Μια φορά και έναν καιρό τα χρώματα του κόσμου άρχισαν να μαλώνουν για το ποιο ήταν το καλύτερο, το πιο ευγενικό, και το πιο χρήσιμο…
Το Πράσινο είπε:
Είναι ξεκάθαρο, εγώ είμαι το πιο σημαντικό, είμαι το σύμβολο της ζωής και της ελπίδας!!! Με επέλεξαν το χόρτα, τα φύλλα και τα δέντρα, χωρίς εμένα όλα τα ζώα θα πέθαιναν, κοίταξτε την φύση και θα δείτε καθαρά ότι εγώ υπερέχω.
Το Μπλε το διέκοψε, και είπε:
Έχεις το μυαλό σου μόνο στην γη, σκέψου όμως τον ουρανό, την θάλασσα και το νερό!!! Είμαι η βάση της ζωής, είμαι μέσα στα βάθη της θάλασσας, είμαι ο ουρανός που προσφέρω έκταση, ειρήνη και γαλήνη. Χωρίς την ειρήνη μου θα ήσασταν ένα τίποτα.
Το Κίτρινο ειρωνεύτηκε και είπε:
Εγώ φέρνω την χαρά, το γέλιο, και την ζεστασιά στον κόσμο, δίχως εμένα δεν θα υπήρχε χαρά!!!
Το Πορτοκαλί άρχισε να περηφανεύεται:
Εγώ είμαι το χρώμα της υγείας και της δύναμης!!! Μπορεί να μην με βρίσκουν εύκολα αλλά είμαι πολύτιμο γιατί εξυπηρετώ τις ανάγκες της ζωής. Είμαι η βιταμίνη όλων… Δεν είμαι όλη μέρα έξω, αλλά όταν γεμίζω τον ουρανό, την αυγή και το σούρουπο, τότε η ομορφιά μου είναι τόσο εκθαμβωτική που εσάς δεν σας θυμάται κάνεις.
Το Κόκκινο φώναξε:
Εγώ είμαι αρχηγός όλων σας!!! Είμαι το αίμα, είμαι το χρώμα του θάρρους, είμαι το χρώμα του πάθους, της αγάπης και της θυσίας!!!
Το Μωβ ύψωσε το ανάστημά του και είπε:
Εγώ είμαι το χρώμα της βασιλείας και της δύναμης!!! Βασιλιάδες, επίσκοποι, και αρχηγοί πάντα έμενα επιλέγουν γιατί είμαι το σύμβολο της εξουσίας και της σοφίας. Οι άνθρωποι, με ρωτούν, με ακούν και με υπακούν.
Το Λουλακί είπε:
Σκεφτείτε κι εμένα, είμαι το χρώμα της σιωπής!!! Σπανία με βλέπετε, αλλά, χωρίς εμένα θα ήσασταν όλα επιφανειακά. Σέβομαι την σκέψη, τον στοχασμό, το ημίφως, και τα βαθιά νερά, όμως εμένα με χρειάζεστε για ισορροπία και αντίθεση, για προσευχή και εσωτερική γαλήνη.
Έτσι τα χρώματά μας άρχισαν να φιλονικούν και σε λίγο άρχισε να βρέχει. Ξαφνικά, έπεσε μια μεγάλη αστραπή και ο κόσμος χάλασε από βροντές!!! Η βροχή άρχισε να πέφτει δυνατά και απειλητικά…
Τα χρώματα για να προστατευτούν, κουλουριάστηκαν φοβισμένα το ένα δίπλα στο αλλο. Ξαφνικά, ακούστηκε επιβλητικά η φωνή της Βροχής:
Ανόητα χρώματα!!! Μαλώνετε μεταξύ σας, το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο, δεν γνωρίζετε ότι το καθένα από εσάς δημιουργήθηκε για έναν ιδιαίτερο σκοπό, μοναδικό και διαφορετικό;;;
Ενώστε τα χέρια και ελάτε κοντά μου, από εδώ και μπρος όποτε βρέχει θα απλώνεστε όλα μέσα στον ουρανό σε ένα μεγαλειώδες τόξο από χρώματα, ως υπενθύμιση ότι μπορείτε να ζείτε όλα μαζί ειρηνικά.
Κι έτσι, κάθε φορά που καθαρίζει ο ουρανός από τα μαύρα σύννεφα της βροχής, φαίνετε το ουράνιο τόξο.
Ας θυμόμαστε, λοιπόν, ότι πρέπει να εκτιμάμε ο ένας τον άλλο, και να του στεκόμαστε πάντα με σεβασμό και Αγάπη Χριστού.
Το άρθρο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος
