Μεγάλη Τεσσαρακοστή: Μαθαίνοντας να λέμε όχι στην επιθυμία μας για τροφή με τη Νηστεία, μάθαμε να λέμε «όχι» στο δικό μας θέλημα, που πολύ συχνά είναι αυτοκαταστροφικό, και να λέμε «ναι» στο θέλημα του Θεού, που είναι πάντα σωτήριο.
Ξεκινήσαμε το Τριώδιο, την ευλογημένη αυτή περίοδο του λειτουργικού έτους με τη μετάνοια, αφού αισθανθήκαμε βαθειά, υπαρξιακά μέσα μας, όπως ο Άσωτος της παράβολης, την ανάγκη επιστροφής από την αποξένωση μας, την ανάγκη επιστροφής στην πηγή της ζωής, τον Θεό (Κυριακή του Ασώτου).
Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τον αναστημένο Χριστό, μέσα από τη συνάντηση μας με τον συνάνθρωπο· τον «ελάχιστο» αδελφό μας (Κυριακή της Τυρινής).
Καλούμαστε να απαρνηθούμε στη συνέχεια, ουσιαστικά, τον ίδιο μας τον εαυτό, μέσα από τη τεσσαρακονθήμερη νηστεία των τροφών και των παθών. Μαθαίνοντας να λέμε όχι στην επιθυμία μας για τροφή, μάθαμε να λέμε «όχι» στο δικό μας θέλημα, που πολύ συχνά είναι αυτοκαταστροφικό, και να λέμε «ναι» στο θέλημα του Θεού, που είναι πάντα σωτήριο.
Η Εκκλησία, που στο πέρασμα των αιώνων έχει αποδειχθεί ταμείο πραγματικό της σοφίας του Θεού και της πείρας θεοφόρων Πατέρων, γενεών και γενεών, όταν προβάλλει το θεσμό της Νηστείας, δεν καταφρονεί το σώμα, όπως επιπόλαια πολλές φορές λέγεται, αλλά το θεωρεί δώρο και κτήμα του Θεού, «μέλος Χριστού» και «ναό του Αγίου Πνεύματος», κατά τον απόστολο Παύλο. Ο χριστιανός δεν μισεί τη σάρκα του, δεν απέχει από τις τροφές από περιφρόνηση, δεν εξουσιάζεται όμως κι από τίποτε. Η σύμμετρη χρήση της τροφής ή η αποχή για ένα διάστημα από αυτή διατηρεί τη ψυχοσωματική ισορροπία του σώματος και αποτελεί τρόπο δοξολογίας του Θεού «εν τω σώματι και εν τω πνεύματι του ανθρώπου», όπως λέει ο Απόστολος.
Και μέσα από την προοπτική αυτή, η Σαρακοστή είναι ένα βιωματικό ταξίδι στο βάθος του είναι μας. Ένα ταξίδι προς αναζήτηση νοήματος, προς την ανακάλυψη από εμάς τους ανθρώπους του θεικού νοήματος στη ζωή μας, του κρυμμένου βάθους της. Και για να φέρουμε ένα παράδειγμα, με το να απέχουμε από την τροφή, νηστεύοντας δηλαδή, ξαναβρίσκουμε τη γλύκα της και ξαναμαθαίνουμε πως να την παίρνουμε από το Θεό με χαρά και ευγνωμοσύνη. Με το να περιορίζουμε τις ψυχαγωγίες, τη διασκέδαση, τη μουσική, τις ατέλειωτες συζητήσεις, τις επιπόλαιες κοινωνικότητες, ανακαλύπτουμε τελικά την αξία των ειλικρινών διαπροσωπικών ανθρώπινων σχέσεων, ακόμα και της τέχνης. Και τα ξαναβρίσκουμε ολ᾿ αυτά, ακριβώς γιατί ξαναβρίσκουμε τον ίδιο τον Θεό, γιατί ξαναγυρίζουμε σ᾿ Αυτόν και δι᾿ Αυτού σε όλα όσα εκείνος μας προσέφερε μέσα από την τέλεια αγάπη και το έλεός Του.
Καλή Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Discussion about this post