Χριστιανική ζωή και χαρά

ΕΡΩΤ: Ποια σχέση υπάρχει μεταξύ χριστιανισμού και χαράς;

π.Λίβυος: Ταυτόσημα νομίζω ότι είναι. Το ευαγγέλιο είναι η χαρά που έφερε η ανάσταση. Είναι αυτό που λέει ο Χριστός ότι τη χαρά που σας έφερα δεν πρόκειται κανείς να σας την πάρει.

Η χαρά και η ειρήνη είναι ταυτόσημα της παρουσίας του Θεού. Ο γέροντας Αιμιλιανός λέει ότι εκεί που δεν υπάρχει χαρά, δεν υπάρχει ο Θεός.

Στις μέρες μας υπάρχει δυστυχώς μια παραχάραξη και μια παραμόρφωση του χριστιανικού μηνύματος και της χριστιανικής ζωής. Και πολλές φορές αυτή παρουσιάζεται στο προφίλ ενός ανθρώπου μελαγχολικού, μίζερου, εσωστρεφούς, που δεν γελάει, που δεν χαίρεται, που το σώμα του έχει μια ακινησία πτώματος, με μια δυσαρμονία στις κινήσεις του και σε όλη την ύπαρξή του. Αυτό δεν είναι χριστιανός. Αυτό δεν έχει αναφορά στον Χριστό.

Ο Θεός είναι χαρά, είναι ευλογία, είναι άνοιγμα, είναι πλάτυνση της ύπαρξης, είναι άνοιξη. Ανοίγει ο άνθρωπος, έρχεται η χαρά του Αγίου πνεύματος μέσα του. Τα βλέπει όλα λαμπρά και χαριτωμένα. Και ας είναι δύσκολα και ας είναι προβληματικά και ας είναι ταλαίπωρος. Αλλά χαίρεται που Κάποιος τον αγαπάει. Χαίρεται που Κάποιος δεν τον αφήνει να πάει στο μηδέν. Χαίρεται τη χαρά της αναστάσεως. Χωρίς να είναι όλα καλά στη ζωή του. Αυτή η ταύτιση του χριστιανού με τον κακομοίρη, του μίζερου, που όλα τα βλέπει αμαρτωλά, κακά και άσχημα, δεν έχει καμία σχέση με το Άγιο Πνεύμα αυτό το πράγμα.

Αν δούμε την εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ θα αντικρίσουμε έναν άνθρωπο κυρτωμένο που το πρώτο πράγμα που θα έρθει στο μυαλό μας είναι ότι ο άνθρωπος αυτός υποφέρει. Κι όντως υπέφερε. Αλλά αν δούμε το πρόσωπό του, θα δούμε τη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Έλαμπε, ήταν χαρούμενος. Και δεν ήταν ότι δεν υπέφερε. Δεν ήταν σε μία νιρβάνα ή είχε ξεφύγει από την κοινή ζωή των ανθρώπων. Είχε τα καθημερινά βάσανα που έχουν όλοι. Αλλά η χάρις του Θεού και η σχέση με τον Θεό τού έφερνε χαρά. Αυτός είναι ο χριστιανός.

Μία από τις μεγαλύτερες κατηγορίες απέναντι στον χριστιανισμό είναι ότι οι χριστιανοί έχουν χάσει τη χαρά. Για να βρούμε όμως τη χαρά του Κυρίου μας, πρέπει να ξεπεράσουμε πρώτα ψυχικές αγκυλώσεις και καθηλώσεις. Οι οποίες νομίζουμε ότι είναι πνευματική ζωή αλλά δεν είναι πνευματική ζωή αυτό το πράγμα. Είναι αρρώστια, δεν είναι πνευματικότητα και δεν έχουν σχέση με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ανεξαρτήτως αν εμείς τα βαφτίζουμε με πολύ ωραία ονόματα. Αυτά τα έχει πει πολύ σωστά και ωραία ό άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης. Ότι τις περισσότερες φορές βαπτίζουμε τις κακίες μας με αρετές. Δηλαδή παρουσιάζουμε δικά μας πάθη και αδυναμίες με τη μορφή αρετών. Μασκαρεύουμε τα πάθη μας. Μιλάμε για ταπείνωση, για εγκράτεια… Και πολλές φορές είναι μια μελαγχολία κι ένα τεράστιο ψυχολογικό μπέρδεμα.

Συνέντευξη της Σοφίας Χατζή
με τον π. Χαράλαμπο Παπαδόπουλο(Λίβυος),
εφημέριο στον ιερό ναό Αγίας Ειρήνης Πύργου στη νότια Κρήτη.