Πριν λίγες μέρες, ο 13χρονος γιος μου, με πήρε τηλέφωνο να μου πεί κάτι που άκουσε στο ραδιόφωνο.
«Πέρσι, η κυβέρνηση έδωσε κουπόνια για τρόφιμα σε 46 εκατομμύρια ανθρώπους. Αν σκεφτείς πως όταν πας στο ζωολογικό κήπο απαγορεύεται να ταίζεις τα ζώα από φόβο μη συνηθίσουν το ανθρώπινο φαγητό, είναι κάπως ειρωνικό όλο αυτό, έτσι;» είπε ο εκφωνητής.
Όταν και οι δύο μου γιοί, γύρισαν από το σπίτι της γιαγιάς τους που είχαν πάει για Σαββατοκύριακο, τους κάθισα κάτω και τους είπα πως η οικογένειά μας τρέφεται και ζεί από τα κουπόνια. Προσπαθώντας να κρύψω την αμηχανία μου και τη ντροπή μου, τους εξήγησα ευγενικά ότι αυτό ήταν απαραίτητο από τη στιγμή που χωρίσαμε με τον πατέρα τους και ότι δεν τους το έλεγα για να τους φορτώσω με μεγαλύτερες ευθύνες αλλά για να τους δώσω να καταλάβουν πως δεν χρειάζεται να πέφτουν στη παγίδα των μίντια, που μας παρουσιάζουν ως τους ρεμπεσκέδες που τρώνε τα λεφτά των άλλων.
Αν μας δείς, δεν φαίνεται ότι αντιμετωπίζουμε τέτοιο πρόβλημα. Μένουμε σε ένα κλασσικό μεσοαστικό σπίτι, έχουμε ένα αξιοπρεπές αυτοκίνητο και φοράμε αξιοπρεπή ρούχα. Μάλιστα ο μεγάλος μου γιός και εγώ, έχουμε το παλιότερο μοντέλο iphone που είχε πρωτοβγεί.
Όμως το διαζύγιο, μας άλλαξε τη ζωή και ταρακούνησε τον κόσμο και την καθημερινότητά μας. Ο πρώην άντρας μου έμεινε άνεργος και για ένα εξάμηνο δεν πλήρωνε διατροφή. Μετά από 13 χρόνια που μεγάλωνα τα παιδιά στο σπίτι, γιατί τότε αυτή ήταν η καλύτερη λύση για εμάς, ξαφνικά προσπαθούσα να βρώ δουλειά σε μια φρικτή αγορά εργασίας ενώ παράλληλα έπρεπε να φροντίζω μόνη μου τους γιούς μου με τα μαθήματά τους και όλες τις ανάγκες τους.
Λίγους μήνες αφού χώρισα έπρεπε να κάνω αφαίρεση θυρρεοειδούς αλλιώς θα έχανα τη φωνή μου για πάντα. Ο πρώην άντρας μου δεν μπορούσε να με βοηθήσει με τα παιδιά παρά μόνο να τα βλέπει τις μέρες και τις ώρες που είχε ορίσει το δικαστήριο. Ένα χρόνο μετά το διαζύγιο και όμως ήμουν σε απόγνωση!
Πούλησα ότι δεν μου χρειαζόταν ή μου χρειαζόταν λιγότερο. Βρήκα τρείς part time δουλειές που θα μου επέτρεπαν να είμαι σπίτι όταν τα παιδιά θα γύριζαν από το σχολείο ώστε η καθημερινότητά τους να μην αλλάξει περισσότερο. Δανείστηκα χρήματα από τους γονείς μου και έκοψα κάθε περιττό έξοδο ή έξοδο που εγώ το έκανα να δείχνει περιττό για να μπορώ να το κόψω. Και πάλι όμως δεν αρκούσε…
Ήρθε κοινωνικός λειτουργός στο σπίτι όταν τα παιδιά μου σταμάτησαν να τρώνε στα διαλείμματα του σχολείου και οι δάσκαλοί τους κάλεσαν τις κοινωνικές υπηρεσίες. Έτρεμα από φόβο ότι θα μου έπαιρναν τα παιδιά μου κι όταν ήρθε η κοινωνική λειτουργός, απέφευγα να την κοιτάξω στα μάτια για να μην καταλάβει ότι απέτυχα. Τελικά όχι μόνο δεν μου πήραν τα παιδιά αλλά μου έδωσαν μια κάρτα απορίας, έτσι λέγεται εδώ στην Αμερική, με την οποία μπορούσα να ψωνίζω ως άπορη.
Τη πρώτη φορά που ήθελα να τη χρησιμοποιήσω, επειδή είναι χαρακτηριστική και φωσφορίζει οπότε όταν τη δίνεις στο ταμείο οι άλλοι γύρω σου μπορούν εύκολα να τη δούν, πήγα σε ένα σούπερ μάρκετ 10 χλμ. από το σπίτι για να μην πέσω πάνω σε κάποιο γνωστό. Έβαλα τις τσάντες στο αμάξι μου κι ύστερα έκατσα εκεί κανα δεκάλεπτο κι έκλαιγα. Από τότε και όποτε χρησιμοποιώ τη κάρτα προσέχω πολύ να είμαι καλοντυμένη.
Ξέρω πως είναι αρκετοί άνθρωποι στη θέση μου, πως σε άλλες χώρες δεν έχουν ούτε αυτό, αλλά δεν με παρηγορεί. Γιατί κάπου κάπως καταγράφηκε ότι δεν μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου και έγινα άλλος ένας αριθμός στις στατιστικές.
Αλλά έτσι είναι το διαζύγιο. Δεν σε κλονίζει μόνο συναισθηματικά αλλά και οικονομικά. Ό,τι κι αν τους υποσχέθηκε ο πατέρας τους, η ζωή των παιδιών μου δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.
9 μήνες μετά την επίσκεψη της κοινωνικής λειτουργού και τη κάρτα απορίας, βγάζω λίγα παραπάνω χρήματα συνεχίζω να κάνω τρείς δουλειές μέχρι τα παιδιά να τελειώσουν το δημοτικό κι ύστερα θα ψάξω για δουλειά πλήρους απασχόλησης ώστε να μπορώ να ταίζω και να ντύνω τα παιδιά μου. Ο μπαμπάς τους πρίν λίγες μέρες μετακόμισε σε άλλη πόλη και πλέον δεν υπολογίζω καθόλου σε εκείνον.
Αυτή είμαι. Παίρνω βοήθεια από όπου και όπως μπορώ για να κάνω τη ζωή των παιδιών μου όσο γίνεται καλύτερη. Δεν θέλω να είναι έτσι όλη μου η ζωή και δεν επαναπαύομαι. Γιατί τα πράγματα που ξεπερνούν τη περηφάνεια σου, δεν θέλεις να είναι μόνιμα για να μπορείς να επαναπαυτείς.
Ναι υπάρχουν και ρεμπεσκέδες και τεμπέληδες και βολεψάκηδες. Δεν είμαστε όμως όλοι το ίδιο. Κανείς δεν έχεις το δικαίωμα να κάνει εμένα και τα παιδιά μου να νιώθουμε «λίγοι» επειδή εγώ έκανα μια λάθος επιλογή συντρόφου στη ζωή μου. Εσύ αν δεν είχες να ταΐσεις τα παιδιά σου, τι θα έκανες; Θα σκεφτόσουν μήπως κάποιος σε κατηγορήσει για τεμπέλη ή θα κοιτούσες να επιβιώσεις για να μην βγείτε στο δρόμο; Όταν «πεθαίνεις» τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Όσα λένε πάνω απ’ τον τάφο σου ή να βγείς από αυτόν; Είμαι μητέρα και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για τα παιδιά μου. Προσπάθησε κι εσύ το καλύτερο για τα δικά σου!
-120x86.jpg)
