Ο Παναγιώτης Μπαλτάκος πρώην γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, μετά την χθεσινή ανακοίνωση της πρόθεσής του να ιδρύσει νέο πολιτικό φορέα, ο οποίος θα μετουσιωθεί σε κόμμα το οποίο θα ζητήσει την ψήφο των Ελλήνων πολιτών στις ερχόμενες εθνικές εκλογές σε αποκλειστικό άρθρο-ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος στο defencenet.gr ζητεί από τη Νέα Δημοκρατία είτε «Να ενώσει την παράταξη είτε να αυτοδιαλυθεί»!
Χωρίς να αποκλείει τον Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή από το κάλεσμα ζητεί «την επανένωση όλων των πατριωτικών δυνάμεων σε ένα πρωταγωνιστικό και αυτοδύναμο κεντροδεξιό σχήμα, με πολιτικές κεντρώες και δεξιές, όχι μόνο κεντρώες».
Συγκεκριμένα αναφέρει ότι «Μόνη λύση στο διαφαινόμενο αδιέξοδο είναι η απαγκίστρωση της Ν.Δ. από το θανάσιμο εναγκαλισμό της με το ΠΑΣΟΚ και η επανένωση όλων των πατριωτικών δυνάμεων σε ένα πρωταγωνιστικό και αυτοδύναμο κεντροδεξιό σχήμα, με πολιτικές κεντρώες και δεξιές, όχι μόνο κεντρώες. Αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε και μόνο τότε πρέπει η Ν.Δ. να αντικατασταθεί από ένα νέο σχηματισμό που θα έχει αμιγώς εθνικά χαρακτηριστικά, βασισμένα στην Ορθόδοξη παράδοση αιώνων».
Γνωρίζοντας ότι 1 στους 3 παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ την έχουν εγκαταλείψει ήδη κινούμενοι προς τον Λαϊκό Σύνδεσμο και, αρχικά, προς τους Ανεξάρτητους Ελληνες και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ποσοστό θα φτάσει στο 50%, ο νέος πολιτικός σχηματισμός φιλοδοξεί να καλύψει το κενό που υπάρχει στο δεξιό αστικό πολιτικό χώρο.
Ο Π.Μπαλτάκος βαθιά πολιτικοποιημένος από τα φοιτητικά του χρόνια και πάντα κινούμενος στο χώρο της πατριωτικής δεξιάς, είναι μελετητής του έργου και των θέσεων του Περικλή Γιαννόπουλου και του Ιωνα Δραγούμη εμπνευστών της εθνοκεντρικής-εθνοτικής αντίληψης πολιτικής διακυβέρνησης, που αποτέλεσαν την βάση τη σύγχρονης ελληνικής δεξιάς.
Τις θέσεις των οποίων άλλωστε συχνά μνημονεύει στο σημαντικό συγγραφικό του έργο.
Η πρόσφατη παραίτησή του από το αξίωμα του γ.γ. της κυβέρνησης με την δημοσιοποίηση του βίντεο της συνομιλίας του με τον εκπρόσωπο του Λαϊκού Συνδέσμου Ηλία Κασιδιάρη και οι θέσεις που εξέφραζε μπορεί να οδήγησαν στην παραίτησή του, αλλά παραδόξως στην παρούσα φάση αποτελούν την μεγαλύτερη πολιτική προίκα του.
Καταδείχθηκε ότι επρόκειτο για ένα υψηλά ιστάμενο στέλεχος που «ασφυκτιούσε» από την πολιτική εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας που ακολουθούσε η λοιπή κυβέρνηση και επέκρινε με δριμύτητα την συνωμοσία που οδήγησε στην φυλακή την ηγεσία, τους βουλευτές και τα στελέχη του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή, επιτιθέμενος στον τότε υπουργό Δημόσιας τάξης Νίκο Δένδια, τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου και την ηγεσία της Δικαιοσύνης.
Παρά την 35χρονη σχέση και φιλία του με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, η θητεία του Π.Μπαλτάκου στην κυβέρνηση τον έκανε να μοιάζει περισσότερο σαν ένα σπάνιο είδος πατριώτη που είχε επιβιώσει μέσα σε μία ήσσονος εθνικής αντίληψης κυβέρνηση, παρά σε έναν συνεργό του κυβερνητικού “εγκλήματος”.
Σαν ένα απομεινάρι του παλαιού πολιτικού περιβάλλοντος του κάποτε πατριώτη Αντώνη Σαμαρά…
Οι κόντρες του με τον Ε.Βενιζέλο και η αντιπάθεια του τελευταίου προς το πρόσωπό του, όπως και με κορυφαίους υπουργούς του οικονομικού επιτελείου για νομοθετήματα επιζήμια για την χώρα, ήταν άγνωστες στο ευρύ κοινό, αλλά πραγματικά γεγονότα.
Στο άρθρο του για το defencenet.gr, ζητεί ουσιαστικά μια «εθνική πανστρατιά» κατά της πιθανότητας έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τους οποίους ευθέως χαρακτηρίζει ως επικίνδυνους για την χώρα.
Ας δούμε ολόκληρο το άρθρο του στο defencenet.gr με τίτλο «Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδωμεν».
«Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Η ιστορία δεν είναι ευθύγραμμη ούτε μονότονη. Υπάρχουν σημεία καμπής αποφασιστικά, που διαφοροποιούν με τρόπο ριζικό της τύχες των λαών και καθορίζουν την μοίρα τους για δεκαετίες ή αιώνες.
Για την Ελλάδα η ανακοίνωση του Καστελόριζου, το 2010, ήταν ένα τέτοιο σημείο καμπής.
Η χώρα εισήλθε σε καθεστώς οικονομικής κατοχής και θα παραμείνει στην ίδια κατάσταση για δεκαετίες αν δεν ληφθούν μέτρα ρηξικέλευθα και αποφάσεις δυναμικές.
Παράλληλα, αυτή η οικονομική κατοχή και οι συνακόλουθες πολιτικές που υποχρεούται συνεχώς να ακολουθεί η συγκυβέρνηση, έχουν φέρει προ των πυλών της εξουσίας τους «παραλίγο» κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους συνοδοιπόρους τους, αυτούς που πιστεύουν ότι οι κομμουνιστές του «γλυκού νερού» είναι λιγότερο επικίνδυνοι από τους άλλους, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, επειδή οι άλλοι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν.
«Γιατί να μη δοκιμάσουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ», λένε μερικοί απροβλημάτιστοι; «Γιατί να μην ενταχθούμε στο ΕΑΜ», έλεγαν οι γονείς τους το 1942-1944; «Δεν είναι κομμουνιστές αυτοί. Πατριώτες είναι οι Εαμίτες. Πολεμάνε τους Γερμανούς».
Όταν όμως έφυγαν οι Γερμανοί και ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά, με τις εκατόμβες των αθώων θυμάτων του «ταξικού εχθρού», όταν δολοφονήθηκε η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, ως «ταξικός εχθρός» και αυτή, οι παραπλανημένοι κατάλαβαν, αλλά οι νεκροί δεν αναστήθηκαν.
Τώρα βέβαια, δεν είναι το ίδιο. Δεν θα υπάρξουν νεκροί. Θα υπάρξουν νόμοι. Η Ελλάδα που ξέραμε θα «μεταλλαχθει», αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταλάβει την εξουσία.
Όσοι ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η εξουσία θα διαφοροποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία, είτε δεν γνωρίζουν είτε εθελοτυφλούν. Τα ίδια πίστευε και ο Κερένσκυ το 1917, τηρουμένων πάντα των αναλογιών.
Τι θα γίνει π.χ. αν, την επομένη των εκλογών, νόμος προβλέψει ότι σε κάθε τάγμα πεζικού μια εκλεγόμενη τριμελής επιτροπή στρατευσίμων θα συναποφασίζει για την διοίκηση μαζί με τον Διοικητή;
Θυμάται κανείς ότι το Πολεμικό Ναυτικό, το 1944, έχασε όλα του τα πλοία στην Αλεξάνδρεια και χρειάσθηκε αιματηρή προσπάθεια για να τα ανακαταλάβει; Θυμάται κανείς για ποιο λόγο η ΤΠΚ «Ρουσσέν» πήρε το όνομα του πλωτάρχη Νικόλαου Ρουσσέν;
Όσοι θυμούνται τι κάνουν;
Ως πότε οι πατριωτικές δυνάμεις θα μένουν αποσβολωμένες, θωρώντας, με τα χέρια κατεβασμένα, το κατρακύλισμα και την «αλλαξοπίστηση» της χώρας;
Εθνική συμπόρευση με την Ελληνική Αριστερά δεν γίνεται. Οι άνθρωποι ζουν ακόμα στην εποχή της Τρίτης Διεθνούς. Την φράση «Σοσιαλισμός σε μία πατρίδα» δεν την άκουσαν ποτέ.
Έχουν ταξική συνείδηση, όχι εθνική και δεν το κρύβουν.
Μισούν την χώρα που τους γέννησε, επειδή είναι ταξικά διαρθρωμένη, λες και οι άλλες δεν είναι και λατρεύουν τους λαθρομετανάστες, υπείκοντες σε έναν παράλογο και διεθνώς μοναδικό διεθνισμό.
Μόνο συμπόρευση των εθνικών δυνάμεων μπορεί να νοηθεί, με σκοπό τον περιορισμό της Αριστεράς και την απελευθέρωση της χώρας από την οικονομική κατοχή.
Η Αριστερά μπορεί να σκίσει τα μνημόνια, είναι ειλικρινής σ’ αυτό, αλλά οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να φέρει, αφού επενδύσεις με «κομμουνιστές» στην εξουσία και, μάλιστα, τους συγκεκριμένους Έλληνες «κομμουνιστές», δεν νοούνται.
Αυτοί που εχθρεύονται την οικονομία της αγοράς είναι ποτέ δυνατόν να την ανατάξουν; Πως θα γίνει αυτό; Άλλωστε, η οικονομική μας δυσπραγία δεν έπεσε από τον ουρανό. Η ηθική παρακμή της χώρας και η αποδιοργάνωση των θεσμών της προκάλεσαν την οικονομική κατάρρευση, όχι το αντίθετο.
Πρώτα η κεντροαριστερά και η αριστερά οδήγησαν τον λαό μας σε δρόμους απαξιωτικούς για το κράτος και το ισχύον οικονομικό σύστημα και μετά η χώρα οδηγήθηκε νομοτελειακά στην οικονομική κατάσταση που σήμερα βιώνουμε.
Κράτος χωρίς πειθαρχία, σεβασμό στους θεσμούς και αυστηρότητα στη διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά μόνο να πτωχεύσει ή να καταλήξει σε εθνικές συμφορές.
Οι ίδιοι που διέλυσαν τα Πανεπιστήμια, για να μη μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά των φτωχών, οι ίδιοι διέλυσαν και την χώρα ολόκληρη. Μπορούν ποτέ αυτοί να την βγάλουν από το τέλμα;
Σωτηρία της χώρας με την Αριστερά και την κεντροαριστερά δεν μπορεί να υπάρξει. Μια χώρα παράλυτη, έρμαιο των ξένων, μια χώρα μόνιμων ανέργων και αποικία λαθρομεταναστών, θα είναι η Ελλάδα της Αριστεράς.
Μόνη λύση στο διαφαινόμενο αδιέξοδο είναι η απαγκίστρωση της Ν.Δ. από το θανάσιμο εναγκαλισμό της με το ΠΑΣΟΚ και η επανένωση όλων των πατριωτικών δυνάμεων σε ένα πρωταγωνιστικό και αυτοδύναμο κεντροδεξιό σχήμα, με πολιτικές κεντρώες και δεξιές, όχι μόνο κεντρώες.
Αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε και μόνο τότε πρέπει η Ν.Δ. να αντικατασταθεί από ένα νέο σχηματισμό που θα έχει αμιγώς εθνικά χαρακτηριστικά, βασισμένα στην Ορθόδοξη παράδοση αιώνων».
