Την 31 η Μαΐου, την Κυριακή της Πεντηκοστής, ο Οικουμενικός Πατριάρχης προχώρησε στην χειροτονία του καθηγητή Γιώργου Μπαμπινιώτη σε Αρχοντα Διδάσκαλο του Γένους της Αγίας του Χριστού Μ.Εκκλησίας.
Διαβάστε την ομιλία του κ.κ.Βαρθολομαίου, αλλά και την αντιφώνηση του κ.Μπαμπινιώτη…
Εντιμολογιώτατε Άρχων κύριε Γεώργιε Μπαμπινιώτη,
Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία απονέμει υμίν σήμερον, κατά την πάμφωτον μεγάλην εορτήν της Πεντηκοστής, εν πανηγυρική λειτουργική συνάξει εις τον Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, διά των χειρών της ημετέρας Μετριότητος, το οφφίκιον αυτής του Άρχοντος Διδασκάλου του Γένους.
Εντάσσομεν, «και ιδίαν Πατριαρχικήν φιλοτιμίαν και προαίρεσιν» εις την χορείαν των Αρχόντων οφφικιαλίων της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, ως νέον Διδάσκαλον του Γένους, τον προβεβλημένον καθηγητήν, ο οποίος πολλά προσέφερεν εις την παιδείαν και την εκπαίδευσιν εκ θέσεων υψηλής ευθύνης, και εχάρισεν εις τον ελληνικόν λαόν και εις πάντα ενδιαφερόμενον διά την γλώσσαν αυτού, μνημειώδη έργα, με πρώτον το ογκώδες «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας». Είσθε ο ερευνητής και ο μύστης της γλώσσης των ποιητών και των φιλοσόφων, της γλώσσης της Καινής Διαθήκης, της θεολογίας των Πατέρων της Εκκλησίας, της θείας λατρείας και της υμνολογίας, της λαλιάς όλων εκείνων, οι οποίοι ενεσάρκωσαν τον πολιτισμόν, το ήθος και τα ιδανικά του Ελληνισμού, από τον απλούν άνθρωπον του μόχθου, ο οποίος επί χιλιετίας «εξακολουθεί να λέει τον ουρανό ουρανό και την θάλασσα θάλασσα», μέχρι τους υψηλά ισταμένους και τους «λογάδες» του Γένους.
Μελετάτε την γλώσσαν, η οποία, όπως γράφετε, «κατέχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις 2700 γλώσσες του κόσμου», την γλώσσαν εις την οποίαν, όπως έλεγεν ο Οδυσσέας Ελύτης, «στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, που να μη γράφτηκε ποίηση». Γνωστός δυτικός υμνητής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού υπεστήριζεν ότι εις την ελληνικήν γλώσσαν ήτο «σχεδόν αδύνατον» να μη φιλοσοφή ο άνθρωπος (Egon Friedell). Θα προσεθέτομεν ότι όντως πρόκειται περί γλώσσης, με την οποίαν είναι αδύνατον να μη θεολογώμεν, να μη γεννώνται Βασίλειοι, Γρηγόριοι και Χρυσόστομοι, να μη δοξολογή ο άνθρωπος τον Θεόν και τους Αγίους Αυτού ψαλμοίς και ύμνοις, να μη αναδεικνύωνται Ρωμανοί και Δαμασκηνοί.
Ουδόλως είναι τυχαίον το γεγονός ότι τα δύο ταύτα, η ορθόδοξος πίστις και η ελληνική γλώσσα, συγκροτούν και διασώζουν την ταυτότητα του Γένους. «Μονάχα μέσα από την πίστη και τη γλώσσα μας σωθήκαμε ως σήμερα και μονάχα μέσα από αυτά τα δύο θα σωθούμε αύριο», γράφει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος. Ο δε Jacques Lacarrière σημειώνει ότι διά τον Έλληνα «η Ορθοδοξία είναι το σπίτι του».
Εν τω προσώπω υμών, Εντιμολογιώτατε Άρχων, συνδυάζετε, την ευαισθησίαν και την αγάπην διά το ελληνικόν πνεύμα, με την πίστιν εις Χριστόν και τον σεβασμόν προς την Εκκλησίαν Του. Είσθε άνθρωπος των ανοικτών οριζόντων και παραλλήλως πιστός εις τας ευλογημένας παραδόσεις της Ορθοδοξίας. Έχετε, όντως, ένθεον πολιτισμόν.
Ενθυμούμεθα, την στιγμήν αυτήν, τον ομότεχνόν σας Νικόλαον Ανδριώτην, τον μακαριστόν Ίμβριον καθηγητήν του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρωτοπόρον της Γλωσσολογίας, ο οποίος ήτο κεκοσμημένος με τον ίδιον πνευματικόν πολιτισμόν. Είχομεν την ευλογίαν να επικοινωνώμεν μετ᾿ αυτού, να τον συναντήσωμεν και να χαρώμεν την ευγένειαν, την ευφυίαν, το ένθεον ήθος και την φιλοπατρίαν του. Είη η μνήμη αυτού αιωνία!
Εντιμολογιώτατε Άρχων,
Ως οφφικιάλιος και ως αφωσιωμένον τέκνον της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, θα είσθε εις το εξής αρωγός και συνεργάτης του Προκαθημένου αυτής εις το έργον διακονίας του ανθρώπου, του «ηγαπημένου του Θεού». Είμεθα βέβαιοι ότι ως Άρχων Διδάσκαλος του Γένους, θα παραμείνετε «ο δάσκαλος», ο οποίος θα γαλουχή τους νέους με τον σταυροαναστάσιμον πολιτισμόν της Ορθοδοξίας, με το ήθος της θυσιαστικής ελευθερίας και της αυθυπερβάσεως. Έχομεν αμέριστον εμπιστοσύνην εις υμάς, εκτιμώμεν και τιμώμεν την πολυετή προσφοράν σας εις τον πολιτισμόν, εις τα Γράμματα, εις το Πανεπιστήμιον, εις τον δημόσιον βίον, και αναμένομεν ότι η επαξία ανάδειξις υμών εις Άρχοντα της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Ορθοδοξίας θα σας ενισχύση εις την επιτέλεσιν νέων θεαρέστων έργων.
Επί δε τούτοις, απονέμοντες εις την υμετέραν πεφιλημένην Εντιμολογιότητα, εις την ερίτιμον σύζυγον και την οικογένειάν σας και εις άπαντας τους περί υμάς, τας πατρικάς ευχάς και την Πατριαρχικήν ημών ευλογίαν, επικαλούμεθα εφ᾿ υμάς την «άφθονον χάριν» και το ζείδωρον φάος του Παρακλήτου Πνεύματος, το οποίον σήμερον «εν γλώσσαις πυρίναις τοις αποστόλοις επέμφθη», καινουργήσαν και ενδυναμώσαν αυτούς διά να κηρύξουν εις πάντα τα έθνη τα μεγαλεία του Θεού.
Άξιος!
Απόσπασμα της αντιφώνησης του καθηγητού Γεωργίου Μπαμπινιώτη:
«Ως δημόσιο πρόσωπο έχω τύχει διαφόρων τιμητικών διακρίσεων. Ξεχωρίζω συνειδητά και συνειδησιακά την τιμή που μού επιδαψίλευσε η Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας της Ελλάδος να μού απονείμει τον Σταυρό του Αποστόλου Παύλου. Αλλά η συγκίνηση που με διακατέχει σήμερα είναι έτι μεγαλύτερη, διότι τιμά την ταπεινότητά μου η κεφαλή της Ορθοδοξίας, η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, η δε τιμή προς το πρόσωπό μου αντανακλάται εις την ελληνική γλώσσα και την ελληνική παιδεία τις οποίες διακονώ επί σαράντα συναπτά έτη.
Ως επιστήμων, ως πνευματικός άνθρωπος και κυρίως ως απλός πιστός Χριστιανός θέλω δημόσια να δηλώσω την πεποίθησή μου ότι η Ορθοδοξία είναι ένα στοιχείο αχώριστα συνυφασμένο με τη συνείδησή μου ως Έλληνος. Δίδασκα και διακηρύσσω πάντοτε ότι μια σειρά από υπαρξιακές και ιστορικά θεμελιωμένες έννοιες τού Ελληνισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την Ορθοδοξία. Τέτοια είναι λ.χ. η έννοια τού Γένους, που σφράγισε τον Ελληνισμό τα χρόνια τής Σκλαβιάς. Είναι η έννοια και η λέξη η οποία αναδύθηκε μέσα από την υπόδουλη πατρίδα και σήμανε αυτούς που έχουν κοινή την ορθόδοξη πίστη και κοινή την ελληνική γλώσσα.
Και σήμερα ακόμη έννοιες όπως ομογενής και ομογένεια δεν νοούνται έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η μια μεριά της ψυχής μας, αυτή του Ρωμιού, βλέπει προς την Ανατολή, την Ορθόδοξη πίστη και τη λαϊκή παράδοση… η άλλη μας μεριά, του Έλληνα, κοιτάζει προς τη Δύση, την κλασική παιδεία, την ορθολογική και νεωτερική σκέψη. Και τα δύο μαζί συνθέτουν τον Έλληνα. Έτσι, όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, αγνοεί μια καθοριστική κατάκτηση και συμπόρευση τής ορθόδοξης χριστιανικής σκέψης.. όπως, κι όποιος μιλάει για Ελληνισμό ερήμην τής Ορθοδοξίας παραποιεί την ιστορία και στρεβλώνει τη βαθύτερη υπόσταση κάθε απλού Έλληνα Χριστιανού.
Το Βυζάντιο, πάνω από 1200 χρόνια ζωής των Ελλήνων, είναι Ελληνισμός και Ορθοδοξία… για πολλούς, περισσότερο Ορθοδοξία και λιγότερο Ελληνισμός, αφού Έλλην για αρκετούς αιώνες σήμαινε «τον εθνικό», τον ειδωλολάτρη.
Κοντολογίς, η Ορθοδοξία (κι αυτό είναι για μένα μια δημόσια «ομολογία πίστεως») είναι πάνω απ’ όλα αναγνωριστικό στοιχείο τής ιδιοπροσωπίας του Έλληνα, με μια Εκκλησία άλλοτε μαχομένη και θριαμβεύουσα και άλλοτε αμυνομένη και πενθούσα. Ταγός, φύσει και θέσει, της Ορθοδοξίας όπου γης είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο άξιος ρέκτης Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομαίος.
Παναγιώτατε,
δεχθήτε τις ειλικρινείς βαθύτατες ευχαριστίες μου και συμπεριλάβετέ με εφεξής, σας παρακαλώ, στις δυνάμεις και τους φίλους τού Πατριαρχείου, όλους εκείνους που τιμούν και στηρίζουν το έργο και τον αγώνα σας.
