Το να μπορείς να αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα…
Για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε στον κόσμο αυτό είναι το τραίνο που θα μας οδηγήσει Στον Ουρανό!
Στα Μοναστήρια οι μοναχοί έχουν άλλο πολύ πιο δύσκολο αγώνα… Παλεύουν πρώτα με τον εαυτό τους και μετά με τον πονηρό, που βρίσκεται διαρκώς ενώπιών τους. Και έχουν τον γέροντά τους που πρέπει να κάνουν υπακοή.
Εμείς, στον κόσμο, έχουμε άλλου είδους αγώνα! Να αποδεχθούμε τον αδελφό μας με τα ελαττώματά του, να τον αγαπήσουμε, χωρίς να θέλουμε να τον αλλάξουμε. Είτε αυτός είναι ο σύζυγός μας, το παιδί μας, ο φίλος μας, ο συνάδελφος μας, ο προϊστάμενος μας, ο κάθε διπλανός μας…
Για μας, ο γέροντάς μας είναι αυτός ο άλλος, ο αδελφός μας. Έχουμε οικογένεια; Έχουμε το γέροντά μας, που δεν είναι άλλος από το σύζυγό μας, τα παιδιά μας. Μ’ αυτούς συνεργαζόμαστε, σ’ αυτούς θα κάνουμε υπακοή. Αυτούς θ’ αγαπήσουμε, αυτούς θα διακονήσουμε. Εργαζόμαστε; Ο γέροντάς μας, ο προϊστάμενός μας! Μπορεί να ‘ναι δύσκολα τα πιο πάνω μ’ αυτά θέλει ο Θεός από τον καθένα μας.
Όλοι μας έχουμε τοποθετηθεί εκεί που πρέπει να υπηρετήσουμε εκεί που πρέπει να αγωνιστούμε εκεί που θα δείξουμε τι κρύβουμε εντός μας. Με μια φράση:
«Το «μαζί», θέλει δουλειά πολλή!»
Καλή Δύναμη σε όλους…
