Σαν παραμύθι

Mια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας καλός βασιλιάς, που κυβερνούσε την πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Ο καλός αυτός βασιλιάς είχε και φίλους και συνεργάτες, βοηθούς και υπουργούς, φύλακες και βιγλάτορες, για να αγρυπνούν πάνω στις σκοπιές τους και να βλέπουν από μακριά τον εχθρό, τους λύκους και τους κλέφτες.

Μιά μέρα, κάποιοι από τους κλέφτες και τους λύκους, που παρουσιάζονταν τώρα με αρνίσιες προβιές και πρότειναν ωραία «μέτρα για την ειρηνική συμβίωση λύκων και προβάτων», είπαν σε μερικούς από τους φύλακες: Δεν είναι καλύτερα για όλους μας να ζούμε ειρηνικά και σείς να μην κουράζεστε επί σκοπόν αγραυλούντες;
Μερικοί φύλακες πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις αυτές. Τι θα γινόταν όμως μ᾽ αυτούς από τους τσομπάνηδες-φύλακες, τα σκυλιά και τα πρόβατα, που θα διατηρούσαν σοβαρές επιφυλάξεις για την ειλικρίνεια των χαμογελαστών και κουστουμαρισμένων λύκων; Η πρόταση των ειρηνικών λύκων προς τους εύπιστους βιγλάτορες ήταν να απομονωθούν οι απόψεις αυτές ως «ακραίες» και «ρατσιστικές».
Οι ειρηνικοί λύκοι πρότειναν μάλιστα να ψηφισθεί νόμος, που θα επέσυρε βαριές ποινές για όσους θα αμφισβητούσαν το νέο μοντέλο συνύπαρξης λύκων και προβάτων στη νέα «πολυπολιτισμική» κοινωνία, που πρότειναν.
Προς τον σκοπό αυτόν επιστράτευσαν και όλη την επιχειρηματολογία, που είχε τα τελευταία χρόνια αναπτυχθεί γύρω από τα λεγόμενα βασικά δικαιώματα. Ένα από αυτά ήταν, όπως υποστήριζαν, και το δικαίωμα του λύκου να μπαίνει στο μαντρί ελεύθερα.Αυτό το «δημοκρατικό δικαίωμα» διεκδικούσαν εδώ και χρόνια και οι αλεπούδες. Να μπαίνουν, δηλαδή, ελεύθερα στο κοτέτσι, για να δημιουργήσουν, όπως έλεγαν, μια ανοιχτή «πολυπολιτισμική» κοινωνία ορνίθων και αλεπούδων.
Οι ίδιες βαριές ποινές θα προβλέπονταν και για όσους θα επέμεναν να θυμούνται και να διηγούνται στα νεώτερα πρόβατα και τσομπανόσκυλα τις παλιές εκείνες ηρωικές ιστορίες αυτοθυσίας των ποιμένων και των σκυλιών, για να σώσουν το κοπάδι από τους λύκους.
Ωστόσο, η μύτη των περισσοτέρων εκπαιδευμένων σκυλιών «έπιανε» ότι στο βάθος κάτι δεν πήγαινε καλά σ᾽ αυτή την ιστορία. Αυτοί όμως, που έκαναν κουμάντο από πάνω, άλλοτε τους διαβεβαίωναν να μη φοβούνται, διότι «έχουσι γνώσιν οι φύλακες», και άλλοτε άφηναν και καμμιά αδιόρατη ή σαφή απειλή, ότι δεν θα γίνουν δεκτές «συμπεριφορές διασπαστικές». Έπρεπε πάση θυσία να διαφυλαχθεί, όπως έλεγαν, «η ενότης του σώματος». Έτσι είχαν, μέχρι προσφάτως, τα πράγματα στη χώρα του καλού βασιλιά, ο οποίος παρακολουθούσε μεν άγρυπνα τα πάντα, ήθελε όμως να δεί πως θα διαχειρισθούν την κατάσταση οι φίλοι του (έτσι τους ονόμαζε) ποιμένες, τα σκυλιά και τα πρόβατα, γιατί τους είχε κάνει όλους ελεύθερους και η μεγάλη του χαρά ήταν να τους βλέπει να αξιοποιούν σωστά αυτό το μεγάλο του δώρο.
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω και ο νοών νοήτω.

“Παρακαταθήκη” – Τεύχος 97