Ένας ψαράς που έγινε ιερέας σε μεγάλη ηλικία, ο πατήρ Νικόλαος
Χατζής, μας ενθαρρύνει, από το παρελθόν, πάνω στο μεγάλο ζήτημα της πίστης.
O συγγραφέας και χειρουργός οφθαλμίατρος Στέφανος Δημόπουλος γνώριζε επί χρόνια και παρακολουθούσε με πνευματική δίψα πολλά γεγονότα της ζωής του ιερέα. Τον Φεβρουάριο του 2022, ο πατήρ Νικόλαος, με καταγωγή από το Κρανίδι, εκοιμήθη και μόνο τότε ο κ. Δημόπουλος αποφάσισε να αποκαλύψει δημόσια τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος αυτός ήταν Χριστιανός. Μας μίλησε, πιάνοντας το νήμα από την αρχή της ιεροσύνης του απλού λευίτη:
«Πριν σαράντα χρόνια, στην ηλικία των 50 ετών, χειροτονήθηκε έγγαμος ιερέας ο παπα-Νικόλας, που ήταν ως τότε ψαράς στην πατρίδα του, το Κρανίδι. Ανέλαβε τα ιερατικά του καθήκοντα στην Καλλονή Τροιζηνίας. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλές αγροτικές περιοχές και χωριουδάκια που δεν είχαν ιερείς. Ο τότε νεοδιορισμένος μητροπολίτης Ύδρας κ. Ιερόθεος τον εντόπισε και φρόντισε να τον χειροτονήσει.
Ήταν εφημέριος και σε άλλα χωριουδάκια, του είχαν αναθέσει τη Μεταμόρφωση, την Αγία Ελένη, τον Ευαγγελισμό, το κάτω και άνω Φανάρι και τον Καρατζά. Δεν ήταν κάποιας μόρφωσης ιδιαίτερης ο παπα-Νικόλας ο ψαράς, μα όλοι ήξεραν πως ήθελε να είναι ιερέας.
Κήρυξε πόλεμο με όλα τα θεριά που είχαν βρει ευκαιρία και εκμεταλλεύονταν τους ολιγογράμματους αγρότες και ψαράδες. Σιγά-σιγά, με το πετραχήλι, τους αγιασμούς και τα μυστήρια της εκκλησίας, έδιωξε από την περιοχή τους μάγους και τις χαρτορίχτρες. Είχε πίστη απλή.»
Ένα από τα πρώτα θαύματα που συνέβησαν στη ζωή του, το εξέλαβε με απλότητα, σαν να έγινε σε άλλον. Ο κ. Δημόπουλος μας το μεταφέρει παρακάτω…
++++++++++++++++++++++
«Eίδε κάποτε έναν ψαρά με άδεια τη σακούλα του και θλιμμένο. Παλιός ψαράς ο ίδιος, κατάλαβε τη στεναχώρια του και του πρότεινε να του κάνει δωρεάν αγιασμό στα δίχτυα και στο ψαροκάικο. Μετά τον αγιασμό είπε του ψαρά να ρίξει τα δίχτυα του στη θάλασσα, αλλά αυτός αρνήθηκε. Ήταν σίγουρος ότι δεν θα πιάσει πάλι τίποτα.
Ο παπα-Νικόλας επέμενε όμως με πίστη: “Βρε αδελφέ πες πως μου έδινες 2-3 δραχμές για τον αγιασμό, κάνε τον κόπο σαν ανταμοιβή για μένα!”
Στο τέλος ο ψαράς ανοίχτηκε εκεί κοντά και έριξε τα δίχτυα, μέχρι όπου εκόντεψε να γύρει η βάρκα ανάποδα απ’ τα πολλά ψάρια που ψάρεψε.
Χάρισε στον παπα-Νικόλα δύο μεγάλα κοφίνια ψάρια και από τότε, όποτε έπιανε ψάρια, πάντα έστελνε και στον παπα-Νικόλα.
Στην πορεία του, η βοήθεια του Θεού, του φανερωνόταν έμπρακτα και το ομολογούσε.
«Την πρώτη Θεία Λειτουργια που θα τελούσε ο παπα-Νικόλας, όταν πρωτοδιορίστηκε, θα την έκανε στο κάτω Φανάρι, στον ναό του Αγίου Χαραλάμπους. Όμως βρήκε το ναό σε κακό χάλι και τα καλύμματα της Αγίας Τράπεζας ποντικοφαγωμένα… Πήγε λοιπόν στο Μοναστηράκι της Αγίας Άννας στο Κρανίδι. Εκεί ζούσαν δυο μοναχές η Ευοδία και η Συντύχη. Του λέει η Γερόντισσα:
“Έλα εδώ παπα-Νικόλα, πες μου τι συμβαίνει, γιατί σε είδα στον ύπνο μου με έναν άλλο ιερέα, που τον λέγαν παπα-Χαραλάμπη και σαν κάτι να μου ζητούσατε … Έχω χάσει τον ύπνο μου, τόσο ζωντανά σας είδα.
Τότε ο παπα-Νικόλας της μίλησε σχετικά και σε τρεις μέρες που ήταν η πρώτη Κυριακάτικη Λειτουργία του στον Άγιο Χαραλάμπη, η Αγία Τράπεζα είχε ολοκαίνουργια καλύμματα.»
γιατροί και δεν υπάρχει πια ο καρκίνος!”»
Άγιος Παΐσιος: «Έχετε έναν Άγιο συμμαθητή δίπλα σας ( εκεί στό Κρανίδι ) και εσείς, αντί να επωφεληθείτε, τον ενοχλείτε και έρχεστε να πάρετε ευχή από εμένα!»
Η γηραιά κ. Α. διηγήθηκε στον συγγραφέα, που έκανε την καταγραφή των θαυμαστών συμβάντων της ζωής του παπα-Νικόλα, ένα γεγονός που έλαβε χώρα αμέσως μετά τη χειροτονία του. Πρόκειται για μια μαρτυρία, που δείχνει ότι η υπομονή του πρώην ψαρά προς όλους ήταν στάση αγαπητική κι όχι απλή εκτέλεση καθήκοντος:«Ο μακαριστός μητροπολίτης Ιερόθεος έστειλε τον παπά-Νικόλα, σε εκκλησιαστική σχολή να συμπληρώσει τις σπουδές του, γιατί ήταν απλά απόφοιτος δημοτικού σχολείου. Εκεί όμως οι συμμαθητές του ήταν παιδιά ηλικίας γυμνασίου, που αρέσκονταν να κάνουν πλάκα και να τυραννούν τον Παππούλη. Του χτύπαγαν την πόρτα του δωματίου τη νύχτα, τι δεν σκαρφιζόταν η εφηβική τους ζωηράδα! Δεν τον άφηναν να προσευχηθεί και να μελετήσει.
Κάποτε οργανώθηκε προσκυνηματική εκδρομή με τη Σχολή για το Άγιο Όρος.
Ο παπα-Νικόλας δεν μπόρεσε ποτέ του νά επισκεφθεί το Άγιον Όρος, παρ’ όλο που το επιθυμούσε. Έπρεπε τα Σαββατοκύριακα να λειτουργεί σε δυό χωριά τουλάχιστον. Έτσι σαν πήγαν οι συμμαθητές του στο Όρος, δεν πήγε μαζί τους.
Όταν οι νεαροί έφτασαν στον Όσιο Παΐσιο, αυτός τους προσφώνησε με τα ονόματά τους ( χωρίς να τούς έχει ξαναδεί ποτέ…) και ύστερα τους κατσάδιασε για την ανάρμοστη συμπεριφορά τους στον ηλικιωμένο συμμαθητή τους παπα-Νικόλα.
-Έχετε έναν Άγιο συμμαθητή δίπλα σας και εσείς αντί να επωφεληθείτε, τον ενοχλείτε και έρχεστε να πάρετε ευχή από εμένα! Γύρισαν μες τη νύχτα στο εκκλησιαστικό οικοτροφείο και ξύπνησαν τον παπα-Νικόλα. Όχι για να τον ενοχλήσουν, αλλά για να του βάλουν μετάνοια.»
Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο παπά-Νικόλας λειτουργούσε και εξυπηρετούσε στο Κρανίδι, αλλά από Δευτέρα έως Παρασκευή βρισκόταν στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα και εξομολογούσε βοηθώντας πλήθος κόσμου. ξΟι ευεργετημένοι τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Ο δε οικείος Μητροπολίτης δίνει τη δική του ερμηνεία για τον παπά-Νικόλα.
Ο κ. Δημόπουλος μιλά μαζί τους:
«Άρχισα να παρακολουθώ σειρά από ιάσεις που γίνονταν με το μύρο που μάζευε ο παπα-Νικόλας από την κάρα του Αγίου Νεκταρίου. Σε δυο καρκινοπαθείς φίλους μου έκανε θαύματα, και μάθαμε, από μαρτυρίες παππούδων και γιαγιάδων από την Τροιζηνία, για το ιαματικό χάρισμα του παπα-Νικόλα, σε σημείο που επισκέφθηκα τον Σεβασμιώτατο μητροπολίτη Ύδρας κ. Εφραίμ και τον ερώτησα ευθέως:“Δεν ξέρω γιατί και πώς έχει αυτό το χάρισμα ο παπα-Νικόλας”, μου απάντησε ο οικείος μητροπολίτης, “το κρύβει όμως επιμελώς”.
Τους έδινε το βαμβάκι με το μύρο σε ένα ωραίο άσπρο φακελάκι, με μια μικρή πλαστικοποιημένη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου, στον οποίο απέδιδε την τιμή και την ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία.»
«Είδες τι μεγάλη δύναμη έχουν η ιερωσύνη και το σώμα και το αίμα του Χριστού μας;»
Ο παπα-Νικόλας, ο πρώην ψαράς είχε νυχτερινή ζωή προσευχής. Στο σπίτι του δίπλα στον ναό του Αγίου Χαραλάμπους στο κάτω Φανάρι, φιλοξενούσε πάντα κόσμο, μάστορες κυρίως για τα έργα βελτίωσης του ναού, ελλείψει ξενοδοχείου. Ένα βράδυ έμειναν στο σπίτι του ιερέα δυο τεχνίτες, ο ένας, συγγενής της κας Α., άσχετος περί τα εκκλησιαστικά, όπως αποκάλυψε στον κ. Δημόπουλο:
«Το πρωί ανέφεραν και οι δύο ότι δεν μπόρεσαν να κοιμηθούν γιατί σείονταν όλο το σπίτι. Ο μάστορας μάλιστα που κοιμήθηκε ψηλά σε μία ταράτσα είδε τα κεραμίδια του σπιτιού να κυματίζουν ( να τρέμουν…) σαν της θάλασσας το κύμα. Προβληματίστηκε τόσο πολύ, που άλλαξε η ζωή του.»
Όταν ήταν πια αρκετά μεγάλος σε σωματική αλλά και πνευματική ηλικία, τον κάλεσαν να δώσει την Θεία Μετάληψη σε έναν ψυχορραγούντα. Ο ίδιος ο παπα-Νικόλας μετέφερε στον κ. Δημόπουλο τα καθέκαστα με ταπεινή αθωότητα:
«Μόλις έφθασε ο παπα-Νικόλας στο σπίτι, έβγαινε ο γιατρός, που τον διαβεβαίωσε ότι ήταν πια αργά και οτι ο ψυχορραγών πέθανε. Παρά τις προσπάθειες του δεν μπόρεσε να ανανήψει.
Ο παπα-Νικόλας μπήκε στο δωμάτιο και ακούμπησε την Αγία Λαβίδα στο κάτω χείλος και ο πεθαμένος άνοιξε ευθύς το στόμα του. Τότε ο παπα-Νικόλας έβαλε έναν «Μαργαρίτη», δηλαδή σώμα και αίμα Χριστού και ο άνθρωπος επανήλθε στη ζωή.
Ο γιατρός έψαχνε τον ιερέα να τον ρωτήσει τι του έκανε και τον επανέφερε στη ζωή. Και ο παπα-Νικόλας τελείωσε την αφήγηση: “Είδες τι μεγάλη δύναμη έχει η ιερωσύνη και το σώμα και το αίμα του Χριστού μαςΟ παπα-Νικόλας τάφηκε το Φεβρουάριο του 2022 στο κοιμητήριο του Κρανιδίου στον οικογενειακό τάφο, όπου βρισκόταν η πρεσβυτέρα του η Αικατερίνη, θαμμένη πριν από δεκαπέντε χρόνια.
Η πίστη του ήταν απλή, λατρευτική, των ακολουθιών και της αφοσίωσης στα θαύματα του Θεού και των Αγίων. Αυτό από μόνο του είναι θεραπευτικό για όλους. Ένιωθε καλά στη μικρή κοινότητα που ποίμαινε και γι’ αυτό δεν τον γνώριζε ο πολύς κόσμος. Όμως κι αυτό ήταν ένα ακόμη από τα χαρίσματά του.
_________
*Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
Ορθόδοξη Αλήθεια, 16.11.2022*
