Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των ανθρώπων. Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των άλλων. Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου,περιόρισε όσο μπορείς τη διάσπαση του νου σου.
Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος. Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων,αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά. Συνάμα,λίγο λίγο,θα χάνεις την παιδική σου ματιά,μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς,πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο αυτό το ξεχνάς,τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου.
Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου. Είναι,γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη. Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή…
Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου. Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του. Αν δεν προσέξεις,θα τρέχει από δω κι από κει,χωρίς σκοπό,χωρίς νόημα. Θα παρατηρείς τα πάντα,θα κρίνεις τα πάντα, θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις, ανεπαίσθητα, περιφρόνηση για τον κόσμο.
Χωρίς να το καταλάβεις,θα μάθεις ν’ανεβάζεις τον εαυτό σου σ’ένα θρόνο ψηλό κι απο κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου μέτρο. Και θα μάθεις να μιλάς,να μιλάς πολύ!
Η σιωπή όμως…η σιωπή! Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν’ακουστεί η φωνή του Θεού.
Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου.Και δυό φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού.
Πού να βρείς μετά διάθεση και θάρρος ν’ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!
Γι’αυτό σου λέω,η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.
Θα κερδίσεις όμως και κάτι,ακόμα πιο πολύτιμο:
Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όρια σου,θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα.
Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση,ακόμη και στην συκοφαντία…
Discussion about this post