Ο δρόμος προς την κάθαρση…

Του Δημήτρη Μορφή
Ψυχολόγου, Απόφοιτου Παντείου
Πανεπιστημίου – Τμήματος Ψυχολογίας

Πώς η πίστη μπορεί να μας οδηγήσει σε καλή ψυχολογία – Η πραγματική θρησκεία προϋποθέτει πρώτα πίστη στις δικές μας δυνάμεις, αναγνώριση του ποιοι είμαστε, και η εξωτερική βοήθεια έρχεται εκεί που δεν το περιμένουμε…

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ πρέπει να μας φέρνει σε ετοιμότητα για να ξεκινήσουμε από το μηδέν και να τη θεωρήσουμε σαν μια ευκαιρία για μια καινούργια αρχή
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι πιστεύω πολύ στον Θεό και στη θρησκεία ως χριστιανός ορθόδοξος. Για τους δικούς μου λόγους, με τα δικά μου στοιχεία, με τις δικές μου αποδείξεις. Η θρησκεία, κατά τη γνώμη μου, είναι κάτι το πολύ προσωπικό, το οποίο με τα κατάλληλα καλλιεργημένα συναισθήματα οδηγεί στην ομαδικότητα, στην αλληλεγγύη, στην κοινωνία.
Η πίστη είναι κάτι που υπάρχει σε όλους μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει. Ακόμα και ο άθεος πιστεύει σε κάτι. Για εκείνον, το να επιλέξει να μην πιστεύει, αποτελεί μια ισορροπία στη δική του ψυχολογία.

Στις άγιες αυτές μέρες που διανύουμε, βλέπεις πολύ κόσμο να κατακλύζει τις εκκλησίες και τους ιερούς ναούς. Δεδομένων των δύσκολων καιρών που περνούμε, ακούς πολύ συχνά σε διάφορα πηγαδάκια ότι η προσέλευση στην εκκλησία, ειδικά από τις νέες ηλικίες, έχει αυξηθεί σε σχέση με το παρελθόν. Και πράγματι, υπάρχουν πολλοί νέοι που αφήνουν τις ελπίδες τους σε μια δύναμη που πιστεύουν ότι με τη βοήθειά της μπορεί να αλλάξει κάτι το οποίο νιώθουν ότι δεν μπορούν αρχικά να το ελέγξουν, αλλά ότι με τη βοήθεια του Θεού θα καταφέρουν να βγουν από τα αδιέξοδα.

Αν δεις κατά τη διάρκεια του εκκλησιάσματος κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, ίσως αναρωτηθείς τι περιμένει, τι προσδοκά, τι σκέφτεται και τι νιώθει. Και ερχόμαστε στο ερώτημα του άρθρου: Το να πιστεύεις ή να επιστρέφεις στην πίστη που ορίζει την ταυτότητά σου, μπορεί να σε οδηγήσει σε καλύτερη ψυχολογία και συνεπώς στην καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία; Μπορεί σαν επακόλουθο η ψυχολογία αυτή να αλλάξει τα δεδομένα που ζει ο καθένας μας και να ξεπεραστούν οι δυσκολίες;

Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι ΝΑΙ. Η καλή ψυχολογία όμως, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, δεν προγραμματίζεται. Η πίστη προϋποθέτει αυθεντικότητα και όχι σκοπιμότητα. Κάθε φορά που κάποιος προσεύχεται, πρέπει να είναι έτοιμος να ξεκινήσει από το μηδέν. Να το δει σαν μια ευκαιρία για μια καινούργια αρχή. Να παραδεχθεί τα λάθη του, να υποσχεθεί πρώτα στον εαυτό του ότι θα γίνει καλύτερος όταν θα τελειώσει η Θεία Λειτουργία και να μη μείνει όσο γίνεται στα λόγια, να προσφέρει εφόσον το επιθυμεί ανιδιοτελώς, χωρίς να περιμένει τίποτα πίσω… Η αγάπη και το δέος του προς τον Θεό θα του δώσει μέσα του μια διαφορετική αίσθηση ισορροπίας και ηρεμίας, γιατι είναι κάτι που ο ίδιος το έχει επιλέξει και δεν του το έχουν επιβάλει.

Καλό μας Πάσχα λοιπόν και να μην ξεχνούμε: Την αυθεντική αγάπη την προσφέρεις χωρίς να την περιμένεις, τη μετάνοια μέσω της εξομολόγησης θα τη γνωρίσεις μόνο αν σκοπεύεις να την ανακαλύψεις, τον δρόμο προς την κάθαρση και τη διέξοδο θα τον βρεις μόνο αν τον ακολουθήσεις, και μόνο αν εσύ κρατάς το τιμόνι και πιστεύεις πρώτα στον εαυτό σου. Αν μη τι άλλο, η πραγματική θρησκεία προϋποθέτει πρώτα πίστη στις δικές μας δυνάμεις, αναγνώριση του ποιοι είμαστε, και η εξωτερική βοήθεια έρχεται εκεί που δεν το περιμένουμε…