Νέοι και γέροι, μικρά παιδιά στην αγκαλιά, ήθελαν εκείνη την νύχτα να ζήσουν κάτι το διαφορετικό, να αισθανθούν ή ακόμα και να υποψιαστούν την παρουσία του Θεού.
Το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Στην αγνή μορφή τους. Στην ωραία παρουσία τους. Και σκέφτηκα: Τι ψάχνουν αυτοί οι άνθρωποι! Κάτι θέλουν. Ζητούν αυτό το «κάτι» από τον Θεό, που θα τους συγκινήσει και θα μιλήσει στην καρδιά τους.
Κάποιες σκιές όμως, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, ήλθαν να ταράξουν την γαλήνη της. Να αλλάξουν την ησυχία της, να δώσουν μια διαφορετική νότα σ’ αυτό που εμείς φανταζόμασταν ως αληθινό, γνήσιο, καθαρά χριστιανικό.
Κάποιοι νέοι και νέες, με πρόσωπα χαρούμενα και χαμογελαστά, θέλησαν να ζήσουν εκείνη την νύχτα, κάτι μάλλον λίγο ξένο από την ζωή τους.
Να συμμετάσχουν σε μια Ιερά Αγρυπνία!
Αγρυπνία! Πόσο ξένη φάνταζε από το ημερολόγιο των προσωπικών τους συναισθημάτων!
Αγρυπνία! Συνδυασμένη με ποτά, ξενύχτια, κοσμική ζωή, ξέφρενες καταστάσεις.
Και όμως τα αψήφησαν όλα. Τόλμησαν κάτι καινούργιο. Το δοκίμασαν. Το έζησαν και είδαν τι σημαίνει πανηγύρι στην Εκκλησία.
Νομίζω το χάρηκαν. Το αισθάνθηκαν στην καρδιά τους. Το έζησαν ως εμπειρία. Το γεύτηκαν ως κάτι παράξενο, μα ωραίο και πρωτότυπο για την ζωή τους.
Στο τέλος τους είδα. Πλησίασαν με δισταγμό και λίγο προβληματισμό. Μάλλον είχαν λογισμούς και όμως πλησίασαν ένα παππούλη γι’ αυτούς ξένο ως προς τη λογική, παράλογο ακόμα και ως προς την αμφίεση.
«Πάτερ, τί είναι αυτό που κάνατε απόψε;» Ερώτηση απλή, με απάντηση εξίσου εύκολη. Τους εξήγησα. Τα μάτια τους μου έλεγαν πως κάτι καταλάβαιναν. Δεν ξέρω αν τους βοήθησα.
Χάρηκα όμως, γιατί θέλησαν εκείνη την νύχτα να ψηλαφήσουν αυτό που μέχρι τώρα τους έμοιαζε απλησίαστο.
Τι ωραίο τελικά, ο Χριστός, να μιλά στην ψυχή σου και να σου δίνει την ευκαιρία για κάτι πιο πνευματικό!
Εκείνοι οι νέοι και οι νέες το αντιλήφθηκαν. Έπιασαν την ευκαιρία. Την αξιοποίησαν και ο Χριστός σε εκείνη την αγρυπνία, άγγιξε αλήθεια, την ψυχή τους!
Εσύ, εγώ, πότε;
Ήταν τότε, εκεί, σε μια ωραία κατανυκτική αγρυπνία, κόσμος πολύς, με την ευλάβεια φορτωμένος, με την ευσέβεια ντυμένος, συμμετείχε με την καρδιά του, γιατί όχι άραγε, στα τελούμενα.
π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
