Δεν θέλω να γίνω καλά, θέλω να σωθώ!

του αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Έμαθε εδώ και λίγο καιρό ότι έχει καρκίνο.

Οι γιατροί είπαν ότι είναι πολύ επιθετικός, μεταστατικός… «λίγες οι μέρες του».

Πήγε στο μοναστήρι που συνήθιζε να πηγαίνει κάποιες Κυριακές να εκκλησιαστεί.
Η γερόντισσα τον είδε να πλησιάζει κρατώντας ένα μικρό κομποσχοίνι στο χέρι του. Το βήμα του αργό. Το βλέμμα του να περιεργάζεται την ομορφιά της μονής.

– Καλώς τον, έλα αδελφέ…
– Ευλογείτε γερόντισσα, πώς είστε;
– Καλά αδελφέ, έλα…μάθαμε την δοκιμασία σου. Έλα να προσκυνήσεις μέσα στον ναό, βγάλαμε και τα λείψανα που έχουμε για σένα. Ο Θεός είναι μεγάλος και οι άγιοί μας είναι πολύ θαυματουργοί…θα δεις, το θαύμα θα γίνει. Θα γίνεις καλά.
Ο άνδρας την κοίταξε περίεργα. Σιωπή. Τα λόγια της γερόντισσας και οι «υποσχέσεις» που του έδωσε για το θαύμα και την αποκατάσταση της υγείας του τον έκαναν να κοντοσταθεί. Μέχρι που μίλησε…
Μίλησε και η γερόντισσα δάκρυσε. Άνοιξε το μακάριο στόμα του και ο θησαυρός της καρδιάς του άνθισε σαν λουλούδι εύοσμο μέσα στο δείλι.

– Καλή μου γερόντισσα….δεν ήρθα εδώ για να γίνω καλά. Ήρθα για να ετοιμαστώ για το ταξίδι που έρχεται, ήρθα για να προσκυνήσω τους αγίους και να τους παρακαλέσω να με πάρουν μαζί τους, ήρθα για να παρακαλέσω εσάς να εύχεστε ο Θεός να με συγχωρέσει, να με ελεήσει. Ήρθα σήμερα, γιατί μπορεί να μην μπορέσω να ξανάρθω…
Έβαλε μετάνοια στην γερόντισσα. Της φίλησε το χέρι. Του φίλησε το χέρι.
Κατευθύνθηκαν προς τον ναό. Βάδιζαν και οι δύο σιωπηλοί.
Μετά από λίγο ανεχώρησε από το μοναστήρι με μια ηρεμία στο πρόσωπό του.

Ανεχώρησε μετά από λίγες ημέρες και από την ζωή αυτή.
Ένας άνθρωπος που όπως είπαν οι δικοί του, ποτέ δεν παρακάλεσε τον Θεό να τον γιατρέψει, μονάχα να τον πάρει κοντά Του.
Είδε τον καρκίνο ως ευλογία, την απώλεια ως κέρδος, τον πόνο ως φάρμακο, τον θάνατο ως ζωή.
Δεν είναι μια ιστορία φαντασίας, αλλά μια φανταστική ιστορία ενός ανθρώπου που ζήτησε μόνο ένα θαύμα από τον Θεό. Την σωτηρία του.