π. Ανδρέας Κονάνος: Εύχομαι να περάσεις καλά τα χρόνια που σου μένουν στον γάμο σας, ώσπου να γίνεις σαν τον παππού αυτόν που, χρόνια παντρεμένος, στο τέλος γέρασε. Και ξύπνησε ένα βράδυ ο παππούς, ήταν 78 χρονών, και πήγε να πιει νερό. Και ήταν το φως της λάμπας έξω από τον δρόμο που έπεφτε στο δωμάτιό τους και το φώτιζε.
Ήπιε νερό. Και γύρισε από το μπάνιο να ξαπλώσει πάλι. Και βλέπει τη γυναίκα του που κοιμόταν κι έπεφτε το φως στο πρόσωπό της. Και την κοιτούσε. Και σκέφτηκε: «Πω, ρε παιδί μου! Δες πώς έγινε η ζωή μου. Κοιμάμαι δίπλα σε μια γριά. Και το φοβερό είναι ότι αυτή η γριά είναι η γυναίκα μου. Κι είμαι κι εγώ γέρος! Αλλά εμείς οι δύο, όταν παντρευτήκαμε, δεν ήμασταν έτσι. Ήμασταν νέοι. Πώς γίναμε έτσι, ρε παιδί μου».
Ήταν μόνος μέσα στη νύχτα και σχεδόν παραμιλούσε. Ενώ η γυναίκα του κοιμόταν. «Πώς γίναμε έτσι! Παντρευτήκαμε 25 χρονών και τώρα έχουμε φτάσει εβδομήντα τόσο, και γεράσαμε, και είμαστε μαζί. Πώς πέρασαν τα χρόνια!»
Τι μένει έπειτα από όλα αυτά; Μια αγάπη μένει. Και να γνωρίσεις λίγο τον εαυτό σου μένει. Και να καταλάβεις και λίγο τον άλλον. Και να μπορείς μέσα από όλα αυτά να βγάλεις μια καλοσύνη. Γιατί, τελικά, θα πεθάνουμε έπειτα από 125 χρόνια και δεν θα μείνει κάτι άλλο να θυμόμαστε. Μόνο αυτό: μια καλοσύνη. Θα λένε οι άλλοι: «Ήταν ωραίος άνθρωπος, ήταν ευχάριστος». Ή: «Μας έβγαλε την ψυχή όσο ζούσε». Τι άλλο θα μείνει; Όταν γίνεις παππούς και γιαγιά, τι μένει; Μια καλοσύνη στην καρδιά.
Τον ξέρετε ίσως τον φιλόλογο Κωνσταντίνο Γανωτή. Είχε έρθει ένας φίλος μου κληρικός από το εξωτερικό και ήθελε να τον γνωρίσει. Και τον πήγα στο σπίτι του κ. Γανωτή. Γνωρίσαμε και τη γυναίκα του, την κυρία Ειρήνη. Κουβεντιάσαμε, τα είπαμε, ο φίλος μου χάρηκε που γνώρισε τον κ. Γανωτή. Και ήρθε η ώρα να φύγουμε. Πάμε να βγούμε απ’ το διαμέρισμά τους και λέει η γυναίκα στον άντρα της: «Κώστα, αγάπη μου, άνοιξε λίγο το φως στον διάδρομο, να βλέπουν οι πατέρες στις σκάλες, να μην πέσουν». «Κώστα, αγάπη μου». Άκουγα καλά; Μια γυναίκα εβδομήντα τόσο χρονών κι έλεγε τον άντρα της μπροστά μας «Κώστα, αγάπη μου». Τι ωραίο πράγμα! Τον έλεγε «αγάπη μου».
Εσείς δεν ξέρω πώς λέτε τον άνθρωπό σας. Μια άλλη φορά, σε μια κοπή πίτας, είδα τον κ. Γανωτή την ώρα που έμπαινε με τη γυναίκα του. Και ήταν και η Γαλάτεια Σουρέλη στην εκδήλωση. Και του κάνει νόημα η Γαλάτεια: «Κώστα, έλα, σου έχω κρατήσει θέση». Και κάνει νόημα με τα δάχτυλα αυτός: «Είμαστε δύο». «Ναι, ελάτε και οι δύο». «Εντάξει, πάμε τότε». Δηλαδή, ποιο ήταν το μήνυμά του; «Είμαι με τη γυναίκα μου, είμαστε μαζί εμείς. Την τιμώ, την ξεχωρίζω. Καμαρώνω γι’ αυτή. Αν δεν έχει θέση γι’ αυτή, δεν θα πάω ούτε εγώ». Αυτό τι δίνει στη γυναίκα του; Αξία. Κι η γυναίκα νιώθει σπουδαία δίπλα του: «Αξίζω. Δεν μ’ έχει του πεταματού». Κι ο άντρας καμαρώνει: «Είσαι η γυναίκα μου. Θα σε τιμήσω».
Αυτή η εικόνα μού δείχνει τι θα πει ομορφιά στη σχέση. Μακάρι να χαίρεσαι την οικογένειά σου και τη σχέση σου. Κι αν δεν σου φέρονται έτσι, με αγάπη και ζεστασιά και τιμή, μη σε παίρνει το παράπονο και σε πιάνει κατάθλιψη. Να σκέφτεσαι: «Για να μη μου φέρονται έτσι, μήπως κι εγώ δεν το εμπνέω να μου φέρονται έτσι;» Μερικά πράγματα τα κατακτάς, δεν γίνονται με το ζόρι. Αν εμπνέεις σεβασμό κι αγάπη, θα πάρεις σεβασμό και αγάπη. Αν όμως εμπνέεις μιζέρια και κακομοιριά, αυτές και θα εισπράξεις.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Όλα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως
-250x180.jpg)
