Επιτέλους… μιλάω τη γλώσσα των αγγέλων

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. (Προς Κορινθίους Α΄, ιγ΄,1)
Από μικρό παιδί μέσα στη θρησκεία.
Με προσέλκυε η πειθαρχία, οι λάμπες και ο γυαλιστερός τσίγκος που άστραφτε στις λάμπες.

Ήρθε η ώρα να πάρω κι εγώ τη θέση μου.
Είμαι σπουδαίος.
Το καταλαβαίνω.

Βλέπω να το αναγνωρίζουν και οι άλλοι.
Όταν μου το λένε, χαίρομαι.
Διακριτικά και ταπεινόσχημα, βέβαια.

Λέω βέβαια πως ό,τι έχω το οφείλω στο Θεό, γιατί έτσι πρέπει να πω.
Πόσο ωραία αισθάνομαι όταν λέω ότι είμαι κι εγώ αμαρτωλός.
Φουσκώνω καθώς με κυριεύει η γλύκα στο λαιμό από τη θρησκευτικότητά μου κι όταν θυμάμαι την προσφορά μου στην Εκκλησία.

Κι όταν μιλάω, νομίζω ότι από κάτω με θαυμάζουν.

Κάνω και τη φωνή μου λίγο κάπως, να εκπέμπει θρησκευτικό λυρισμό και να στηρίζει την αυτοανάδειξή μου.
Πάντα με γοήτευαν οι άγγελοι.
Αυστηροί, με τα φτερά και με τα σπαθιά τους.
Απεσταλμένοι και εκπρόσωποι του Θεού στη γη.
Αυτούς χρειάζεται η Εκκλησία.
Έτσι κι εγώ.

Ήρθα για να σώσω την Εκκλησία.
Όποιος παραβαίνει το νόμο θα δέχεται την κοφτερή μου γλώσσα και τις άμεσες ενέργειές μου.
Ποιος ασεβής, ανυπάκουος και βλάσφημος θα τολμήσει να αμφισβητήσει την αξιοσύνη μου, την πυγμή μου και το κύρος μου;
Θα δράσω άμεσα.
Για το καλό του Θεού πάντα.
Αυτός μου έδωσε αυτό το ρόλο και αυτή τη δύναμη.
Έχω από τους άλλους την απόσταση που χρειάζεται.
Μόνο στο Θεό τα δίνω όλα.
Έτσι πρέπει.
Αυτόν υπηρετώ.
Είδες;
Και γράφω πάντα το όνομά Του με κεφαλαίο.
Τα έχω καταφέρει.
Το βλέπω.
Το οσμίζομαι.
Το νιώθω.
Ζω στην ουράνια πανδαισία.
Μιλάω πλέον τη γλώσσα των αγγέλων.
Δεν νομίζω πως χρειάζομαι κάτι άλλο…

Υ.Γ. Για τους πιστούς που γίναμε θρήσκοι, για τους ιερείς που έγιναν παπάδες και για τους επισκόπους που έγιναν δεσποτάδες.
Και εις έτη πολλά!