Μπορεί να μην εξελέγη Μητροπολίτης Ιωαννίνων προ μηνών παρόλο που ήταν ο εκλεκτός του Φαναρίου, αλλά μετά από λίγο εξελέγη Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως. Έγινε και το μάτι του Φαναρίου στην Αθήνα όταν αντικατέστησε τον παραιτηθέντα Μητροπολίτη Περγάμου στη θέση του Διευθυντού του εν Αθήναις Γραφείου Εκπροσωπήσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου.Ο λόγος για τον Αμφιλόχιο Στεργίου, ο οποίος χθες Κυριακή της Σαμαρείτιδος μίλησε για το πρωτείο στην Ορθοδοξία. Χαρακτηρισε μάλιστα χρέος των ορθοδόξων την υπέρβαση “των τοπικιστικών και εθνοτικών κριτηρίων”… Παρομοίασε μάλιστα με τη νΣαμαρείτιδα λέγοντας πως εκείνη “έχει ήδη κάμει την μεγάλην υπέρβασιν, έχει υπερβή περιορισμούς εθνικούς και θρησκευτικούς”,,
Συγκεκριμένα ανέφερε μεταξύ άλλων:
“επειδή η πίστις των ορθοδόξων δεν αποτελεί θεώρημα και ιδέαν, αλλ’ ανιστορείται έργω και λόγω, η Μήτηρ Εκκλησία, επιπεφορτισμένη πρωτευθύνως την ευχαριστιακήν εν Χριστώ συνοχήν των ανά την οικουμένην τοπικών καθ’έκαστα Εκκλησιών και τετιμημένη μετά προνομίων θυσίας και σταυροσχήμου μαρτυρίου, ασκεί μεθ’ ιερότητος και ευαγγελικής λεπτομερείας τα από των ιερών κανόνων και των θεσπισμάτων των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων – ως ταύτα μακραιώνως, αυθεντικώς και αγίως ηρμηνεύθησαν – τα πρωτεία της διακονίας, πρωτεία ουχί ασφαλώς, ως λέγεται συνήθως, τιμητικά, αλλά ουσιαστικά.
Γράφει περί του προκειμένου ο αοίδιμος Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος ο Βαλληνδράς: «…το προβάδισμα αυτό της τιμής περιεβλήθη εν συνεχεία με την σημασίαν του κέντρου ενότητος και συμφωνίας (consensus) και συντονισμού και συμπράξεως όλων των ανά την οικουμένην τμημάτων της Ορθοδοξίας∙ (εξ ου και οι τίτλοι «Οικουμενικός Πατριάρχης» και «Οικουμενικόν Πατριαρχείον»∙ τίτλοι πάντως ουχί ψιλοί και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου)». Καί συνεχίζει ο μακαριστός Ιεράρχης: «…αυτά ταύτα τα πρεσβεία τιμής δεν μένουν ξηρόν γράμμα, αλλά προσδίδουν εν τη πράξει (de facto) –και είναι τούτο αναπόφευκτον όσον και απαραίτητον- ουσιαστικόν νόημα και κύρος εις την αρχηγικήν υπόστασιν του Οικουμενικού Πατριάρχου και Πατριαρχείου»[8]. Καί η αρχηγική αυτή υπόστασις της Κωνσταντινουπόλεως είναι ξένη και διάφορος προς την έννοιαν της επιβολής, του ματαιόφρονος ζήλου, της αποξενώσεως, της αποφυγής του μόχθου, της απολαύσεως και εν τέλει της κοσμικής θεωρήσεως των πρωτείων και της αρχηγεσίας. Το πρωτείον της Εκκλησίας των του Χριστού πενήτων είναι η ανάδειξις και η επαναφορά της Σταυροαναστασίμου πνοής της Εκκλησίας πάντοτε και παντού. Η μακρά, επίπονος, κεχαριτωμένη και πολύμορφος εμπειρία των Αγίων Επισκόπων της Βασιλίδος αναδεικνύει το μυστήριον της Καθολικότητος της Εκκλησίας. Μυστήριον συνηρμοσμένον αδιαστάτως μετά της Μεγάλης Εκκλησίας και ταυτόσημον του είναι της. Αυτήν την καθολικότητα, ορθοδόξω λόγω και τρόπω,δεν την συνεδύασε μετ’ αριθμητικής προοπτικής, διά τούτο η Οικουμενική της διάστασις ουδέποτε διεσαλεύθη ούτε και κατά τους δυσχειμέρους χρόνους αυτής. Εξ άλλου, οι σήμερον τιμώμενοι άγιοι διά του βίου και της πολιτείας των απομακρύνουν κάθε σκέψιν κοσμικής θεωρήσεως των εκκλησιαστικών πραγμάτων και επιβεβαιώνουν ότι η δύναμις του Χριστού τελειούται εν τη ασθενεία, καθώς εις το μικρόν κατ’ αριθμόν ποίμνιον εμφυτεύεται και διασώζεται η γνησιότης της Εκκλησίας. Η πολύμοχθος μεν, αλλά πνευματέμφορος συγκρότησις και πορεία της Μεγάλης Εκκλησίας, άνευ της πολιτειακής επιστηρίξεως, επιβεβαιοί την αυθεντικότητά της. Μόνος ασφαλής προήγορος και εγγυητής της ευθυδρομίας της, η Αγιότης της Εκκλησίας, την οποίαν επιχορηγεί και ανανεοί η επιπαφλάζουσα εις αυτήν χάρις του Αγίου Πνεύματος.
Η συνήθης μομφή κατά της Μεγάλης Εκκλησίας ότι απήντλησε την υπεραρχικήν της αξίαν εκ της συναρμογής της και μόνον μετά της Ρωμαικής πολιτείας, αποτελεί μύθευμα και φαντασίαν. Κάθε τι ιδικόν της εδράζεται εις την πίστιν και εξαντλείται εις την Εκκλησίαν. Αυτήν την έννοιαν και αυτήν την σημασίαν έχει η από κοινού μνήμη των Αγίων Επισκόπων της Βασιλίδος σήμερον. Είναι τόσον κήρυγμα προς τους μακράν, όσον και αναβαπτισμός των εγγύς διακόνων της Μητρός Εκκλησίας προς ο,τι άγιον και σωτήριον αύτη ευαγγελίζεται. Είναι η εμφάνειά της εις τον σύγχρονον κόσμον. Η αγία από ετών συνήθεια του ενταύθα προσκυνήματος των οφφικιάλων, δίδει την ευκαιρίαν διά συναίσθησιν της διακονικής ευθύνης ενός εκάστου ημών – από του Πρώτου, του Πατριάρχου, έως του εσχάτου – των μετά αφοσιώσεως υπηρετούντων, κατά κλήσιν Θεού, την υπόθεσιν της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, διά έτι και πλέον και πέραν των μικρών ημετέρων ορίων και δυνατοτήτων παράδοσιν εις το άγιον θέλημα του Θεού. Σήμερον, πέραν των άλλων, καθίσταται επιτακτικόν και επάναγκες χρέος των ορθοδόξων η υπέρβασις των τοπικιστικών και εθνοτικών κριτηρίων, τα οποία ατυχώς απετέλεσαν πολλάκις εν τοις πράγμασι την βάσιν διά την κατίσχυσιν καταστάσεων και πραγμάτων, κυρωθέντων εκ μακροθυμίας και θυσιαστικής εξαντλήσεως της Μητρός Εκκλησίας, χάριν της ειρήνης και της εν Θεώ ενότητος.
Έχει αναδειχθή εκ της μελέτης του παρελθόντος ότι η επικέντρωσις του ενδιαφέροντος του εκκλησιαστικού σώματος εις δευτερευούσας πτυχάς της ζωής του και η παραθεώρησις της εκκλησιολογίας, η οποία εδράζεται εις την αληθή και ορθόδοξον πίστιν, ουδόλως ωφέλησεν αυτό, αλλ’ αντιθέτως επεσκίασεν άνευ λόγου την ομοθυμαδόν και επί το αυτό πορείαν των τοπικών Εκκλησιών, προς την αληθινήν και μόνην Οδόν, τον Ιησούν Χριστόν. Ήλθεν η ώρα διά την αναστολήν και διόρθωσιν των εσφαλμένων και την ανάδειξιν των ορθών και παραδεδομένων”
-120x86.jpg)
