Ο απλός άνθρωπος, είναι το παιδί της καρδιάς του Θεού!

• Ο απλός άνθρωπος, το απλό παιδί, είναι το παιδί της καρδιάς Μου, λέει ο Κύριος, που Με ευφραίνει συνέχεια με την απόλυτή του εμπιστοσύνη.

• Το απλό παιδί, αν βρεθεί σε παρέα και δεν τον υπολογίσουν και τον έχουν στο περιθώριο, που Εγώ επιτρέπω να γίνεται αυτό, για να φαίνεται η αξία του, δεν διαμαρτύρεται.

Δεν παραπονιέται λέγοντας: «Μα γιατί ασχολείσαι με τους άλλους και δεν ασχολείσαι με εμένα;».

• Από τη φύση του ο ταπεινός παίρνει την τελευταία θέση. Κι Εγώ τον παίρνω από την τελευταία θέση και τον βάζω στην πρώτη θέση, που είναι η καρδιά Μου. Εκείνο δεν πληγώνεται, όταν δεν τον βάζουν και δεν τον χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην πρώτη θέση, πολλές φορές υποτιμώντας ανόητα και την νοημοσύνη του. Κι εκείνο απλά το αποδέχεται, γιατί η χαρά του δεν είναι ούτε ο κόσμος, ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα έργα τους. Η χαρά του είμαι Εγώ! Και Εγώ ζω μέσα σ’ εκείνον.

• Το απλό παιδί Mου, εάν ακούσει λόγια πικρά, τα μεταβάλλει σε προσευχή.

• Εάν υποφέρει από διάφορες αρρώστιες, πάντα έχει ένα λόγο να πει, ότι φταίει αυτός και ας μην φταίει. Και τότε Εγώ το ευλογώ, γιατί ακόμα και στο μεγάλο θυσιαστικό δρόμο που περνά της υπομονής της ασθένειας, αυτό πάντα Με δοξολογεί.

• Ποτέ δεν θα δεις ένα απλό παιδί να Μου λέει: «Μα, γιατί Θεέ μου, σ’ εμένα;», γιατί πάντα Με εμπιστεύεται και Μου λέει: «Θεέ μου, Εσύ ξέρεις τα πάντα για μένα».

• Το απλό Μου παιδί, δεν θέλει μέσα στο μυαλό του και στην καρδιά του, να έχει χίλια δυο άλλα πράγματα. Του αρκεί μόνο να έχει Εμένα. Γι’ αυτό και περνάει τη ζωή του χαρούμενα και ευλογημένα, γιατί ζω Εγώ μέσα σ’ εκείνο και εκείνο μέσα σ’ Εμένα.

• Το απλό Μου παιδί αναζητά πολλές ώρες να Mου μιλά, γιατί ξέρει ότι είναι ένα μικρό παιδί φοβισμένο, που ο κόσμος εύκολα μπορεί να το πικράνει. Και τότε ζητάει συνέχεια την δικιά Μου προστασία, την δικιά Μου αγάπη, την δικιά Μου στοργή, την δικιά Μου τρυφερότητα. Κι Εγώ του την δίνω απλόχερα, γιατί είναι το μονάκριβό Μου.

• Και εάν τύχει κι Εγώ το εγκαταλείψω για λίγο, για να δω την δύναμή του, για να δω την υπομονή του, για να ελέγξω την απόλυτή του αφοσίωση, εκείνο το απλό παιδί, αναμένει υπομονετικά την στιγμή, που Εγώ θα ξανάρθω μέσα στην καρδιά του, για να γίνουμε ένα Εγώ και εκείνο μαζί.

(απόσπασμα από κήρυγμα του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη)