Μας έκαμεν ο πανάγαθος Θεός, αδελφοί μου, ανθρώπους
Και δεν μας έκαμε ζώα
Μας έκαμε τιμιωτέρους από όλον τον κόσμον Μας έδωκεν ο πανάγαθος Θεός, αδελφοί μου, τα μάτια
Να βλέπωμεν τον ουρανόν, τον ήλιον, την σελήνην
Και τα άστρα και να λέγωμεν:
Ώ Θεέ μου, εάν ο ήλιος, οπού είναι πλάσμα σου
Είναι τόσον λαμπρός, αμή το άγιόν Σου όνομα
Οπού είσαι ποιητής του ουρανού και της γης
Ποιητής και πλάστης, πόσον είσαι λαμπρότερος;
Ώ Θεέ μου, αξίωσόν με να σε απολαύσω.
Μας έδωσεν, αδελφοί μου, τον νουν εις την κεφαλήν μας
Και είναι ο νους μας ωσάν μέσα εις ένα πιάτο
Να βάνωμεν όλα τα νοήματα του Ευαγγελίου
Και όχι να βάνωμεν μύθους και φλυαρίσματα της τέχνης του διαβόλου.
Μας έδωκε τα αυτιά, να ακούωμεν την θείαν Λειτουργίαν
Οπού ιερουργεί ο ιερεύς μέσα εις την εκκλησίαν.
Μας έδωκε το στόμα, να δοξάζωμεν τον Κύριόν μας
Να λέγωμεν το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος
Διά της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων ελέησόν μας
Και συγχώρησόν μας τους αμαρτωλούς
Και αναξίους δούλους σου»
Και να εξομολογούμεθα με πίστιν καθαράν
Και να μεταλαμβάνωμεν τα Άχραντα Μυστήρια
Με πίστιν καθαράν και φόβον και τρόμον.
Έτσι μας θέλει, αδελφοί μου, ο Θεός
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
