Βρίθουν αναφορών περί ορθοδοξίας οι μέχρι στιγμής ομιλίες του Οικουμενικού Πατριάρχου από χθες που βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα. Ειδικά τη φράση “Φυλάσσομεν την παρακαταθήκην της Ορθοδόξου πίστεως” την επανέλαβε και στις δύο ομιλίες του. τόσο στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως όσο και στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων!
Οι λόγοι προφανείς με τα μάτια στραμμένα στις αυριανές επαφές με τον Ποντίφικα. Για αυτή τη συνάντηση απoκαλεί πάλι “αδελφό” τον Φραγκίσκο, αλλά για τις σχέσεις Φαναρίου-Ρώμης σημειώνει πως ακόμη “το «φρέαρ» παραμένει έτι «βαθύ»”
Οι σημαντικότερες από τις αναφορές του κ. Βαρθολομαίου ήταν μέχρι στιγμής οι εξής:
–Φυλάσσομεν αμφότεραι αι Εκκλησίαι την παρακαταθήκην της Ορθοδόξου πίστεως. Σείς μεν ενταύθα επί τοπικού επιπέδου προς την Αγιοταφικήν Αδελφότητα, τον κλήρον και τον λαόν της δικαιοδοσίας Σας· ημείς δε πέραν του τοπικού και επί οικουμενικού επιπέδου, διακονούντες την αλήθειαν της αμωμήτου και ασπίλου Ορθοδόξου πίστεώς μας, μαρτυρούντες τη αληθεία, και διακρατούντες τον θησαυρόν της ενότητος της Ορθοδοξίας.
–Η Αγία Ορθόδοξος ημών Εκκλησία κατέβαλε προ του μεγάλου Σχίσματος του 1054 μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, αλλά και μετ᾿ αυτό, προσπαθείας προς υπέρβασιν των διαφορών, προερχομένων εν αρχή και εν πολλοίς εξ αλλοτρίων του περιβόλου της Εκκλησίας παραγόντων. Ατυχώς, υπερίσχυσεν ο ανθρώπινος παράγων, και διά της συσσωρεύσεως προσθηκών «θεολογικών», «πρακτικών» και «κοινωνικών» αι κατά τόπους Εκκλησίαι ωδήγηθησαν εις διάσπασιν της ενότητος της πίστεως, εις απομόνωσιν, εξελιχθείσαν ενίοτε εις εχθρικήν πολεμικήν.
Αν και ενεφανίσθησαν κατά την διάρκειαν της Β΄ μετά Χριστόν χιλιετίας ιεροί άνδρες και εις την Ανατολήν και εις την Δύσιν, ατυχώς, συνεργεία του μισοκάλου, ουδεμία πρόοδος εσημειώθη, μέχρις ότου «απεστάλησαν» αληθώς «από Θεού», δύο εκκλησιαστικοί ηγέται, ο προκάτοχος ημών Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Ρώμης Παύλος Στ΄, οι οποίοι υπερέβησαν την «πρακτικήν των ανθρωπίνων αδυναμιών», «ηγνόησαν την αντίδρασιν» και ενεκαινίασαν την «δράσιν» του διαλέγεσθαι εν αγάπη, εν ειρήνη, εν ομονοία, αρξάμενοι διά προσευχής, επικαλούμενοι το Έλεος και την Χάριν του Κυρίου, εις τους τόπους τούτους, εις τους οποίους «ο τοις Χερουβείμ εποχούμενος» διελέχθη προς την πεπτωκυίαν ανθρωπότητα, τους απογόνους του παλαιού Αδάμ, και «κατήργησε το μεσότοιχον» και «ήνωσε τα διεστώτα».
Ενταύθα, λοιπόν, εκυοφορήθη το «μυστήριον» του «διαλόγου» του Θεού προς τους ανθρώπους. Εντεύθεν ήρξατο και προ πεντηκονταετίας ο διάλογος της αγάπης μεταξύ Κωνσταντινου-πόλεως (και αργότερον συνόλου της Ορθοδοξίας) και Ρώμης.
Ενταύθα, λοιπόν, οδηγούμενοι υπό σφοδράς επιθυμίας επικοινωνίας και διαλόγου ήλθομεν προς Υμάς, Μακαριώτατε, ίνα συνομιλήσωμεν και μεθ᾿ Υμών, αλλά και διά να συνεχίσωμεν επ᾿ ελπίδι και εν προσδοκίαις την διαλεκτικήν πορείαν μετά του αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Κατανοούμεν ότι το «φρέαρ» παραμένει έτι «βαθύ». Γνωρίζομεν ότι τα εφόδια και αι δυνάμεις ημών είναι πενιχραί. Πιστεύομεν όμως, ότι «μείζων εστίν ο καλέσας ημάς» εις την διαλογικήν διακονίαν.
– θέλομεν να επαυξήσωμεν την μεταξύ των δύο κόσμων σποράν της αγάπης, «μέχρις ου καταντήσωμεν εις την ενότητα της πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης», ίνα κατά τον Θείον Παύλον επιστελλόμενον τοις Εφεσίοις είπωμεν. Διά τούτο, διά την συνέχισιν του αρξαμένου έργου, αναλαμβάνομεν μετά ήμισυν αιώνα νέαν πορείαν, τιμώντες την απαρχήν της εν τη Γαλιλαία συναντήσεως εκείνης.
-Ερχόμεθα ο Πάπας και ημείς διά να «τάμωμεν οδούς», πεποιθότες ότι η αγάπη θα άρη εκ μέσου πάντα τα εμπόδια, διά να συνεχισθή η πορεία της εκπληρώσεως του Θελήματος του Θεού, ήτοι της καταντήσεως εις την ενότητα της Εκκλησίας και της ανθρωπότητος, εις την οποίαν εκάλεσεν ημάς ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος.
Φωτο και βίντεο από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων:
-120x86.jpg)
){kind=link}