Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Καλά είναι ο νέος να μη μένη για πολύ καιρό στο σταυροδρόμι αναποφάσιστος. Να διαλέξη έναν σταυρό – έναν από τους δύο δρόμους της Εκκλησίας μας– ανάλογα με την κλίση του και το φιλότιμό του και να προχωρήση σ’ αυτόν με εμπιστοσύνη στον Χριστό.
Ας ακολουθήση τον Χριστό στην Σταύρωση, εάν θέλη να χαρή αναστάσιμα. Και στις δύο ζωές υπάρχουν φαρμάκια, αλλά, όταν βρίσκεται κανείς κοντά στον Θεό, τα γλυκαίνει ο γλυκύς Ιησούς.
Όταν περάση κανείς τα τριάντα, αρχίζει να δυσκολεύεται να αποφασίση. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται. Ο νέος προσανατολίζεται ευκολώτερα σε όποια ζωή κι αν ακολουθήση. Ο μεγάλος όλα τα εξετάζει με την λογική του. Έχει πια διαμορφωθή ο χαρακτήρας του και δύσκολα αλλάζει∙ είναι χυμένο μπετόν. Και βλέπεις, αυτοί που τακτοποιούνται σε μικρή ηλικία, είτε στην έγγαμη είτε στην μοναχική ζωή , μέχρι τα γεράματά τους διατηρούν μια παιδική απλότητα και συνδέονται εύκολα μεταξύ τους. Είδα ένα ανδρόγυνο που παντρεύτηκαν μικροί. Όπως μιλούσε ο άνδρας έτσι μιλούσε και η γυναίκα∙ ό,τι έκανε ο άνδρας, έκανε και η γυναίκα. Επειδή παντρεύτηκαν μικροί, ο ένας πήρε όλες τις συνήθειες του άλλου, και στην ομιλία κι στην συμπεριφορά, αλλά και συνδέθηκαν ευκολώτερα.
Η παροιμία λέει: «Ή μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου». Ειδικά η κοπέλα, καλά είναι μέχρι τα είκοσι πέντε της χρόνια να αποφασίζη ποια ζωή θα ακολουθήση. Μετά τα είκοσι πέντε αρχίζει να γίνεται λίγο δύσκολη η αποκατάσταση της, γιατί σκέφτεται πως θα υποταχθή. Εν τω μεταξύ, όσο μεγαλώνει, αποκτάει και ιδιοτροπίες και ποιος θα την πάρη; Έπειτα ζητάει κυρίως προστασία στον γάμο και όχι να κάνη οικογένεια.
Είναι παρατηρημένο ότι όποιος αναβάλει συνέχεια να παντρευτή, όταν περάσουν τα χρόνια, ψάχνει και δεν βρίσκει. Όταν ήταν νέος, διάλεγε αυτός∙ ύστερα τον διαλέγουν οι άλλοι. Γι’ αυτό λέω ότι σ’ αυτό το θέμα χρειάζεται καμμιά φορά και λίγη τρέλλα. Να παραβλέψη μερικά που δεν είναι ουσιώδη, ,γιατί δεν πρόκειται ποτέ να του έρθουν όλα όπως τα περιμένει. Μια φορά έβρεχε και ένας χείμαρρος άρχισε να κατεβάζη νερό. Ένας τρελλός και ένας γνωστικός ήθελαν να περάσουν στην άλλη μεριά. Ο γνωστικός είπε: «Θα σταματήση η βροχή, θα λιγοστέψη το νερό και ύστερα θα περάσω απέναντι. Ο τρελλός δεν περίμενε∙ έδωσε μια και πέρασε απέναντι. Βράχτηκαν λίγο τα ρούχα του, αλά πήγε εκεί που ήθελε. Η βροχή, αντί να σταματήση, όλο και δυνάμωνε. Το νερό στον χείμαρρο αυξήθηκε και τελικά ο γνωστικός δεν μπόρεσε να περάση απέναντι, γιατί ύστερα ήταν και επικίνδυνο.
Σε μερικούς υπάρχει μεγάλη υπερηφάνεια, πολύς εγωισμός , γι’ αυτό και ο Θεός δεν βοηθάει. Χρόνια έρχονται μερικοί στο Καλύβι και με ρωτούν: « Τι θέλει ο Θεός από μένα, Πάτερ μου;». Λες και ο Θεός έχει ανάγκη από αυτούς. Ούτε μοναχοί έγιναν, ούτε παντρεύτηκαν. Σαν να είναι φτιαγμένοι από χρυσάφι και φοβούνται μην τους βάλουν για βέργα στο μπετόν! Άλλοι πάλι μου λένε: «Γέροντα, τι να κάνω; Να γίνω μοναχός ή να παντρευτώ; Πες μου, για πού είμαι;». «Εσύ τι θέλεις;», τους ρωτάω. «Και το ένα και το άλλο», μου λένε. Θέλουν και τα δύο. Αν τους πω τον λογισμό μου, λ.χ. ότι είναι για τον γάμο, και παντρευτούν, μπορεί να μην αναπαυθούν και θα έρχωνται ύστερα να λένε: «Εσύ μου είπες να ακολουθήσω αυτήν την ζωή, και τώρα ταλαιπωρούμαι».
– Γέροντα, πώς μπορεί να γίνη αυτό;
– Ένας νέος, ας υποθέσουμε, έχει κλίση για την έγγαμη ζωή, αλλά σκέφτεται και τον Μοναχισμό. Αν δεν προσέξη, ώστε να κάνη μιαν καλή οικογένεια, και δημιουργηθούν αργότερα προβλήματα και δεν τα αντιμετωπίση πνευματικά, τότε ο πονηρός θα τον πολεμήση με λογισμούς. Θα του λέη: «Εσύ ήσουν για τον Μοναχισμό, αλλά, αφού παντρεύτηκες, καλά να πάθης», και δεν θα τον αφήνη ήσυχο μέρα-νύχτα.
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι ζητούν. Να, πριν από λίγα χρόνια, είχε έρθει εδώ μια κοπέλα και μου είπε: «Γέροντα, δεν μπορώ να αποφασίσω ποιόν δρόμο να ακολουθήσω. Θέλω να παντρευτώ, αλλά σκέφτομαι και τον Μοναχισμό. Τι να κάνω;». «Δες τι σε αναπαύει περισσότερο, της λέω, και αυτό να κάνης». «Δεν ξέρω, μου λέει, μερικές φορές μου φαίνεται ότι κλίνω περισσότερο προς τον γάμο. Σε παρακαλώ, Γέροντα, πες μου εσύ τι να κάνω». «Ε, αφού βλέπεις ότι κλίνεις περισσότερο προς τον γάμο, της λέω, καλύτερα να παντρευτής και ο Θεός θα σε οικονομήση». «Με την ευχή σου, Γέροντα, έτσι θα κάνω», μου λέει. Έρχεται λοιπόν μια μέρα και μου λέει: «Γέροντα, παντρεύτηκα. Πήρα έναν ναυτικό, καλός άνθρωπος, δόξα τω Θεώ, δεν μπορώ να πω, αλλά πολύ ταλαιπωρούμαι. Υποφέρω, γιατί έξι μήνες ζούμε μαζί, κι έξι χωριστά∙ τον μισό χρόνο ταξιδεύει». «Ευλογημένη ψυχή, της λέω, εσύ δεν μου έλεγες ότι σου άρεζε και η έγγαμη και η μοναχική ζωή; Να τώρα που τα έχεις και τα δύο! Γιατί δεν δοξάζεις τον θεό που σε οικονόμησε έτσι;».
– Σήμερα όμως , Γέροντα, ζούμε σε δύσκολα χρόνια, γι’ αυτό μερικοί νέοι διστάζουν να κάνουν οικογένεια.
– Όχι, δεν είναι σωστή αυτή η αντιμετώπιση. Αν υπάρχη εμπιστοσύνη στον Χριστό, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Τα χρόνια των διωγμών δεν ήταν δύσκολα; Μήπως οι Χριστιανοί είχαν σταματήσει τότε να κάνουν οικογένεια; Πόσους Αγίους έχουμε που μαρτύρησαν μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά τους!
Πηγή: «Οικογενειακή ζωή»
-250x180.jpg)
