Τα αρνούνται όλα…κάθε επίγειο δεσμό, κάθε ηδονική φυλακή, κάθε κοσμική προσμονή…και βλέπεις το πρόσωπό τους να λάμπει από χαρά, και βλέπεις στο πρόσωπό τους την αρχέγονη ελευθερία, την απλότητα και την ειρήνη…τα μάτια τους χάνονται μέσα στην αλμύρα των δακρύων, τα μαλλιά τους να μπερδεύονται μέσα στην πνοή του Πνεύματος και όλη τους η ύπαρξη γίνεται μία ευχή υπέρ της του κόσμου σωτηρίας…
Αυτοί είναι οι μοναχοί…είναι εκείνες οι ένσαρκες λαμπάδες της αυτοθυσίας.
Αυτοί είναι οι μοναχοί… άνθρωποι που ζουν εκτός του κόσμου για τον κόσμο…έχουν πεθάνει εκούσια για χάριν των πολλών, για χάρη της Αγάπης Του, για χάρη του Πατέρα τους…πεθαίνουν και αναπνέουν πλέον αφθαρσία, φυλακίζονται εκούσια και ζουν πλέον ελεύθεροι…
Όταν ένας άνθρωπος προσέρχεται για να λάβει το μοναχικό σχήμα ένα πράγμα χρειάζεται, ένα γεγονός έχει αποδεκτεί…”Ο θάνατός μου είναι κάτι το πεπερασμένο και όχι κάτι το μελλοντικό…έχω πεθάνει γιατί θέλω να ζήσω, θέλω να χαθώ γιατί θέλω να συν-υπάρχω με Εκείνον” και γι’ αυτό κινείται ελεύθερος, γι’ αυτό κινείται μέσα στις σκιές της ανυπαρξίας και της συντριβής, γι’ αυτό όμως και λάμπει σαν φάρος των υπολοίπων…
-«Γιατί γίνατε μοναχός;»
-«Έγινα μοναχός για να αγγίξω έστω για λίγο Ουρανό», είπε κάποιος, «έγινα μοναχός και έφυγα απ’τον κόσμο γιατί αγαπώ τον κόσμο, έγινα μοναχός για να πεθάνω ζώντας με τον Χριστό…έγινα μοναχός γιατί δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω στον Θεό μου, σαν αντίδωρο της Ζωής, παρά την ίδια μου την ζωή».
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
-250x180.jpg)
