Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος
«Μην αμελήσετε!
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία»
Μιχ. Κατσαρός, «Κατά Σαδδουκαίων»
Μάθαμε, επιτέλους, ποιος είναι «φωτισμένος δάσκαλος». Σύμφωνα με τον κ. Κουράκη όσοι δάσκαλοι διδάσκουν την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι φωτισμένοι. Ελθών εις Μακεδονίαν, για να παραστεί στην παρέλαση των υπερηδέως υπερηφάνων, σε σχετική εκδήλωση που διοργάνωσε φιλοϋπερήφανη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, πέραν των άλλων πεφωτισμένων λόγων του, δήλωσε ότι«οφείλουμε να εφαρμόσουμε την αγωγή στην εκπαίδευση πάνω στη διαφορετικότητα» διότι, «η διαφορετικότητα είναι πλούτος, τα παιδιά στα σχολεία δεν πρέπει να αισθάνονται συστολή και φόβο».
Όσοι, δηλαδή, πιστεύουμε ότι δεν ξυπνάει ο Έλληνας, δεν λυτρώνεται από τον λήθαργο, αν δεν του θυμίσεις και δείξεις ποιες είναι οι ρίζες του, από πού κρατάει η φύτρα του και αν δεν του δώσει να γευτεί από τους αθάνατους καρπούς του μοναδικού στον κόσμο γενεαλογικού του δέντρου είμαστε… αφώτιστοι. Όσοι πρεσβεύουμε ότι «αν είναι να προκόψουμε σα λαός, δεν θα μπορέσουμε να το κατορθώσουμε μακριά από την πίστη μας και τη γλώσσα μας» και ότι «μονάχα μέσα από αυτά τα δύο μπορεί να φυτρώσει κάτι αληθινό» είμαστε σκοταδιστές.
(Οι εντός εισαγωγικών φράσεις είναι από το βιβλίο του Ζήσιμου Λορεντζάτου «για το Σολωμό»).
Είναι σίγουρα, θα ‘ρθεί η ώρα, που όσοι δάσκαλοι επιμένουμε να διδάσκουμε τον… σκοταδισμό της Πονεμένης Ρωμηοσύνης και να αρνούμαστε τα δηλητηριώδη «φώτα» της διαφορετικότητας, θα βρεθούμε ενώπιον του διλήμματος: ή υπακούς ή απολύεσαι. Με άλλα λόγια, ίσως δεν είναι πολύ μακριά ο χρόνος, όπου θα κληθούμε οι δάσκαλοι, που πιστεύουμε στο Χριστό και θεωρούμε την πατρίδα μας τζιβαϊρικό πολυτίμητο, να απαντήσουμε στην ερώτηση του Κυρίου προς τους αποστόλους:
«Δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ μέλλω πίνειν».
Τότε θα φανεί ποιοί είναι οι αληθινοί φίλοι Του, αυτοί που θα απαντήσουν στους εντός των τειχών γενίτσαρους όπως απάντησε ο ήρωας Κυριάκος Μάτσης, αητός υψιπέτης της ΕΟΚΑ κι αυτός, στον κραταιό στρατάρχης της Βρεττανικής Αυτοκρατορίας, Χάρτινγκ: «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». (Μισό εκατομμύριο λίρες, ποσό τεράστιο, του πρόσφεραν για να προδώσει τον αγώνα. Είναι δυνατόν να δεχτεί τέτοιες προστυχιές άνθρωπος που έλεγε «τότε μόνον θα γίνει αυτό, όταν πτώματα τα κορμιά μας τα πατήσουν». Στο Δίκωμο, το Νοέμβριο του 1958, αγγλικά πτώματα «πάτησαν» το ηρωικό κορμί του).
Βεβαίως, ο κ. Κουράκης, πριν γίνει υπουργός μελετούσε και άλλα καινά (ή κενά) για την Εκπαίδευση. Τον Οκτώβριο του 2013 υποστήριζε την κατάργηση των παρελάσεων και την αντικατάστασή τους από «δράσεις». Το 2012, τον Νοέμβριο, σε άρθρο του στην «Αυγή» μιλούσε για χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, για μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία, για την κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού των μαθητών (στην πράξη έχει καταργηθεί λόγω αδιαφορίας των δασκάλων), την κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία, την αφαίρεση των εικόνων του Χριστού από τις σχολικές αίθουσες.
Θυμόμαστε και την πρότασή του, στο συνέδριο που οργάνωσε το ΑΠΘ με θέμα «Εκκλησία και αριστερά», τον Ιανουάριο του 2013 για επιβολή φόρου, υπέρ της Εκκλησίας, στους πολίτες που δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Με λίγα λόγια είχε όλα τα τυπικά προσόντα και τα «προοδευτικά»… μόρια για να γίνει υπουργός Παιδείας. Και έγινε.
Τώρα, όντας η πατρίδα στο χείλος του γκρεμού, εισηγείται να πάμε ένα βήμα μπροστά: να διδάσκεται στα σχολεία η ομοφυλοφιλία. (Ο σύγχρονος στύλος της Ορθοδοξίας, μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, σε πρόσφατη επιστολή του-12 Ιουνίου 2015- στην Ι.Κ. του Αγίου Όρους, τόνιζε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Η δημόσια προβολή της ομοφυλοφιλίας, εκτός του ότι προσβάλλει την δημοσία αιδώ και την θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει προς τους νέους μηνύματα ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς και αποτελεί τορπίλη στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας και της κοινωνίας με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, αλλά και αιτία ψυχοπαθολογικών διαταραχών στα παιδιά, που θα ανατραφούν από ομοφυλοφιλικά ζεύγη, όπως θα επιδιωχθεί στο επόμενο στάδιο»). Για να γίνει και αυτό δουλεύουν πυρετωδώς τα παιδαγωγικά τμήματα. Γνωρίζουν οι ποικιλώνυμοι νεοταξίτες ότι τα πάντα κρίνονται από την προσωπικότητα του δασκάλου. («Σχολείο ίσον δάσκαλος». Παλαμάς).
Δάσκαλος με ρωμαίικο φρόνημα, κάνει τον σταυρό του, κλείνει την πόρτα της αίθουσας και φροντίζει, διακριτικά, «να διδάσκει στα παιδιά τον φόβο του Θεού». (Του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη τα τελευταία λόγια). Τα τελευταία χρόνια, από τις παιδαγωγικές σχολές εξέρχονται εκπαιδευτικοί μπουκωμένοι από τα ξυλοκέρατα της απιστίας και αφιλοπατρίας. Η πλειονότητα των καθηγητών τους είναι… κουρακόπαιδα, άνθρωποι που ετοιμάζουν την γενιά των εκπαιδευτικών που «θα σακατέψει» τα παιδιά. «Τώρα θα σακατευτούν πολλά παιδιά, αλλά και ο Καλός Θεός θα κρίνη ανάλογα. Θα εξετάσει σε τι κατάσταση θα ήταν, αν δεν τα επηρέαζαν και δεν τους έκαναν κακό. Όμως εμείς χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή για τα καημένα τα παιδιά, ώστε να επέμβη ο Θεός να τα βοηθήση και να μη σακατευτούν, αλλά να είναι υγιέστατα πνευματικά και να αποκτήσουν αρετές» έλεγε ο άγιος Παϊσιος. (Λόγοι Α’, «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο. Εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον» Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 297).
Ήδη στα σχολεία υπάρχει αυτή η διάσταση. Οι νεώτεροι, παιδιά της παραλυμένης δεκαετίας του ’80, του χαβαλέ, των καταλήψεων, της ήσσονος προσπάθειας, είναι οι δάσκαλοι των… δράσεων. Η Παιδεία γι’ αυτούς είναι περίπου διασκέδαση. (Ο Πλάτων έλεγε «τέρπειν και διδάσκειν», όμως κάποιοι σταματούν στο «τέρπειν». Και επειδή «ηδύ το μηδέν πράττειν» τα παιδιά τους συμπαθούν. Επαναλάμβάνω δεν φταίνε οι δάσκαλοι.
Οι προοδευμένοι καθηγητές τους, τους σακατεύουν και αυτούς). Εμείς, οι παλαιότεροι, οι παραδοσιακοί, οι εθνοκεντρικοί, θεωρούμαστε ξεπερασμένοι, συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί. Μετά από δέκα χρόνια, όταν θα έχουν συνταξιοδοτηθεί (;) και οι τελευταίοι …σκοταδιστές και στα σχολεία θα κυριαρχούν οι… φωτισμένοι του Κουράκη, τότε θα εισέλθουν αμαχητί από πόρτες και ολάνοιχτα παράθυρα όλες οι «διαφορετικότητες».
Οι, προς το παρόν, ονειροφαντασίες του κ. Κουράκη θα πραγματοποιηθούν και μάλιστα θα βαφτιστούν μεταρρύθμιση, σπουδαία και τρανή, και το ζαλισμένο κοπάδι, ο ελληνόφωνος πληθυσμός, θα χαίρεται και θα καμαρώνει. Γι’ αυτό, λέω και ξαναλέω, να οργανώσει η Εκκλησία, όσοι Επίσκοποι συμμερίζονται την αγωνία, «φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής»-λόγια του Καποδίστρια- για νέους και αδιόριστους δασκάλους και δασκάλες. Σ’ αυτά θα μορφωθεί μία γενιά δασκάλων «διακεκριμένων επί φιλοθρησκεία και έρωτι προς την εθνικήν γλώσσαν και φιλολογίαν» όπως και πάλι ο Κυβερνήτης μας κανοναρχεί. Αλλιώς «θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνησίς της αδύνατη».
Θυμήθηκα, κλείνοντας, κάτι από τον τόπο μου, το Μοσχοχώρι Πιερίας. Στις ονομαστικές γιορτές ευχόμαστε «να χαίρεσαι το όνομά σου». Κι αυτό γιατί την περίοδο της Τουρκοκρατίας πολλοί αλλαξοπιστούσαν, έχαναν το όνομά τους. Εύχομαι να μην χάσουμε το όνομά μας μ’ αυτά που έρχονται. Το όνομά μας: Έλληνες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
-120x86.jpg)
