Υπέμενε με πίστη, αγάπη και σοφία την δοκιμασία του. Αναπαυόταν μόνο πίσω από το φως του αιώνιου πατέρα και ζεσταινόταν η ψυχή του, με την σκέψη του προς αυτόν. Παρακαλούσε νύχτα και μέρα, χωρίς γογγυσμό να τον καλύπτει με τα φτερά του ο φύλακας άγγελος του.
Έκλαιγε δημιουργώντας ρυάκια από δάκρυα στο λεπρό πρόσωπο του, στο γεμάτο από τις βαθιές πληγές λόγω της ασθένειας. Η σκέψη της σωτηρίας της ψυχής, έδινε πνοή στην ταπεινότητα του και μετακινούσε τον χρόνο σε πιο κάτω χρονικά όρια.
Ποτέ δεν πίστευε ότι θα κολλήσει από την ασθένεια της τότε εποχής. Ο Θεός όμως τον ευλόγησε να την περάσει ασκώντας παιδαγωγική δράση στην πνευματική του ζωή. Οι μέρες έτρεχαν στην ροή, με πόνο και με πρεσβείες υπομονής. Έτσι σταθερός στον αγώνα του και πιστός μέχρι το τέλος ο άγιος του θεού νίκησε τον θάνατο και στέφανα νίκης πρόβαλαν στον ουρανό.
Η υπομονή του πέρασε από πολλά στάδια δοκιμασιών. Για αρκετά χρόνια κρυβόταν από τον κόσμο χαμένος στον δικό του αιματηρό μονοπάτι. Ήταν πολύ νέος όταν το μικρόβιο της λέπρας, άγνωστα πως του χτύπησε την πόρτα.
Παρθένος τότε στα πνευματικά κατατόπια και στις ικεσίες προς τον θεάνθρωπο θύμωσε μπροστά στην τόσο σκληρή δοκιμασία. Δεν δεχόταν την μόλυνση του σώματος η οποία πολύ σύντομα θα μόλυνε και την ψυχή του. Η γλυκιά μητέρα του φωτός δεν τον άφησε όμως να χαθεί στην απόγνωση και στην απελπισία. Σαν όραμα πρόβαλε μπροστά του και του φανέρωσε την λύση της λύτρωσης του και της απαλλαγής του από την λέπρα.
Νικηφόρε με την προσευχή σου θα γίνεις καλά…και με την υπομονή θα σωθείς. Σαν από θαύμα τα λόγια της μητέρας , ακούμπησαν σαν βάλσαμο στην ψυχή του. Και ο Νικηφόρος νέος ξεκίνησε με υπομονή και πραότητα, πίσω από τα σχισμένα του ρούχα που έκρυβαν με τρόπο το πρόβλημα του από τον υπόλοιπο κόσμο, να ζητιανεύει έλεος και σωτηρία από τον πατέρα θεό.
Μέρες, μήνες, χρόνια κράτησε η ευλογημένη δοκιμασία και αυτός συνέχιζε με υπομονή και βαθιά πίστη να μεσιτεύει την θέση του δίπλα στον Κύριον. Δεν δυσανασχέτησε σαν από θαύμα ξανά ποτέ, αντιθέτως μάλιστα ζητούσε από τον θεό να μην τον απαλλάξει αν αυτό ήταν η πύλη που θα τον οδηγούσε στην βασιλεία των ουρανών. Κάθε λεπτό μαζί με τα λόγια αγάπης ζητούσε από την αγαπημένη του και ευβλαβεστάτη μητέρα του, υπομονή…μόνο υπομονή. Κάθε μέρα αυτό έλεγε…Μητέρα δώσε μου υπομονή.
Και αυτό γινόταν, όσο ζητούσε ο Νικοφόρος τόσο πιο λαμπερός γινόταν τόσο πιο δυνατός αισθανόταν παρά την απίστευτη σωματική αλλοίωση που είχε δεχθεί όλα τα χρόνια της ασθένειας. Κάποια στιγμή μέσα σε όλη αυτή την διαδρομή της ζωής του Νικηφόρου, ένα μεσημέρι που ο ήλιος έλαμπε και η φύση ολάνθιστη μύριζε στο σύμπαν, ο Κύριος έκανε έκκληση στον λεπρό να τον ακολουθήσει. Οι ουρανοί άνοιξαν στα δύο και με ένδοξη μορφή πρόβαλε το χέρι του θεού προς τον πιστό άρρωστο.
Η φωνή που ακούστηκε τάραξε την γαλήνη της φύσης και είπε, στον Νικηφόρο: Η αρετή σου σε έσωσε, είσαι πλέον ελεύθερος από όλα να με ακολουθήσεις στον κόσμο του ουρανού. Το παράδειγμά σου θα το μιμηθεί κάθε πιστός που θα φανερωθεί μέσα του η επιθυμία της γλυκιάς δοκιμασίας και κάθε άρρωστος θα παίρνει δύναμη από εσένα, για να αντέχει αγόγγυστα στο κρεβάτι του πόνου.
Η ευωδία της ψυχής σου, θα τυλίγει κάθε εκκλησία, η μοναστήρι που θα επισκέπτεσαι και οι πιστοί θα συρρέουν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν τα θεία λείψανα σου. Η υπομονή σου σε έφερε στην βασιλεία του Κυρίου και σαν ένδοξο μέλος θα ζήσεις την δικαιοσύνη του φωτός. Νικηφόρε ζήτα τέλος από τον θεό να καταλάβουν όλα τα αδέλφια σου, την δύναμη της υπομονής και να την ζητούν από εσένα όταν βρίσκονται στον δύσκολο δρόμο της επιλογής. Μόνο αυτή η πνευματική αξία ανυψώνει τον άνθρωπο στον θεό και κατεβάζει τον θεό στον άνθρωπο. Αμήν.
