«Τους άκουγα να μου δίνουν ζωή μόνο 2% !…»
Πρόκειται για ένα γεγονός στο οποίο αναφέρονται στοιχεία και ονόματα υπαρκτά και μάλιστα σοβαρών και έγκριτων επιστημόνων.
Το εν λόγω περιστατικό, συνέβη στον π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη και γιατρό.
Το 1976 αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών, και το 1978 χειροτονήθηκε κληρικός. Το 1992 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, και το 1992 εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι και ο πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών, όπως αναφέρει το orthodoxia-ellhnismos.gr.
Στις 19.2.01 σέ πανηγυρική εκδήλωση ενώπιόν του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου τού Προέδρου τής Ελληνικής Δημοκρατίας και μελών τής Κυβέρνησης, τού απονεμήθηκε πλατινένιος κόττινος για τας υπηρεσίες του στον Οικουμενικό Ελληνισμό. Διηγείται ο ίδιος…
“Στις 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, μέ συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστην και διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας… Μέσα από ένα σύννεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και τι βάσανο το μεγάλο ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάστασή μου…
Γνώριζα, ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω στο 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν και επιεικής στην κρίση μου, γιατί ή ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στο Νοσοκομείο Υγεία, και με την Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο να φοβάται να μου δώσει νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής τής καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενά τους…
Τούς άκουγα νά μου δίνουν ζωή μόνο 2% !…
“Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98% ! Έτσι κι΄ αλλιώς καταδικασμένος είναι…”
Εκείνη την ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος…Έκανα με κόπο τον σταυρό μου και προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη…
”Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι την ζωή μου…” !Ένας μεταλλικός θόρυβος διέκοψε τήν νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την κίνηση των χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, και προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση τού θορύβου.
Καί τότε… ώ Θεέ μου !
Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάι μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος
”Δανιήλ, είμαι εδώ, μου είπε. Δεν σέ εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θά σέ χειρουργήσω, καί θά γίνεις καλά. Μή φοβάσαι ! “
Ήταν τά λόγια του Αρχαγγέλου, καί καθώς μου μιλούσε ακούμπησε τό ξίφος στό στήθος μου !…
Σέ λίγο ήλθε o καθηγητής Μπελένης. ” Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού είπε, καί μέ τήν βοήθεια τού Θεού όλα θά πάνε καλά “. Καί πράγματι πήγανε!
Ή εγχείρηση πέτυχε. Τό χέρι τού γιατρού πού τό οδηγούσε ό Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γιαυτό, μού ξανάδωσε πάλι τήν ζωή πού είχε αρχίσει νά φεύγει από μέσα μου. Καί σήμερα, όχι γιά πρώτη φορά, ήλθα καί πάλι εδώ, στό πανελλήνιο προσκύνημα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών στό Μανταμάδο τής Λέσβου, γιά νά ευχαριστήσω τόν Αρχάγγελο τού Θεού Μιχαήλ, γιά τήν σωτηρία μου…”
*Απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας ” Ό Ταξιάρχης ” , τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου
-120x86.jpg)
