Η χαρά για τον άνθρωπο δεν είναι μόνο μία ανάγκη αλλά κι ένας προβληματισμός. Κανονικά ο προβληματισμός αυτός δεν έπρεπε να υπάρχει στη ζωή ιδιαίτερα των χριστιανών. Διότι ο Χριστός μας έχει δώσει τη λύση του προβλήματος.
Ο άνθρωπος έχει έμφυτο τον πόθο της χαράς. Η αλλοτρίωση όμως από τον Θεό και η αναζήτησή της στο χώρο των αισθήσεων υποδουλώνει τον άνθρωπο στο νόμο του θανάτου, γι’ αυτό και το περιέλαβε και στην αρχιερατική Του προσευχή.
Δικαιολογημένα ο χριστιανισμός μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θρησκεία της αγάπης και της χαράς. Ο Απ. Παύλος την περιλαμβάνει στους καρπούς του Αγ. Πνεύματος και μάλιστα μετά την αγάπη. Μετά το μυστήριο της σωτηρίας αρχίζει με το «χαίρε» του αγγέλου και τελειώνει με την προτροπή του Χριστού προς τους μαθητές «χαίρετε».
Εδώ στο θέμα αυτό ο χριστιανισμός πέτυχε κάτι σπουδαίο: αποδέσμευσε τη χαρά από εξωτερικές συνθήκες. Ο Παύλος παραγγέλλει: «Πάντοτε χαίρετε», δηλ. σε οποιαδήποτε κατάσταση η χαρά πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή του ανθρώπου. Να είναι ο μόνιμος συνοδοιπόρος της ζωής μας, ακόμη κι αν βρισκόμαστε κάτω από την απειλή του θανάτου.
Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας
