Το 1979 στον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιώς, έγινε Θεία Λειτουργία ανήμερα της μνήμης του Αγίου Νεκταρίου.

Λειτουργούσε ένας ιερεύς με τον διάκονο του Ναού.

Στο τέλος είπαν το Δι’ ευχών, μοίρασαν το Αντίδωρο, έφυγε όλος ο κόσμος. Ο Ιερεύς, ώσπου να καταλύση, να διπλώση τα άμφια, κλπ. άργησε λίγο, καθώς και ο διάκονος. 

Τελικά, βγήκαν απ’ το Ναό. Τους περίμενε έξω στην πόρτα, όλο αγωνία μια γνωστή τους ευσεβείς χριστιανή.

– Τι κάνεις εδώ, τι περιμένεις; τη ρωτσε ο ιερεύς.
– Περιμένω να βγει ο Δεσπότης, που λειτουργούσε μαζί σας, για να πάρω την ευχή του. Το θέλω πολύ. Που είναι; Μα. παπά μου, έλαμπε ολόκληρος! Άστραφτε!

Κοκάλωσε ο ιερεύς! Αλλά ευτυχώς με ευστροφία εκείνη την ώρα της απάντησε:

– Ω, έχει ώρα, καημένη, που έφυγε απ’ την πλαϊνή πόρτα του Ιερού! Και η γυναίκα φεύγοντας σταυροκοπιώταν συνέχεια κι έλεγε:
“Κύριε Ελέησον ! Κύριε Ελέησον! Κύριε Ελέησον! Μα τι Δεσπότης ήταν αυτός!”

Απο το βιβλίο: “Εμπειρίες κατα την Θεία Λεθτουργία”.