Προς αυτοαποκαλούμενο άθεο…

Του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη
Παραμονές Χριστουγέννων και η Εκκλησία μιλά στα τροπάρια της για φάτνη, ζώα, βρέφος. Οδηγεί σιγά-σιγά τον άνθρωπο στο μυστήριο.

Όλα γίνονται γι᾽αυτό το Θείο Βρέφος που γεννάται μέσα σε νεκροκρέββατο. Μέσα στο μοναστήρι η ατμόσφαιρα άκρως κατανυκτική. Ο μοναχός ψάλλει ανεπιτήδευτα.

Δεν γνωρίζει την παρασημαντική αλλά μας βοηθά όλους να βρούμε αυτόν που ψάχνουμε νά γεννηθεί μέσα μας. Δεν γνωρίζει τα μουσικά αλλά αυτό τον διαφυλάσσει από τον μεγάλο κίνδυνο της οίησης. Η λειτουργία προχωρά και πλέον δεν γίνεται να μην αφήσεις τα βιοτικά πίσω σου. Αυτή η θεία λειτουργία είναι μια γεύση από τον Παράδεισο. Για φαντάσου, όταν θα πεθάνεις, θα ζεις αυτήν την απίστευτη πληρότητα και γλυκύτητα αιώνια. Θα ζεις την συνέχεια αυτής της θείας λειτουργίας.

Τί πλέον θέλεις; Μου μιλάς για αθεΐα και μου ζητάς να σου αποδείξω την ύπαρξή Του. Μοιάζει αυτό που λες, σαν να θέλεις να χωρέσει ο ωκεανός μέσα σε ένα ποτήρι! Δεν θά σου μιλήσω λοιπόν για αποδείξεις, ούτε καν για ενδείξεις. «Έρχου και είδε», μόνο θα σου πω. Και πριν έρθεις, αν μπορείς, πέταξε και ό,τι έχεις φορτώσει τόσα χρόνια επάνω σου και δεν μπορείς να κινηθείς και δεν μπορείς πλέον να ζεις. Δεν θα σου μιλήσω για τον αόρατο με εξισώσεις, δεν γίνεται αυτό. Θα σου πω όμως για την ψυχή όταν σκιρτά, αναγνωρίζοντας τον Πλάστη της. Πράγματι, χάνεις! Έτσι απλά στο λέω.

Δεν υπάρχει τίποτα ανώτερω «μήτε στην γη μήτε στον ουρανό». Η γη μοιάζει με τα επάνω και ο ουρανός κατεβαίνει κάτω. Σε εσένα που λες ότι δεν πιστεύεις και αγωνίζεσαι να μην πιστέψεις και προσπαθείς να το πιστέψουν και άλλοι. Όσο και να μην το βλέπεις, ο ήλιος υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε. Όταν βρίσκεσαι μόνος σου, εσύ και εαυτός σου, το σκέφτεσαι. Λες: «μήπως…». Εάν το νομίζεις, αμφισβήτησέ Τον με την καλή σου την καρδιά όχι με εμπάθεια. Άφησέ τον να σε πλησιάσει. Έχει να σου δώσει και δεν θέλει να του δώσεις. Έχει να σε γεμίσει, να σε πληρώσει έως άνω χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Από αγάπη σου μιλώ και από πόνο για τον σύγχρονο άνθρωπο που πνίγεται μέσα στις σκέψεις του.

Παραμονές Χριστουγέννων και εσύ θα λες πάλι, χρόνια πολλά, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς να πιστεύεις οτι έγινε το μέγιστο, οτι «ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Θεός». Γιατί αφήνεις μια ακόμα ευκαιρία χαμένη; Προσπάθησε να το ζήσεις τούτη την χρονιά, μην το αφήνεις και πάλι. Μην δοξάζεις το εγώ σου πανηγυρικά ψάχνοντας μάλιστα και οπαδούς. Είναι ο εγωισμός, για σένα, για μένα, για όλους, το καρκίνωμα της ψυχής. Είναι από αυτόν τον αρχαίο όφι, τον εγωισμό, όλα τα άσχημα στον κόσμο, είναι πασιφανές. Άνοιξε εφέτος την καρδιά και περίμενέ Τον να γεννηθεί.

Θά έρθει, κάλεσέ τον και θα έρθει! Εκείνος πάντα, με αγάπη, τρυφερότητα, σεβασμό και διάκριση αναζητά καρδιές για να γεννηθεί…«Σπήλαιο ευτρεπίζου…»! Έρχεται σιγά-σιγά και ψάχνει χώρους, καρδιές να γεννηθεί, όπως τότε, μέσα στην ήρεμη μοναδική νύχτα, με την δημιουργία όλη να κραυγάζει δοξολογώντας γοερώς, «ευρήκαμεν τον μεσσίαν»!