Αγάπη: Δυστυχία δεν σημαίνει ν΄αγαπάμε λίγους ανθρώπους, να μην μπορούμε ν΄αγαπήσουμε ένα μεγάλο πλήθος, να έχουμε καρδιά στενόχωρη («στενοχωρείσθε εν τοις σπλάγχνοις υμών», λέει ο Απόστολος Παύλος…).
Δυστυχία είναι να βλέπουμε πόσο θλιβερή και αξιολύπητη είναι η αγάπη μας γι΄αυτούς που ισχυριζόμαστε ότι είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα΄ πόσο κλονισμένη από την ανυπομονησία, πόσο γυμνή από στοργή και ευαισθησία, πόσο παράλογη και εξωφρενική!
Πρέπει να συλλογιστούμε λοιπόν ποιά είναι η σχέση μας με τα μέλη του περιβάλλοντός μας και ν΄αναρωτηθούμε: Τι είδους αγάπη έχω προς αυτούς; Μια αγάπη χαράς ή μια αγάπη φορτική; Διότι είναι πράγματι πιθανό, η αγάπη μας να πνίγει κάποιον, να τον κάνει να νιώθει ανελεύθερος, σκλάβος΄ είναι πιθανό κάτω από το βάρος αυτού που εμείς ονομάzουμε «αγάπη», ο αγαπώμενος να υποφέρει. Υποφέρει όταν εμείς νομίζουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα από αυτόν που βρίσκεται η ευτυχία του, ποιές είναι οι ανάγκες του, που είναι η χαρά του΄ όταν του αφαιρούμε και το ελάχιστο της ελευθερίας του, της δημιουργικότητάς του΄όταν επιθυμούμε να διευθύνουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή του, προκειμένου να τον «βελτιώσουμε»…
Πηγή: Anthony Bloom, «Το μυστήριο της ίασης». Εκδ.: Εν πλω.
-120x86.jpg)
