Κάποια φορά, μια δασκάλα μίλησε στα παιδιά της τάξης της για τη βασιλεία του Θεού. Είπε, πόσο ωραία θα είναι εκεί. Πως εκεί δεν θα υπάρχουν ούτε αρρώστιες, ούτε θάνατος. Οι δίκαιοι θα ζούν μαζί με το Θεό για πάντα.Τα παιδιά παρακολουθούσαν με πολύ θαυμασμό και ενδιαφέρον. Στο τέλος, η δάσκαλα, τα ερωτά:
-Λοιπόν, πέστε μου, ποιό παιδάκι θέλει να πάει τώρα στον Παράδεισο;
Όλα τα παιδιά ενθουσιασμένα σήκωσαν το χέρι. Όλα, εκτός από ένα που καθόταν με σκυμμένο το κεφάλι. Η δασκάλα παραξενεύθηκε. Γυρίζει και λέει στο μικρό:
-Εσύ, Γιαννάκη, γιατί δεν θέλεις να πας τώρα στον Παραδεισο;
Ο μικρός κοκκίνησε. Μα τελικά κατάφερε να απαντήσει:
-Ξέρετε κυρία, όταν έφευγα από το σπίτι, η μητέρα έβαζε στο φούρνο μια μηλόπιττα. Καί μου υποσχέθηκε, ότι θα μου δώσει το πιο μεγάλο κομμάτι, μόλις επιστρέψω από το σχολείο(!!)
* * *
Μπορεί να χαμογελάσουμε με την παιδική αφέλεια. Μα, συγχρόνως, πρέπει και να κλάψουμε για τη δική μας παρόμοια τακτική στην πνευματική ζωή. Πόσες φορές εμείς, δεν «ξεπουλάμε» τον Θεό για ένα κομμάτι κάποιας «μηλόπιττας»!
Μα υπάρχουν για μας, τους «μεγάλους», μηλόπιττες;Ναί. Υπάρχουν. Καί μάλιστα δυό ειδών «μηλόπιττες»:
1. Οι καλές, που είναι θεμιτές επίγειες επιδιώξεις: σπουδές, επάγγελμα, έντιμη παρουσία στην κοινωνία.
2. Οι χαλασμένες, που είναι οι κάθε είδους αμαρτίες. Αυτές, που καταστρέφουν και την επίγεια και την αιώνια ζωή μας.
Ομως, ακόμη και οι καλές καταντούν χαλασμένες. Όταν εξ αιτίας τους ξεχνάμε τον Παράδεισο.
Τι απολογία θα δώσουμε την ημέρα της Κρίσεως; Όταν ιδούμε άσημους (και αμαρτωλούς!) ανθρώπους να έχουν αρνηθεί, για χάρη του Χριστού, κάποιες, γι᾿ αυτούς σπουδαίες και γλυκιές «μηλόπιττες»;
Μήπως χρειάζονται παραδείγματα;
* * *
Το 1630 ζούσε στις Σέρρες ένας μάγκας! Ήταν τότε 33 χρονών. Λεγόταν Αλεξανδρής Ταταρχάνης. Άνθρωπος, με καλή καρδιά. Αλλά, τι τα θέλετε; Σαν μάγκας και αυτός, έκανε παρέα με τους μάγκες! Γύριζαν τις νύκτες με σπαθιά και με μαχαίρια. Καί έκαναν μαγκιές!Ένα βράδυ, έκλεψαν το σπίτι ενός τούρκου. Έδειραν μάλιστα και τον τούρκο. Η πράξη τους δεν έμεινε στο σκοτάδι. Τον έπιασαν! Καί ξεσηκώθηκαν όλοι οι μουσουλμάνοι των Σερρών! Μέσα στην αγανάκτηση και στις φωνές του τουρκικού όχλου, ο δικαστής έβγαλε την απόφαση να τον κρεμάσουν!
Τότε, πολλοί τούρκοι φώναξαν στον Αλεξανδρή:
-Γίνε, μπρε, τούρκος, να γλυτώσεις.
Τότε όποιος ορθόδοξος ρωμηός γινόταν μουσουλμάνος, απαλλασσόταν από κάθε τιμωρία. Γιά οποιοδήποτε έγκλημα!
Όλοι περίμεναν, ότι ο Αλεξανδρής θα το είχε «εύκολο». Η πρότασή τους ήταν μια γλυκιά μηλόπιττα. Ή όχι;
Αλλά ο «μάγκας» δεν την κατάπιε! Καί φώναξε σταθερά:
-Τούρκος εγώ δεν γίνομαι!
Έβγαλαν, τότε, τα χαντζάρια τους και τον κτυπούσαν με οργή! Καί ενώ ακόμη ανέπνεε, τον κρέμασαν!
Ήταν 8 Ιουνίου του 1630.
Καί έγινε μάρτυρας!
(Γ. Καφταντζή, Η Σερραική Χρονογραφία του παπα-Συναδινού, εκδ. Ι. Μ. Σερρών και Νιγρίτης, Σέρρες, 1989, σελ. 52-53).
* * *
Αλήθεια! Πόσοι από τους σημερινούς Χριστιανούς θα είχαν το σθένος να αρνηθούν τέτοια μηλόπιττα; Να όμως!
Ένας μάγκας το κατόρθωσε. Καί τους την πέταξε στα μούτρα! Καί υπέμεινε διπλό μαρτύριο. Ο,τι κι αν είχε κάνει του συγχωρήθηκε.
Μιά νίκη, ένα ξεπέρασμα μιάς λαχτάρας, και ο μάγκας έλαβε στέφανο δίκαιης ανταμοιβής για την νίκη του.Καί μια επεξήγηση: Ο Αλεξανδρής δεν σώθηκε, επειδή ήταν μάγκας. Αλλά, επειδή νίκησε, επειδή ξεπέρασε και την «μαγκιά του». Αν δεν την ξεπερνούσε, θα συνέχιζε να κάνει τον μάγκα. Καί θα τον έκανε εις βάρος της πίστης μας και της ψυχής του.
Λοιπόν: Ας αγωνισθούμε, και εμείς, δυναμικά. Γιατί είναι κρίμα να αγιάζουν οι «μάγκες»και οι ευσεβείς να «ξεπαγιάζουν»!