Μετάφραση: Τάσος Τελεβάντος, Βιοχημικὸς
Στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης και ιδίως στον ειδωλολατρικό κόσμο oi γυναίκες ήσαν – εκτός λίγων εξαιρέσεων -πολύ χαμηλής κοινωνικής θέσεως και σε μια κατηγορία ανάλογη με αυτή των δούλων και των σκλάβων. Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχεν η πολυγαμία και οι παλλακίδες.
Το μήνυμα όμως του Χριστού τα άλλαξε αυτά. Στα δικά του μάτια όλες oi ψυχές ήταν ίσες ασχέτως εξωτερικών διαφορών φυλής, χρώματος, ηλικίας, θέσεως, φύλου. Οι γυναίκες ήταν από τους πρώτους και πιο αφοσιωμένους ακόλουθους του Χριστού. Οι γυναίκες ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον Χριστό. Στον Χριστιανισμό υπάρχουν μερικές γυναίκες Αγίες που τιμούνται ως «Ισαπόστολοι». Έρχονται αμέσως στο μυαλό τα ονόματα των Αγίων Μαρίας Μαγδαληνής, Θέκλας, Ελένης κλπ. Ο Χριστός λοιπόν άνοιξε ένα άλλο κόσμο. Η ζωή αφιερώθηκε στον Θεό, γεμάτη σημασία και νόημα.
Στους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες, οι χριστιανοί απεχώρησαν πνευματικά και σωματικά στις κατακόμβες. Οι σημερινές γυναίκες μπορούν να πάρουν πνευματική δύναμη με το να μιμηθούν την πνευματική ζωή στις παλιές κατακόμβες Αυτό θα τους προετοιμάσει για τις υλικές κατακόμβες που είναι αποτέλεσμα της αναβίωσης της ειδωλολατρείας στην σημερινή κοινωνία. Το πνεύμα των κατακομβών ήταν μία ζωή ολοκληρωτικά αφιερωμένη στον Θεό, που βρήκε την έκφρασή της στον λειτουργικό κύκλο των ακολουθιών που γινόταν κατά την διάρκεια της ημέρας και της νύχτας. Τρέφονταν επιπλέον από την ζωή των μαρτύρων που ήταν τότε μία ζωντανή πραγματικότητα. Σε ένα κόσμο που μισούσε τον Χριστό οι αμαρτωλοί βρήκαν ελπίδα στο να ζούν και να πεθαίνουν για τον Χριστό. Αυτή η ατμόσφαιρα που ενέπνεε μια ζωή όχι ανάλογη με το κοσμικό ρεύμα έχει χαθεί σήμερα.
Όταν ελευθερώθηκε ο Χριστιανισμός μετά το Διάταγμα των Μεδιολάνων το 311 μ.Χ. οι χριστιανοί άφησαν τις κατακόμβες αλλά μαζί έχασαν τον φόβο του Θεού και χαλάρωσαν στην πνευματική ζωή. Αυτοί που χρειάζονταν τον Θεό πήγαιναν στην έρημο να ζήσουν μιάν εν Χριστώ ζωή χωρίς περισπασμούς. Περίπου τον ίδιο καιρό άρχισε η αίρεση του χιλιασμού. Σύμφωνα με αυτή την αίρεση (ακόμη και σήμερα υπάρχει) θα υπάρξει μία χιλιετής – στην κυριολεξία – βασιλεία του Χριστού πάνω στην γη. Οι χιλιαστές είναι ανίκανοι να καταλάβουν την ιδέα πως η βασιλεία του Χριστού, μία πνευματική βασιλεία, είναι ήδη εδώ μέσα σε κάθε πιστό. (Τα χίλια χρόνια είναι ο καιρός τώρα όταν η Χάρις του Θεού χύνεται φανερά στον κόσμο μέσα από τα σωτήρια μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού πάνω στην γη). Εγίναμε για τον Θεό, για να γίνουμε κοσμήματα λάμποντας από πνευματική λάμψη στον ουρανό, αφού στιλβωθούμε με τους αγώνες μας σ’ αυτή την ζωή. Ένας βασικός τρόπος για να πετύχουμε αυτό το στίλβωμα είναι μέσω του ασκητισμού (πειθαρχίας) βασισμένου πάνω στην αγάπη για τον Θεό. Αυτή είναι η βάση για χριστιανική ζωή.
Στο σύγχρονο κόσμο οι στόχοι μας και οι φιλοδοξίες μας ως Ορθόδοξων Χριστιανών πρέπει να είναι οι ίδιοι όπως των πρώτων χριστιανών στους χρόνους των Κατακομβών. Όταν υπάρχει πραγματικός διωγμός οι χριστιανοί ζούν σε πνευματικές και κάποτε υλικές κατακόμβες. Έτσι η σύζυγος ενός ιερέα ήταν σε θέση να προσφέρει παραπάνω για τους ανθρώπους παρά ο ίδιος ο ιερέας που έπρεπε να ζεί κρυμμένος. Αυτή βοηθούσε τους φτωχούς, τους προετοίμαζε να συναντηθούν με τον ιερέα και γενικά οργάνωνε την ενορία ούτως ώστε οι άνθρωποι να έχουν ευκολία στο να πλησιάσουν τα Μυστήρια και την πνευματική καθοδήγηση όσο ήταν δυνατό.
Στον Δυτικό κόσμο όπως και κάτω από τον Κομμουνισμό ο καθένας διψά για τον Θεό και πρέπει όλοι να προσφέρουμε αυτό που μπορούμε. Πρέπει να βρούμε μια φιλοσοφία της ζωής για να αντιμετωπίσουμε την σημερινή νεοειδωλολατρία που δεν μπορεί να μας προσφέρει συγκεκριμένες απαντήσεις ή ένα αληθινό σύστημα αξιών. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ντρέπονται για το παρελθόν τους και τις αξίες τους. Ιδιαιτέρως δε, δεν πρέπει να συμβαδίζουν με τον μοντέρνο κόσμο και την εξάρτησή του από την ανθρώπινη λογική. Έτσι το πρωταρχικόν καθήκον μιάς Χριστιανής μητέρας είναι να σώσει τα παιδιά της από τον κοσμοκράτορα Διάβολο. Το πνεύμα της εποχής δεν είναι τυχαίο. Ο Διάβολος εμπνέει μόδες, γούστα και φαντασιοπληξίες τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στον «διανοούμενο» κόσμο. Επιπλέον ο Χριστιανισμός πεθαίνει σαν πολιτιστική βάση της κοινωνίας μας. Τώρα είμαστε περικυκλωμένοι από ένα νεοειδωλολατρισμό πολύ χειρότερο από αυτόν του παρελθόντος, διότι τώρα υπάρχει μία συνειδητή απομάκρυνση από τον Χριστό. Ακόμη και τα σχολεία έχουν επηρεασθεί. Προσπαθούν να διώξουν τις Χριστιανικές ιδέες ενώ αντιθέτως προωθούν τον χιλιασμό, την ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι βασικά καλός. Για να μεγαλώσει το πρόβλημα οι γονείς δεν είναι βαθειά ριζωμένοι στην Ορθοδοξία και δεν απορροφούν δύναμη από Ορθόδοξες πηγές.
Είμαστε στο έλεος των δαιμόνων του σύγχρονου κόσμου διότι δεν ζούμε μία συνειδητή Ορθόδοξη ζωή.
Οι προσύλητοι υπόκεινται σε ιδιαίτερους πειρασμούς. Μερικοί νομίζουν ότι από την στιγμή που βαπτίζονται αποκτούν αυτόματα αγιότητα και είναι έκτοτε «αμόλυντοι». Άλλοι χρησιμοποιούν τους πνευματικούς πατέρες για να «αναβοσβήνουν» την πνευματικότητά τους μέσω μιάς τυφλής υπακοής. Άλλοι ακόμη, αρχίζουν να αποστατούν και να αποθαρρύνονται με την πνευματική τους προοδο• μπορεί μάλιστα να χάσουν κάθε ενδιαφέρον. Άλλοι γυρίζουν στον εθνικισμό σαν ένα υποκατάστατο του πνευματικού αγώνα.
Για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά πρέπει να γίνουμε ανεξάρτητοι Χριστιανοί. Με αυτό δεν εννοούμε ανεξαρτησία από την Εκκλησία, αλλά μάλλον μια προσωπική ευθύνη και αποφασιστικότητα να ζήσουμε Ορθόδοξη Χριστανική ζωή όσο ακριβά και εάν αυτό κοστίσει. Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι στο μέλλον όλες οι οργανωμένες εκκλησίες και τα επίσημα σχολεία θα υπηρετούν τον Αντίχριστο. Εν τούτοις ο,τιδήποτε και εάν συμβεί ανήκουμε στον Χριστό και αυτή είναι η χαρά της υπάρξεώς μας.
Και έτσι ερχόμαστε στο θέμα της φιλοσοφίας μιάς Ορθόδοξης γυναίκας και του σκοπού της ζωής της στον κόσμο. Πρώτα πρέπει να θυμηθούμε πως ο γάμος όπως τον ξέρουμε είναι αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου. Πριν την πτώση δεν υπήρχε διαφθορά ή θάνατος. Μετά την πτώση ο άνδρας διατάχθηκε να καλλιεργεί την γη για την τροφή του και στη γυναίκα τέθηκε το φορτίο να γεννά παιδιά με «θλίψη και πόνο». Δεν μπορούμε να ξέρουμε τώρα το αρχικό σχέδιο του Θεού για να οικήσει την γη, αλλά οι Άγιοι Πατέρες μας λέγουν πως δεν θα ήταν με την γεννητική πράξη. Ο μεγάλος σκοπός του γάμου ήταν να φέρουν στον κόσμο παιδιά που φέρουν την εικόνα του Θεού. Έτσι ο οικογενειακός προγραμματισμός για υλικούς και εγωιστικούς σκοπούς είναι αντιχριστιανικός.
Στον αγιασμό του γάμου η Εκκλησία καλεί το ζεύγος να γίνει «μία σαρξ». Συνεπώς ο ένας δεν θα πρέπει να επιβάλλει την δύναμή του πάνω στον άλλον. Γι’ αυτό ο γάμος γίνεται μέσον για την επίτευξη της σωτηρίας. Καθώς οι άνθρωποι βρίσκουν ευχαρίστηση στην ερωτική πράξη, το φυσικό αποτέλεσμα είναι τα παιδιά. Έτσι επίσης η Εκκλησία μας διδάσκει να περιορίζουμε τις γενετήσιές μας ορμές καθώς επίσης και την λαιμαργία μας. Η κοινή ιδέα σήμερα του να μην αποχτούν παιδιά είναι αποτέλεσμα της φιληδονίας και της φιλαυτίας. Το να αποφασίσεις να απολαύσεις την ερωτική πράξη και με τεχνητό τρόπο να σχεδιάσεις να μην αποχτήσεις καθόλου παιδιά, είναι το να κάνεις την ερωτική πράξη μία θυσία στον διάβολο. Ακόμη προδίδει μία έλλειψη αγάπης και εμπιστοσύνης στον Θεό. Ο γάμος δεν γίνεται – όπως τόσο συχνά νομίζεται – για την ευτυχία των συζύγων και της οικογενείας, αλλά για την σωτηρία των ψυχών τους και την ανατροφή των παιδιών τους στην αγιότητα. Η τελετή του γάμου μας προσφέρει ένα εξυψωμένο ιδανικό διότι η μητρότητα σύμφωνα με την φύση δεν είναι αγία, αλλά γίνεται μόνο όταν η μητέρα αγωνίζεται να αναθρέψει τα παιδιά της με αγάπη και φόβο Θεού.
Αφού οι Προτεστάντες στερούνται ενεργού εκδήλωσης αγάπης στις σχέσεις τους, πολλοί άνθρωποι – ιδίως άνδρες -ντρέπονται να εκδηλώσουν την αγάπη τους για τους γιούς τους. Ένας πατέρας πρέπει να επέμβει κατά την εφηβεία του γιού του για να αποτρέψει αυτή τη στέρηση αγάπης. Αυτό επίσης είναι μεγάλης σημασίας για τις κόρες διότι θα μεγαλώσουν και θα δώσουν ζωή και θα πρέπει να είναι εφοδιασμένες για να εμφυσήσουν αγιότητα στα παιδιά τους και να τους εμπνεύσουν αγάπη για τον Θεό. Αν δεν αγαπηθούν τα παιδιά από την σύλληψή τους θα είναι πάντα πεινασμένα για αγάπη.
Το διαζύγιο είναι επίσης αποτέλεσμα της αιρέσεως του χιλιασμού – η ιδέα ότι μπορεί να τελειοποιηθεί η ζωή πάνω στην γη. Έτσι οι άνθρωποι αναζητούν «ευτυχία» και «αγάπη» στον γάμο, αλλά δεν μπορούν να την βρούν διότι αυτό που αναζητούν είναι μία γήινη αγάπη.
Τέλος το να διαλέξει ένας να μην παντρευτεί μπορεί να συνδέεται με τον εγωισμό. Ο Μοναχισμός είναι μία πολύ υψηλή κλήση διότι είναι το να ζείς για το Θεό. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι που δεν παντρεύονται ή εισέρχονται στην μοναχική ζωή ζούν αντίθετα με το θέλημα του Θεού. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να έχουν ιδιαιτέρως υπ’ όψιν ότι προσπαθούν να ζήσουν όχι για τον εαυτό τους αλλά για τον Θεό. Έτσι η εκλογή του δρόμου της ζωής πρέπει να υπαγορεύεται από κίνητρο του πως να ευχαριστήσουν τον Θεό παρά τον εαυτό τους.
Πραγματικά όλοι μας πρέπει να αφιερώσουμε την ζωή μας στον Θεό. Και μέσω της ζωής μας πρέπει να αγωνιζόμαστε να αγαπούμε τον Θεό μας και να εκτελούμε το θέλημά Του μέσα στους ανθρώπους. Η φιλοσοφία της ζωής μας πρέπει να είναι βασισμένη στην ταπείνωση και στην παραδοχή του γεγονότος ότι δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα. Παρά την υπόσχεση του όφεως δεν μπορούμε «να γίνουμε Θεοί». Η δυστυχία ξεκινά από την απουσία του Θεού. Το καθήκον και η χαρά μας είναι να αγαπούμε τον Θεό υπεράνω όλων, να μετανοούμε και να αγωνιζόμαστε κατά των αμαρτιών μας για να ζούμε μία ζωή σύμφωνα με τον Χριστό. Διότι εάν ο κόσμος δημιουργήθηκε για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για τον Θεό -για να αποκτήσει θέα κάποιου άλλου κόσμου – που η ομορφιά του αντικατοπτρίζεται στην αγία Ορθοδοξία.
