του συνεργάτου του ΒΗΜΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Υπάρχουν και όρια! Κατανοώ τις ποιμαντικές ανάγκες της ενορίας και τις όποιες δραστηριότητες και εξορμήσεις, αλλά υπάρχουν και όρια!
Τις ποιμαντικές ανάγκες τις κατανοώ, τις θεατρινίστικες όμως επιδείξεις και τους θεατρινίστικους εξευτελισμούς καί τους βδελύσσομαι καί τους απεχθάνομαι! Προσέρχεται ο Επίσκοπος στον ιερό Ναό και συνοδεύεται από φωτογραφικό φακό αντί να συνοδεύεται από το αίσθημα της ντροπής και της αυτοκατακρίσεως.
Λειτουργεί ο ιερεύς και ο φωτογραφικός φακός – άκουσον άκουσον!!! – εισέρχεται εντός του Αγίου και Ιερού Βήματος και μάλιστα τις πλέον ιερές στιγμές! Μα δε ντρεπόμεθα! Θεατρικές σκηνές μεταποιήσαμε τα “Άγια των Αγίων” και ημείς, ως οι πλέον έμπειροι και δεινοί θεατρίνοι, “ποζάρουμε” φουσκωμένοι απο ματαιοδοξία και ναρκισσισμό! Αναφέρομαι όχι στην εξαίρεση, εκεί κατανοώ την ποιμαντική, έστω και ανθρωπίνως, την ανάγκη της ¨στιγμής¨.
Αναφέρομαι και πάλιν εις την υπερβολήν. Μπορεί να είναι η τελευταία μας Θεία Λειτουργία εκείνη η στιγμή! Αλήθεια, αν είναι, τι θα δείξουμε στον Κύριο Σωτήρα Ιησού Χριστό; Αναρωτιέμαι με απορία! Ποτέ λοιπόν, ξανά ο φωτογραφικός φακός εντός της Θείας Λειτουργίας και εντός των λοιπών ιερών Ακολουθιών. Όσοι δε επικροτείτε αυτές τις μιαρές συνήθειες, πέρα απο εξαιρέσεις ως ετόνισα που είναι κατανοητές, έχετε την αυτή ευθύνη και αναλαμβάνετε τον ίδιο θεατρινίστικο ρόλο με όσους τις υπηρετούν και αναλώνονται σε αυτές. Και επιτέλους! Τα καρναβάλια τελείωσαν. Όσοι θέλετε θεατρικό σανίδι, υπάρχει χώρος εκτός του Ιερού Ναού (με πολύ σεβασμό στους κατ΄επάγγελμα ηθοποιούς εδώ).
