Επί τη ευκαιρία τετραήμερων εκδηλώσεων (19 – 22 Μαϊου) για τους Νεομάρτυρες της Τσαρικής Οικογένειας Νικολάου Β’ Ρομανώφ που οργάνωσε από κοινού η Ιερά Μητρόπολη Μαυροβουνίου και η Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Κοινωνία έγιναν Αρχιερατικά Συλλείτουργα, εκθέσεις ιστορικών φωτογραφιών, αποκαλύψεως μνημείων και Διαλέξεων στις μεγάλες πόλεις και ιστορικά Μοναστήρια στο Μαυροβούνιο.
Στο Πατριαρχικό του Μήνυμα ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ.κ. Θεόδωρος Β’ τόνισε ότι “το άγιο αίμα των Μαρτύρων από την Αρχαία Εκκλησία έως και των ημερών μας, ποτίζει αενάως το Δένδρο της ορατής ενότητας της Ορθοδοξίας”.
Επικεφαλής των εκδηλώσεων ήταν ο τοπικός Ποιμενάρχης και γνωστός Κορυφαίος Ορθόδοξος Θεολόγος Σεβ. Μητροπολίτης Μαυροβουνίου κ. Αμφιλόγχιος Ράντοβιτζ με τη συμμετοχή του εκπροσώπου του Αλεξανδρινού Προκαθημένου επί των εξωτερικών υποθέσεων Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, των Ρώσων Αρχιερέων κ. Αυγουστίνου και κ. Μιχαήλ και των Σέρβων Αρχιερέων κ. Λουκιανού, κ. Ιωαννικίου και κ. Κυρίλλου, ως επίσης και Επισκεπτών από τη Ρωσία και Τοπικών παραγόντων. Στην έναρξη των εκδηλώσεων διαβάστηκε στα σερβικά και στα ρωσικά το Πατριαρχικό Μήνυμα του Αλεξανδρινού Προκαθημένου κ.κ. Θεοδώρου Β’ με ταυτόχρονη ζωντανή ραδιοφωνική μετάδοση στο εθνικό δίκτυο της Χώρας μέσω του Εκκλησιαστικού σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεως Μαυροβουνίου.
Ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ.κ. Θεόδωρος Β’, μεταξύ άλλων, τόνισε ότι “οι Νεομάρτυρες της Τσαρικής Οικογένειας του Νικολάου Β’ Ρομανώφ μας ενώνουν όπως μας ενώνουν οι άγιοι Μάρτυρες της Αρχαίας Εκκλησίας. Η προβολή της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας προβάλλει επιτακτική στις ημέρες μας, γι’ αυτό θα πρέπει να συσφίξουμε τις μετ’ αλλήλων σχέσεις μας ως Μελών ενός και του αυτού Σώματος, τουτέστι της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, η οποία κατέχει ανόθευτο και απαραχάρακτο τον θησαυρό της πίστεως, της αγάπης και της ελπίδας”
“Αυτήν την εν Κυρίω ενότητα”, υπογράμμισε ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος, “πρέπει να διακονούν όλες οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, φυλάσσοντας την αποστολική επιταγή ‘τηρείν την ενότητα του Πνεύματος’ (Εφεσ. δ’,3), ενωμένες εν αγάπη, η οποία κατά τον Απόστολο Παύλο είναι ‘σύνδεσμος της τελειότητος’ (Κολ. γ’,14), παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο η μικροφιλοτιμία, στο όραμα του μεγάλου σκοπού: να δώσει φωτεινή και διαυγή τη μαρτυρία Της στον ανήσυχο σύγχρονο κόσμο”.
Αναφερόμενος ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος Β’ στη συμβολή των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας και Σερβίας διά την ορατή Ορθόδοξη Ενότητα των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών τόνισε ότι “αξιομνημόνευτη είναι η συμβολή της Εκκλησίας της Σερβίας, η οποία πιστή προς το σκοπό της ενότητας, προσηλώνεται θυσιαστικά πολλές φορές και μετά ζήλου προς τον ιερό αυτό στόχο. Ως προς την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας, απλώς να επισημάνουμε, ότι πιστά και σταθερά, διασώζοντας την παράδοση της γονιμοποιήσεως του σπερματικού λόγου με το Λόγο του Θεού, την συνάντηση του ελληνικού φιλοσοφικού λόγου με το χριστιανικό, διακόνησε και θα διακονεί πάντοτε, σε ό,τι συμβάλλει στην ανάδειξη της Διορθοδόξου ενότητας, αφού φέρει επί των ώμων Της το βάρος της Αλεξανδρινής Ιστορίας, της Αλεξανδρινής κοσμόπολης και την διαχρονική οικουμενικότητα της σκέψης Της, πέρα και πάνω από έθνη και φυλές”.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαυροβουνίου κ. Αμφιλόγχιος ευχαρίστησε δημόσια την Α.Θ.Μ. τον Αλεξανδρινό Προκαθήμενο κ.κ. Θεοδώρο Β’ για τη προσωπική του διακριτική συμβολή να ενισχύεται συνέχεια η Ορθόδοξη ορατή ενότητα των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και των Προκαθημένων μας και μάλιστα για τη πολυσήμαντη συνετή συμβολή του κατά τας εργασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης. Επίσης συνεχάρη τον Αλεξανδρινό Προκαθήμενο για τη μεγάλη Ιεραποστολική δράση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αφρικανική Ήπειρο και την προσωπική ευαισθησία του ιδίου να προστατευθούν με κάθε τρόπο οι εμπερίστατοι αδελφοί μας που υποφέρουν και μάλιστα τα άπορα και ορφανά παιδιά της Αφρικής. Ο άγιος Μαυροβουνίου κ. Αμφιλόγχιος απεύθυνε πρόσκληση προς τον Αλεξανδρινό Προκαθήμενο κ.κ. Θεόδωρο Β’ να επισκεφθεί το Μαυροβούνιο για να καταθέσει και να ευλογήσει θεμέλιο λίθο για το κτίσιμο του πρώτου Νέου Ιερού Ναού που θα είναι αφιερωμένος εις τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Μάρκο, πρώτον Επίσκοπο της Αλεξανδρινής Εκκλησίας και Προκάτοχο του Πατριάρχου μας.
Επισυνάπτουμε σύντομη αναφορά για το βίο των αγίων Νεομαρτύρων της Τσαρικής οικογένειας Νικολάου Β’ Ρομανώφ του οποίου η μητέρα Τσαρίνα Μαρία ήταν αδελφή του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου και απόγονος του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου
Βίος Αγίας Τσαρικής Οικογένειας Νικολάου Β’ Ρομανώφ
Ο νεομάτυρας Νικόλαος Β΄ Ρομανώφ Τσάρος και Αυτοκράτωρ πασών των Ρωσιών γεννήθηκε το 1868. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα παιδιά του τσάρου Αλεξάνδρου του Γ΄ και της τσαρίνας Μαρίας, η οποία ήταν αδελφή του Βασιλιά των Ελλήνων Γεωργίου του Α΄.
Από μικρό παιδί διακρινόταν για την ευλάβειά του προς τον Θεό και την μεγάλη αγάπη του προς τους γονείς του. Αν και βασιλόπουλο ανατράφηκε λιτά και στρατιωτικά. Έμαθε να είναι σπλαχνικός και ελεήμων. Χιλιάδες φτωχοί και άρρωστοι ανακουφίστηκαν απ’ αυτόν. Όλα αυτά μαζί με την πραότητά του και την απλότητά του τον έκαναν πολύ αγαπητό στο Ρωσικό λαό.
Τον Νοέμβριο του 1894 πέθανε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε ο Νικόλαος σε ηλικία 26 ετών.
Ο γάμος του με την πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, αδελφή της Αγίας Ελισάβετ Θεοδώροβνας, τελέσθηκε αφού προηγουμένως κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε Ορθόδοξη.
Στη συνέχεια έγινε η Στέψη και το Χρίσμα σύμφωνα με το βυζαντινό τυπικό, αφού οι Ρομανώφ ήταν μακρινοί απόγονοι των ενδόξων Παλαιολόγων.
Όμως ο Νικόλαος ήταν πολύ ταπεινός και σεμνός, παρά την υψηλή καταγωγή του και παρά το ότι ήταν Αυτοκράτορας της μεγαλύτερης σε έκταση, πληθυσμό και πλούτο αυτοκρατορίας που υπήρξε στην ιστορία του κόσμου.
Σαν κατοικία το νέο ζευγάρι διάλεξε το πιο μικρό και το πιο απλό ανάκτορο, προκαλώντας σάλο στην τότε υψηλή κοινωνία.
Ο Νικόλαος και η Αλεξάνδρα απέκτησαν πέντε παιδιά 4 κόρες και 1 υιό τον διάδοχο του θρόνου, τα οποία ανέθρεψαν και τα διαπαιδαγώγησαν μόνοι τους. Παρά τις πολλές υποχρεώσεις του ο Νικόλαος ποτέ δεν παραμελούσε την οικογένειά του. Τα παιδιά τους τα έμαθαν από μικρά να αγαπούν τoν Χριστό και την Εκκλησία. Η ανατροφή τoυς στηριζόταν στην λιτότητα και την σκληραγωγία. Ένας δάσκαλός τους αποκάλυψε ότι τα παιδιά κοιμόντουσαν σε κρεβάτια εκστρατείας, πλένονταν με κρύο νερό και τρέφονταν πολύ λιτά. Τα δε ρούχα περνούσαν από όλα τα παιδιά, από το μεγαλύτερο στο μικρότερο. Πέρα από τα καθιερωμένα μαθήματα τα κορίτσια μάθαιναν κέντημα και πλέξιμο, ενώ ο μικρός διάδοχος συνόδευε τον πατέρα του σε στρατιωτικά γυμνάσια και συμβούλια. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τσαρίνα με τις κόρες της παρακολούθησαν μαθήματα νοσηλευτικής για να μπορούν να περιποιούνται τους τραυματίες από το μέτωπο, αφού το παλάτι τους το είχαν μετατρέψει σε νοσοκομείο.
Πνευματικός της ευλογημένης αυτής οικογένειας ήταν ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης. Μικροί και μεγάλοι νήστευαν αυστηρά, εξομολογούνταν, εκκλησιάζονταν και κοινωνούσαν τακτικά. Οι διακοπές της οικογένειας συνδυάζονταν πάντα με την επίσκεψη στα μεγάλα θρησκευτικά κέντρα της Ρωσίας, όπως στο Σάρωφ, στα σπήλαια του Κιέβου, στην Όπτινα, στο Βαλαάμ κ.α.
Ως κεχρισμένος Βασιλιάς είχε βαθειά επίγνωση της υψηλής αποστολής του, ως προστάτης της Εκκλησίας και του Έθνους.
Αυτό φαίνεται και από τις πολλές εκκλησίες και μοναστήρια που χτίστηκαν με δικά του έξοδα κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Επίσης ενίσχυε με μεγάλα χρηματικά ποσά τους Αγίους Τόπους και τα ρωσικά μοναστήρια του Αγίου Όρους.
Ακόμη πολλοί Άγιοι ανακηρύχθηκαν με δική του πρόταση προς την Ιερά Σύνοδο.
Το 1903 ο τσάρος με την τσαρίνα και πολλά μέλη της οικογένειας των Ρομανώφ συμμετείχαν στις λαμπρές εκδηλώσεις ανακήρυξης του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ τον οποίο τιμούσαν ως προστάτη της οικογενείας τους. Το γεγονός αυτό το είχε προφητεύσει ο Όσιος Σεραφείμ λίγο πριν την κοίμησή του το 1833, και μάλιστα είχε προείπει ότι: «Τον τσάρο που θα με δοξάσει, θα τον δοξάσω.» Και πράγματι ο τσάρος Νικόλαος δοξάστηκε με το μαρτύριό του και συνεχίζει να δοξάζεται απ’ όλους τους Ορθοδόξους χριστιανούς.
Ο ίδιος ο Νικόλαος συνήθιζε να λέει: «Γεννήθηκα την ίδια μέρα που εόρταζε ο Δίκαιος Ιώβ ο Πολύαθλος και είμαι έτοιμος σαν κι εκείνον να δεχθώ τις δοκιμασίες του Θεού και να ανεχθώ τις ταλαιπωρίες έως τέλους.» Και πράγματι όλη του η ζωή ήταν ένας Γολγοθάς.
Από πολύ νωρίς η Αυτοκρατορική οικογένεια δεχόταν με υπομονή συκοφαντίες, ειρωνείες, ψεύδη, δολοπλοκίες… Ο μεγαλύτερος όμως σταυρός ήταν η αρρώστια του μικρού Διαδόχου. Γεννήθηκε αιμοφιλικός. Η αιμοφιλία ήταν μια επώδυνη αρρώστια, ανίατη που θα μπορούσε να οδηγήσει το παιδί σε αιφνίδιο θάνατο. Αυτή η μεγάλη δοκιμασία τους έκανε να ελπίζουν ακόμη περισσότερο στην πρόνοια του Θεού.
Το αποκορύφωμα όμως της μεγαλοψυχίας και της αυτοθυσίας του Νικολάου φανερώθηκε κατά τους τελευταίους πειρασμούς της ζωής του. Τον Μάρτιο του 1917 μετά από συνεχείς εξεγέρσεις και ταραχές παραιτήθηκε από τον θρόνο του. Προτίμησε να θυσιάσει τον εαυτό του για χάρη του λαού του, παρά να θυσιαστεί ο λαός του για χάρη του. Παρόλα αυτά η εσωτερική κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε. Οι εχθροί του τσάρου όχι μόνο δεν ησύχασαν και δεν ικανοποιήθηκαν από την παραίτησή του, αλλά τότε άρχισαν να φανερώνουν όλο το δαιμονικό τους μίσος εναντίον του Νικολάου και της οικογενείας του.
Αμέσως τους συνέλαβαν και τους έθεσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Στη συνέχεια τους εξόρισαν στην βόρεια Σιβηρία, στην πόλη Τομπόλσκ και τέλος στην πόλη Αικατερίνημπουργκ. Η ένθερμη προσευχή και η πολύωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής ήταν η μόνη παρηγοριά των φυλακισμένων. Είναι απερίγραπτοι οι εξευτελισμοί που υπέστησαν, αλλά και πολλά τα θαύματα που επιτέλεσαν κατά τους 16 μήνες φυλακίσεώς τους. Η υπομονή τους, η ταπείνωση τους, η μακροθυμία τους, η ανεξικακία τους και η αγάπη που έδειχναν προς τους δημίους τους, έκανε τους φύλακες να αλλάζουν τρόπο ζωής, να άλλαζαν συμπεριφορά. Από σκληρόκαρδοι γίνονταν συμπονετικοί, από βλάσφημοι ευγενικοί. Όλοι τους έβλεπαν με συμπάθεια τους αδίκως φυλακισμένους. Γι’ αυτό και η άθεη εξουσία τους άλλαζε συχνά. Τέλος τους αντικατάστησε με τους πλέον αγροίκους και βίαιους μπολσεβίκους, οι οποίοι μεθούσαν, έβριζαν, χυδαιολογούσαν και βασάνιζαν την Βασιλική Οικογένεια.
Τελικώς, κατά τα μεσάνυχτα της 16ης προς 17ης Ιουλίου 1918, τους ξύπνησαν και τους μετέφεραν, μαζί με άλλα τέσσερα άτομα της συνοδείας τους, στο υπόγειο της οικίας, προκειμένου τάχα να τους μεταφέρουν σε μια πιο ασφαλής περιοχή. Μετά από μεγάλη αναμονή τους διέταξαν να σταθούν στη σειρά για να τους βγάλουν μια φωτογραφία. Ξαφνικά αντί για τον φωτογράφο εισήλθαν στο μικρό δωμάτιο 11 στρατιώτες και ο αρχηγός τους ο Γιουρόφσκυ, οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν τα θύματά τους. Ο θάνατος ορισμένων ήταν αργός και βασανιστικός, όπως του μικρού διαδόχου που τον αποτελείωσαν με χτυπήματα στο κεφάλι, καθώς και της πριγκίπισσας Αναστασίας που την σκότωσαν με τις ξιφολόγχες.
Στη συνέχεια άρπαξαν από τους νεκρούς ότι πολύτιμο έφεραν πάνω τους και τους μετέφεραν βιαστικά μ’ ένα φορτηγό σ’ ένα κοντινό δάσος και τους πέταξαν γυμνούς μέσα σ’ ένα πηγάδι ορυχείου. Φοβούμενοι όμως μην ανακαλυφθούν τα σώματα το επόμενο βράδυ τα ανέσυραν και αφού τα τεμάχισαν, τα έκαψαν χύνοντας πάνω τους 300 λίτρα βενζίνη. Για να εξαφανίσουν τα υπολείμματα των μαρτύρων τα περιέλουσαν με 190 κιλά βιτριόλι. Τέλος ότι απέμεινε το σκέπασαν πρόχειρα με χώμα και κλαδιά. Όλη αυτή η φρικιαστική διαδικασία κράτησε τρία ημερόνυχτα από τη στιγμή της δολοφονίας τους.
Απολογισμός του αποτρόπαιου εγκλήματος σε νεκρούς ήταν:
1. Τσάρος Νικόλαος (50 ετών).
2. Τσαρίνα Αλεξάνδρα (46 ετών).
3. Όλγα (23 ετών)
4. Τατιάνα (21 ετών)
5. Μαρία(19 ετών)
6. Αναστασία (17 ετών)
7. Διάδοχος Αλέξιος (14 ετών)
8. Ιατρός Μπότκιν
9. Χαριτόνοφ
10. Ντεμίντοβα
11. Τραπ
Αμέσως μετά την είδηση του μαρτυρικού τέλους της Αυτοκρατορικής Οικογενείας πρώτος την καταδίκασε ο Άγιος Τύχων Πατριάρχης Μόσχας. Οι ιερείς από νωρίς τους μνημόνευαν ως νεομάρτυρες και τελούσαν την ακολουθία τους. Αλλά και οι πιστοί χριστιανοί από την πρώτη στιγμή άρχισαν να τους τιμούν ως αγίους. Η οικία που φονεύθηκε η τσαρική οικογένεια έγινε αμέσως λαϊκό προσκύνημα γι’ αυτό και οι Μπολσεβίκοι την κατεδάφισαν.
Το 1991, μετά το μεγάλο θαύμα της πτώσης του άθεου τυραννικού καθεστώτος, εις πείσμα των δολοφόνων, βρέθηκαν τα άγια Λείψανα της Τσαρικής Οικογένειας και κηδεύτηκαν με τιμές Αρχηγού κράτους παρουσία του Ρώσου Πατριάρχη και του Προέδρου της Ρωσίας. Στη θέση που βρισκόταν η οικία που τους δολοφόνησαν, υπάρχει τώρα ένας θαυμάσιος ναός, ο Ναός του Αίματος, αφιερωμένος στην Αγία Τσαρική Οικογένεια. Η επίσημη ανακήρυξη της Αγιότητάς τους έγινε από το Ρωσικό Πατριαρχείο το 2000. Τα δε θαύματα που επιτελούν με την χάρη του Θεού είναι πάρα πολλά. Τόσα πολλά που έχει συνταχθεί ένας τόμος με τίτλο: «Με τας ευχάς του Αγίου Τσάρου».
Ας έχουμε κι εμείς την ευχή του!
* Ομιλία από τον εφημέριο του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Τριών Ιεραρχών Σκιάθου π. Νικόλαο Σταματά
