Πασχαλινές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων
Tου Βλαντίμιρ Γιερκόβιτς
Παμπάλαια -ακόμα και παγανιστικά- έθιμα της ρωσικής λαϊκής παράδοσης, που συνδέονται με το Πάσχα, τηρούνταν ακόμα και επί ΕΣΣΔ, παρά τις μεγάλες απαγορεύσεις που υπήρχαν τότε. Και συνεχίζονται αδιαλείπτως έως σήμερα.
«Όταν ήμουν πολύ νέος, κάθε χρόνο ακολουθούσα με τους φίλους μου την αναστάσιμη πομπή του Σταυρού», λέει ο Σεργκέι, που εργάζεται σαν φύλακας.
«Αυτό που μας κέντριζε περισσότερο το ενδιαφέρον, δεν ήταν τόσο η Θεία Λειτουργία, όσο το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων που μαζεύονται στην εκκλησία. Και ο εορτασμός του Πάσχα, ένας πιστευτός λόγος να πιούμε ένα ποτηράκι παραπάνω. Σήμερα, δεν το κάνουμε αυτό. Δεν είναι σοβαρό να αντιμετωπίζουμε έτσι την γιορτή. Τώρα, μαζευόμαστε με τους φίλους μου οικογενειακώς και πάμε την Κυριακή στην εξοχή. Για ξεκούραση και για ψήσιμο στο πάρκο».
«Κάθε χρόνο παρακολουθώ την αναστάσιμη ακολουθία, αν και όχι τόσο σαν ενορίτης, όσο από υπηρεσιακό καθήκον», λέει ο Ρομάν, επιθεωρητής της Πυροσβεστικής. «Παρακολουθώ προσεκτικά την εκδήλωση, για να μην έχουμε καποιες «έκτακτες» καταστάσεις ή απρόοπτα γεγονότα. Οι οποίες, δυστυχώς, δεν είναι τόσο σπάνιες. Έχω σώσει αρκετές φορές γυναίκες που αρπάζουν φωτιά από κεριά. Οι γιαγιούλες, που τυλίγονται με χνουδωτό σάλι, προσεύχονται γονατίζοντας με το κερί στο χέρι. Δεν θέλει και πολύ για να γίνει το κακό… Να ανάψει το σάλι σαν το καντήλι. Έτσι, κάθε φορά που βλέπω κάποιον που είναι ντυμένος με υλικό «υψηλού» ρίσκου, αμέσως τον ενημερώνω και του συνιστώ να είναι προσεκτικός».
Συμφωνική για καμπάνες
Το Πάσχα γιορτάζεται σε όλη την εβδομάδα μετά την Ανάσταση του Χριστού. Όλη την εβδομάδα Διακαινησίμου, οι εκκλησίες λειτουργούν εορταστικά. Ακόμα και σε κηδείες, το τελετουργικό γίνεται με ειδικό αναστάσιμο κανόνα με πολλές προσευχές χαράς για το θαύμα της Αναστάσεως.
Η εβδομάδα του Πάσχα (Διακαινήσιμος εβδομάς), είναι μοναδική στη Ρωσία και για έναν άλλο λόγο: Είναι η μόνη εποχή του χρόνου, που επιτρέπεται στον κάθε πιστό να χτυπήσει την καμπάνα. Αρκεί να ζητήσετε την ευλογία του ιερέα του ναού και μπορείτε να έχετε πρόσβαση στο καμπαναριό. Κατά κανόνα, οι ιερείς δεν αρνούνται σε κανέναν.
Όλη την εβδομάδα, μετά από τις ακολουθίες, μπορείτε να ακούσετε την ασύμφωνη κρούση των καμπανών. Είναι οι ενορίτες που οργανώνουν την ιδιότυπη αυτή «συναυλία», χαρούμενων και μελωδικών ήχων. Κυρίως παιδιά, που με τις καμπανοκρουσίες τους, μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου.
Η χαρά των παιδιών
«Τα παιδιά μου όλο το χρόνο περιμένουν να χτυπήσουν τις καμπάνες», συνεχίζει ο Σεργκέι. «Συνήθως, πηγαίνουμε μαζί με τους φίλους μας που έχουν μικρά παιδιά, όλοι μαζί στην εκκλησία. Είναι καλύτερο να πας αμέσως μετά την βραδινή λειτουργία, περίπου στις επτά. Απλά, πρέπει να πλησιάσεις κάποιον από τους ιερείς του ναού και να ρωτήσεις ευγενικά: «Ευλόγησε δέσποτα να ηχήσουν οι καμπάνες για τη δόξα του Χριστού». Δεν ξέρω καμιά περίπτωση που οι ιερείς να έχουν αρνηθεί.
Όταν χτυπάς την καμπάνα, πλημμυρίζεις από αισθήματα χαράς και αγαλλίασης. Συναισθήματα που σου μένουν αξέχαστα. Στην αρχή δεν τα καταφέρνεις καλά, αλλά σύντομα προσαρμόζεσαι, μπαίνεις στο ρυθμό και παίζεις κάτι που λίγο πολύ, είναι μια διακριτή μελωδία. Για τα παιδία είναι απλά ένα εκστατικό συναίσθημα. Το κυριότερο είναι να είσαι δίπλα στα παιδιά, να βοηθάς. Το καμπαναριό είναι αρκετά υψηλό».
tweet
Δείτε επίσης
