Βοήθησέ μας Κύριε να μάθουμε να ευχόμεθα. Να γίνει η ζωή μας μια συνεχής, μια αδειάλειπτος προσευχή.
Η προσευχή μαλακώνει την ψυχή του ανθρώπου και την κάνει ταπεινή και δεκτική της θείας χάριτος. Η ψυχή που εύχεται μπορεί να υπακούει. Μπορεί να αγαπά ειλικρινά τον αδελφό της.
Μπορεί να υπομένει θλίψεις και δοκιμασίες. Η ευχόμενη ψυχή γίνεται ευέλικτη, κοινωνική, δραστήρια, και αγαπά να θυσιάζεται. Η ψυχή που δεν γνωρίζει να προσεύχεται προς τον Θεόν Πατέρα της είναι σαν ορφανή. Είναι στείρα και άγονη, γεμάτη αγκάθια και δυσωδία των πονηρών λογισμών.
Η ψυχή που ευρίσκει την καθαρή προσευχή, αναλύεται εις δάκρυα, που ταπεινά χέει προς τον Θεόν Πατέρα της. Δεν μπορεί η ψυχή, όταν συναντήσει τον Πατέρα της, να μην δακρύζει κοντά εις τον Λυτρωτήν της.
Ο Κύριος ερωτά κάθε ψυχή: Αγαπάς με; Και εάν η ψυχή κλίνει ικετευτικώς την κεφαλήν της προς τον Κύριον, ο Κύριος πάλι λέγει προς αυτήν:
Φύλλατε αγαθούς λογισμούς, καλλιέργησε νοήματα ιερά ανάβαινε εκ της ματαιότητος του παρόντος κόσμου και επιζήτησον την ουράνιαν μακαριότητα, την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου. ….
Κύριε, Σε δοξολογούν τα σύμπαντα και Σε ανυμνεί και η ψυχή μου. Δόξα τη αφάτω μεγαλοπρεπεία και συγκαταβάσει σου, πολυεύσπλαγχνε και φιλάνθρωπε Κύριε, δόξα σοι.
Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός
Από το περιοδικό «Η Δράση μας», Απρίλιος 2014
