«Η ιερωσύνη είναι μυστήριο σκληρής εργασίας», είπε μεταξύ άλλων ο Γέρων Χαλκηδόνος Αθανάσιος κατά την απονομή Οφφικίου.
Ο κ.Αθανάσιος είπε ενδιαφέροντα πράγματα αναφορικά με τον τρόπο που πρέπει οι ιερείς να επιτελούν το καθήκον τους.
Αναλυτικά η ομιλία του:
(Προσλαλιά επί τη απονομή Οφφικίου εις τον π. Σμάραγδον Καραγιαννίδην εν τω Ι. Ναώ του Προφήτου Ηλιού Χρυσουπόλεως) (25-12-2014)
υπό Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου
“Dolor patientia vincitur”
(Οι πόνοι νικώνται διά της ανοχής των)
(Pseudo-Seneca)
Αγαπητέ Σμάραγδε,
Η Ι. Μητρόπολις Χαλκηδόνος εκτιμώσα την από ετών πιστήν διακονίαν σου, την εργατικότητα και κυρίως την αγάπην σου προς τον πολύπλαγκτον θεσμόν της Εκκλησίας, απεφάσισε να σού απονείμει σήμερον το Οφφίκιον του Αρχιμανδρίτου. Είθε τα ανωτέρω προτερήματα να διατηρήσεις και εφεξής, και τούτο χάριν της σταδιοδρομίας σου, μη “καθιππεύων” κατά το δη λεγόμενον, αλλά παριππεύων έστω τον κάλαμον, ως συνήθως ουχί ολίγοι, οι οποίοι “υφαρπάσαντες” ενίοτε αξίωμά τι θεωρούν εαυτούς σπουδαίους, είτα δε “ολίγοι εν πολλοίς” αποδειχθέντες κρύπτονται όπισθεν αυτού, εξελισσόμενοι εις “κηφήνας”, έτι δε και τυρράνους!, έχοντες, μάλιστα ως μη ώφελε, και επί παντός επιστητού γνώμην!, και αγνοούντες το ότι πάντες ημείς “δούλοι αχρείοί εσμεν” (Λουκ. 17, 10). Διότι οι κύριοι αυτοί πρέπει να γνωρίζουν, ότι η ιερωσύνη δεν είναι χώρος ραστώνης, ομφαλοσκοπίας και ευημερίας, αλλά μυστήριον σκληράς εργασίας και υπευθυνότητος, και να μην πολεμούν τους εργαζομένους, ως είθισται εις την καθ’ ημάς Ανατολήν και γενικότερον. Ας δούν τον Πατριάρχην μας, που δεν έχει ούτε μέρα, ούτε νύχτα.
Να τεκμηριώσεις, ότι το όνομά σου αντικατοπτρίζει την ταυτότητά σου, και ότι δεν ανήκεις εις τους καλουμένους “ερασιτέχνας της πολυπτύχου ιερωσύνης” (Γερομελίτων), ούτε τους επαγγελματίας τοιούτους.
Ασφαλώς δε θα γνωρίζεις, ότι στρατός και Εκκλησία πολλά έχουν μεταξύ των κοινά, ως τον δογματισμόν, την υπακοήν, την τάξιν και άλλα. Ούτω π.χ. αξιωματικός δυνατόν να διακηρύσσει, ότι “ο στρατιώτης δεν αποθνήσκει” όπως οι ερωτευμένοι!
Ένεκα τούτου δεν πρέπει να εκπλήσεταί τις εάν ποτε λάβει παρά τινος εντολήν εκτελέσεως προβληματικών υποθέσεων, εάν τινες προσπαθούν να τον αδικήσουν, να τον πιέσουν, να του “καταθλίψουν” την κεφαλήν, να τον συκοφαντήσουν, να τον υποβιβάσουν, να τον περιθωριοποιήσουν, να τον παραπλανήσουν, να τον ρίψουν εις βοθύνους, να τον χρησιμοποιήσουν διά το συμφέρον των κλπ.
Πάντα γαρ ταύτα δυνατόν να εκπορεύονται και εκ λόγων παθολογικής ζηλοτυπίας και αλαζονείας, διαχρονικής και πεισματώδους κακίας και εκδικητικότητος, μονίμων ιδεών (Idee fix), συμπλεγμάτων κατωτερότητος, ασπλαχνίας, τυρείας και φατρίας (Φιλαδελφείας) και άλλων πολλών.
Έναντι του συνήθους και ρεαλιστικού πίνακος τούτου, συ καλόν θα είναι να δοκιμάζεις τα ποτήρια ταύτα του “νέκταρος”, έχων εμπιστοσύνην κυρίως εις τον Θεόν, κατά το “δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού” (Σοφ. Σολ. 3, 1), τον ετάζοντα καρδίας και νεφρούς, και ενθυμούμενος το “έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά”. Μη σε “πτοήσει” δε το υπό των Τευτόνων σκωπτικώς λεγόμενον ότι: “η υπομονή φέρει ρόδα και ρακοειδείς περικνημίδας”!, καθ’ ότι “ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται” (Ματθ. 10, 22), οπότε η υπομονή συνδέεται και προς το πείσμα, το οποίον κακόν μεν, αλλά και καλόν κατά περίπτωσιν. Βεβαίως η οδός αυτής τυγχάνει δύσβατος, πολλάκις πλήρης πόνων, δακρύων και στεναγμών, διότι αύτη αποτελεί το χάρισμα το οποίον έχει τις να υπομένει, να ανέχεται δυσβαστάκτους η απλώς δυσαρέστους καταστάσεις. Καί τίθεται τελικώς το ερώτημα: Εάν και η υπομονή έχει όρια. Καί τι γίνεται όταν αυτά κρημνισθούν;
Δεν αποκλείεται ως εκ τούτου και συ να πονέσεις, να πληγωθείς, όπως η Εκκλησία και δη ουχί μόνον εκ λόγων οθνείων, αλλά δυστυχώς και ενδοεκκλησιαστικών, όπως και η φέρουσα το όνομα της Υπομονής και βιώσασα αυτήν ποικιλοτρόπως βυζαντινή Αγία Βασίλισσα, προς ην καλόν να προσφεύγεις και να μιμείσαι. “Patientia (γαρ) pars magna justitiae est” [η δικαιοσύνη συνίσταται εις μέγα μέρος εκ της υπομονής] (Plinius), την οποίαν “πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν” (Ματθ. 16, 18).
Άξιος».
-120x86.jpg)
