«Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά»

Σε κάθε μεγάλη παράκληση της Παναγίας μας μία συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή.

Ο Χριστός επισκέπτεται το σπίτι του φίλου του Λαζάρου και κατά την διάρκεια της επισκέψεώς του απευθύνεται στην μία αδελφή του Λαζάρου και την λέει: «Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά».

Αυτή ήταν η απάντηση του Κυρίου μας στην παράκληση της Μάρθας να επέμβει ο Χριστός και να συστήσει στην Μαρία να βοηθήσει την αδελφή της.

Παρατηρούμε αδελφοί μου ότι όταν την βλέπει ο Κύριος την Μάρθα να ετοιμάζει με τόση επιμέλεια τα του γεύματος και να απασχολείται με πολλά και ποικίλα πράγματα, θεωρεί ότι κάποια λιτότης θα ήταν περισσότερο επιβεβλημένη, και για αυτό απευθύνει προς αυτήν αυτό το μάθημα για ολιγάρκεια.

Αυτό το μάθημα της ολιγαρκείας το απευθύνει η χριστιανική διδασκαλία προς όλους μας. Διότι ήμαστε άνθρωποι, πολλές φορές, άπληστοι και αχόρταγοι και αχάριστοι για αυτά που έχουμε. Και όσα και αν έχουμε σπανίως μένουμε ευχαριστημένοι. Δεν αναπαυόμαστε, αλλά θέλουμε περισσότερα και καλύτερα.

Και έτσι αρχίζει μία μέριμνα για την απόκτηση εκείνων που δεν έχουμε και επιζητούμε, με αποτέλεσμα να μην χαιρόμαστε ποτέ για αυτά που κατέχουμε, αλλά συνεχώς να αγχωνόμαστε και να στενοχωριόμαστε για αυτά που δεν έχουμε.

Έχουμε επί παραδείγματι ένα αυτοκίνητο που μας εξυπηρετεί, έρχεται λοιπόν ο λογισμός του κοσμικού πνεύματος και μας λέει: πάρε πιο μεγάλο, πιο όμορφο, πιο γρήγορο αμάξι…. αυτό που έχεις είναι πλέον παλιό, ξεπερασμένο. Και έτσι μπαίνουμε σε μία διαδικασία αγαπητοί μου πολλές φορές δανείων, και χρεών για να ικανοποιήσουμε τελικώς μία ψεύτικη ανάγκη μας. Ή φοράμε κάποια ρούχα τα οποία ακόμα είναι σε καλή κατάσταση….. όχι σου λέει ο λογισμός πάρε καινούργια γιατί πλέον αυτά που έχεις δεν είναι στην μόδα. Και ο άνθρωπος καταντά να είναι δούλος των ψεύτικων αναγκών του. Να δουλεύει για να ξεχρεώνει τον ψεύτικο κόσμο των αναγκών του και έτσι πέφτει στην λύπη, στην απελπισία, στην μιζέρια διότι καταλαβαίνει μετά από καιρό ότι τίποτα τελικά δεν τον γεμίζει, ούτε τα καινούργια ρούχα, ούτε το καινούργιο πιο μεγάλο σπίτι, ούτε το καινούργια αμάξι, ούτε τίποτα.

Αδελφοί μου, δεν αρνείται ο χριστιανός τα αγαθά του πολιτισμού ή τις ανέσεις της τεχνολογίας διότι «παν κτίσμα Θεού καλόν, και ουδέν απόβλητον μετα ευχαριστίας λαμβανόμενον» λέγει ο απόστολος Παύλος.

Αλλά από την άλλη πλευρά πρέπει να ήμαστε πολύ προσεκτικοί. Και πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάνουμε πολλά ζητήματα της ζωής μας πολύ δύσκολα όχι γιατί έτσι είναι, αλλά λόγο των δικών μας απαιτήσεων.

Πόσοι νέοι σήμερα δεν αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια, διότι το θεωρούν δυσβάστακτο βάρος. Όχι διότι είναι πράγματι τόσο δυσβάστακτο, αλλά διότι υπερβάλλουν με τις δικές τους απαιτήσεις που θεωρούν σαν απαραίτητες δήθεν προϋποθέσεις της πραγματοποιήσεως του γάμου, πρέπει να γίνει γλέντι, πρέπει το νυφικό να είναι σχεδιασμένο από τον τάδε, πρέπει να υπάρχει επιπλωμένο σπίτι, πρέπει οι μπομπονιέρες να είναι συγκεκριμένες, πρέπει, πρέπει, πρέπει…. Όλα αυτά τα πρέπει που έχουμε βάλει μόνοι μας στην ζωή μας και που μας φαίνονται τόσο απαραίτητα, είναι τελικά περιττά και όχι αναγκαία…

Μερικοί βέβαια άνθρωποι παρεξηγούν την λιτότητα με την τσιγκουνιά, αλλά εδώ ακριβώς η χριστιανική ορθόδοξη αντίληψη είναι εκείνη που μας δίνει το μέτρο με το οποίο θα πρέπει να κινούμαστε και να ζούμε.

Η ζωή εν Χριστώ είναι μία ζωή μετρημένη, ο χριστιανός είναι ένας συγκρατημένος άνθρωπος που δεν θα πρέπει να παρασύρεται από την καταναλωτική αμέτρια του κοσμικού φρονήματος.

Ο χριστιανός έχει λιγότερες τέτοιες ψεύτικες ανάγκες, όχι διότι είναι άλλη η φύσις του, όχι διότι τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, αλλά διότι ο ίδιος σκέπτεται διαφορετικά και αντιμετωπίζει απλούστερα την όποια κατάσταση, και προ πάντων απαλλάσσεται από τα περιττά.

Έτσι ο χριστιανός απλουστεύει τα προβλήματα της ζωής και έρχεται η χαρά στην ζωή του, διότι εκεί που είχε την μέριμνα για ικανοποίηση των ψεύτικων αναγκών του, τώρα εκεί τοποθετεί το ασκητικό πνεύμα των αγίων, το οποίο φανερώνει στον άνθρωπο την πραγματική του ανάγκη, η οποία είναι να έχει κοινωνία με τον Θεό, ώστε να γεμίσει η ζωή του χαρά και ειρήνη.

Ένα ασκητικό πνεύμα που μας προβάλει και η Παναγία μας στο μέγιστο βαθμό. Μιας και η ίδια ζούσε πολύ απλά και λιτά και ας ήταν η μητέρα του Κυρίου την οποία όλη σεβόντουσαν και τιμούσαν.

Έτσι αδελφοί μου ας προσπαθήσουμε και εμείς να μιμηθούμε τους αγίους μας, την Παναγία μας που έζησαν μέσα στον κόσμο αλλά κατάφεραν να μην παρασυρθούν από την ψεύτικη χαρά που προσφέρει ο κόσμος.

Και το κατάφεραν αυτό έχοντας καταλάβει ότι την πραγματική χαρά και ευτυχία δεν μπορεί να σου την δώσει τίποτα και κανένας εκτός από τον ίδιο τον Κύριο ο οποίος στα παιδιά του δίνει απλόχερα την αγάπη του, η οποία τα γεμίζει με χαρά και αιώνια ανάπαυση.