Γερόντισσα Γαλακτία: «…Από όλα τα μήκη και τα πλάτη της ορθόδοξης οικουμένης μαρτυρούνται αδιάσειστα περιστατικά θαυμαστών εμφανίσεων και δυνατών παρεμβάσεων της Γερόντισσας και δη σε ανυπέρβλητες δυσκολίες και ανίατες ασθένειες… Βέβαια, υπάρχουν και οι αντιρρησίες.
Αναπόφευκτο και φυσικό να συμβαίνει αυτό. Κυρίως από τις τάξεις του κλήρου. Δεν με προβληματίζει αυτό αλλά απεναντίας με χαροποιεί κιόλας… Η συκοφαντική δυσφήμιση π.χ. πρώην εκκλησιαστικού αξιωματούχου ήταν ευνόητη και σε ένα βαθμό αναμενόμενη. “Εξ’ ιδίων κρίνει τα αλλότρια”. Παρέσυρε κληρικούς εκτός Κρήτης, λέγοντας, με περισσό σαρκασμό, να πιστεύουν το ¼ από όσα δημοσιεύονται γιατί είναι πλαστά και υπογράφονται τάχα από μικρόνοες ανθρώπους που κατευθύνονται από εμένα..! Αναρωτιέμαι, γελώντας, αν έχω όντως τέτοια δυνατότητα και δεν την έχω ακόμη συνειδητοποιήσει… Άλλοι λένε ότι η Γερόντισσα Γαλακτία είναι μόρφωμα δικό μου για να αποκτήσω αίγλη και δύναμη! Να τα κάνω τί; Να μου χρησιμεύσουν πού; Αυτά είναι οξέως αντίθετα με την πρακτική της ενδοεκκλησιαστικής αναρρίχησης, ακόμα κι αν την έχω στοχοθετήσει και διακαώς την επιποθώ…Να αποκτήσω “όνομα”; Μα η μαθητεία μου κοντά της αποτελεί “μεγεθυντικό φακό” που διαπομπεύει την δική μου ουτιδανότητα…
Και τα πιο λευκά ανθρώπινα σημεία, φαίνονται μελανά όταν φωτίζονται από την έκπαγλη όψη ενός αγίου… Ποιο “όνομα”; Μήπως έγινε επαγωγική αντανάκλαση της αγιότητάς της πάνω μου ή μήπως μου κληροδότησε με υπερφυή τρόπο τα χαρίσματά της; Αναρωτιέμαι πώς ενεργώ έτσι, αφού δεν αφήνω ούτε “κουνούπι”, κατά το κοινώς λεγόμενο, να με πλησιάσει εξ’ ονόματός της… Μισώ αφάνταστα τον οπαδισμό, όπως και κάθε άλλη ιδιοτελή εκμετάλλευση προσώπων και θεσμών… Βέβαια, θα με προβλημάτιζε εκ του αντιθέτου, αν τα συγκεκριμένα πρόσωπα φρονούσαν “άλλως πως” για την Αγία Γερόντισσα… Τότε, πιθανότατα θα άρχιζε να την αμφισβητεί ο υποφαινόμενος, όπως και πολλοί άλλοι <συν εμοί>…
Έχω γράψει μια εκτενέστατη θεολογική απάντηση στους επικριτές μου “αλλ’ ούπω καιρός”… Τώρα τελευταία με εξέπληξαν δύο Ηγούμενοι, άγνωστοι σ’ εμένα, ένας από την Ήπειρο και ένας άλλος από την Κύπρο. Διαπίστωσαν την δύναμή της, στους εξορκισμούς που διαβάζουν σε δαιμονισμένους… Μου διεμήνυσαν εκπληκτικά περιστατικά… Είχα και μια περίπτωση όπου ένας γνωστός μου επισκέφθηκε ένα ονομαστό γυναικείο μοναστήρι στη Δράμα. Εκεί άκουσε τις Μοναχές να εκφράζουν επιφυλάξεις για την Γερόντισσα Γαλακτία. Τους πληροφόρησε, είπαν, ένας συγγενής της ιερομόναχος. Τους εξήγησε ότι ήταν μόνο μια απλή και ταπεινή γριούλα, χωρίς κανένα άλλο στοιχείο Χάριτος… (λες και υπάρχουν Άγιοι με σύνθετο λογισμό και εγωπαθές φρόνημα). Όλα, τους είπε, είναι ένα φιάσκο του π. Αντωνίου που είναι μεγάλος καταφερτζής και οδηγεί όλους τους αφελείς, σαν τα πρόβατα, στον τάφο της… Είπε και άλλα… Κανένα δεν οδήγησα ποτέ στον τάφο της. Οι άνθρωποι εκφράζονται αυθόρμητα μόνοι τους από ενδόμυχη ευγνωμοσύνη και διάπυρη αγάπη. Έπειτα, είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο τέχνασμα που κοντράρει με βλάσφημη ωμότητα στην ετυμηγορία του Θεού, να ριζώνει τόσο άμεσα στις ψυχές των ανθρώπων και μάλιστα οσημέραι να πληθύνεται όλο και περισσότερο; Αυτό αναιρεί την κρατούσα από κτίσεως κόσμου πνευματική νομοτέλεια, ότι “παν μη ένθεον παταγωδώς αφανίζεται”. Αυτοί που ισχυρίζονται το αντίθετο, ομοιάζουν με τους παμπόνηρους σοφιστές που ερμηνεύουν ως <σύνοδο πλανητών> το αστέρι της Βηθλεέμ. Φαντάζεσθε <σύνοδο πλανητών> άλλοτε να κρύβεται και άλλοτε να εμφανίζεται, να αστραποφέγγει μέρα και νύχτα και το κυριότερο, να κατέρχεται εκεί “οὗ ἦν τό Παιδίον κείμενον μετά Μαρίας τῆς μητρός αὐτοῦ”; (Ματθ. Β’ 9–11) Οι τα τοιαύτα λέγοντες οφθαλμοφανώς γελοιοποιούνται, ενώ αυταπατώνται ότι ιδεολογικώς καταξιώνονται…
Σας μιλάω ειλικρινά: 25 χρόνια δεν χωρίσαμε σχεδόν ούτε στιγμή με την Γερόντισσα Γαλακτία. Ποτέ δεν συνάντησα την παρουσία συγγενούς της τάχα ιερομονάχου που να δικαιολογεί έστω και στοιχειωδώς πληρέστερη γνωριμία μαζί της από την δική μου… Αλλά και να υπήρχε, ήθελα πολύ απλά και ανθρώπινα να τον ρωτήσω:
Πώς διακινδυνεύεις το κύρος σου αδελφέ μου και την ψυχική σου ακεραιότητα, όταν είσαι τόσο σίγουρος για τον λογισμό σου και συκοφαντείς τους ξενίζοντας την δική σου προσωπογνωσία; Αν έχεις αμφιβολίες γιατί δεν λες το ακινδυνέστερο πνευματικά “δεν ξέρω, δεν έχω οριστική άποψη”, παρά “επιφημίζεις τα του Παρακλήτου έργα τω πνεύματι τω εναντίω” όπως επισημαίνει ο Μέγας Βασίλειος; Δεν ξέρεις ότι αυτό κατά τον προαναφερθέντα Άγιο συνιστά την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος η οποία “οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις… οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι ”; (Ματθ.12,31-32) Και ερωτά ο Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: “Πώς δε τις τούτο ποιεί; Οπόταν ή γινόμενα θαύματα τω Αγίω Πνεύματι ή έτερον τι όρων θείον χάρισμα εις ένα των αυτού αδελφών…Λέγει είναι τούτο της απάτης του διαβόλου…”.
Πώς αλήθεια θεωρείς τόσους πονεμένους ανθρώπους που ευεργετήθηκαν από την Οσία Γερόντισσα <μικρόνοες> και αφελώς πως, υπό επιτήδειων ποδηγετούμενους; Αυτό το βάρος, όσο πείσμων κι αν είναι ο λογισμός σου, το σηκώνεις άνετα; Αν είναι υποκειμενικό γεγονός, ήδη χαροπαλεύει, όσο και αν η τεχνητή λάμψη που του προσέδωσε η δική μου μεθοδικότητα φάνηκε στα πέρατα της οικουμένης. Εγώ δε ως δράστης του ανοσιουργήματος, θα ενταφιασθώ χωρίς ανάσταση κάτω από τα ερείπια των σαθρών οικοδομημάτων μου… Αν όμως έχει τη σφραγίδα της θεϊκής εγκυρότητος, σκέφτεσαι τις οδυνηρές συνέπειες που προοιωνίζει για τους κακοπροαίρετους δυσφημιστές ο αδέκαστος πνευματικός νόμος, που με συμπεπυκνωμένο τρόπο προαναγγέλλει ότι “φοβερόν (εστί) το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος”;
Παρά το γεγονός, επαναλαμβάνω, ότι δεν λυπάμαι για όλα αυτά, γιατί δεν με απασχολεί το <τί> αλλά το <ποιος>, το <πρόσωπο> και όχι τα επιθέματα της συγκεκριμένης υπόστασης, δεν άργησε να μου έρθει απάντηση σε αυτό το τελευταίο από την ίδια την Γερόντισσα. Λίγες ημέρες αφού το πληροφορήθηκα αυτό, με επισκέφθηκε ευλαβής ιερέας της Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Δεν γνώριζε το περιστατικό. Μου είπε ότι είδε ολοζώντανα καθ’ ύπνους την Γερόντισσα να με μαλώνει επειδή εκνευρίστηκα γι’ αυτήν την πληροφορία που ήρθε από το συγκεκριμένο Μοναστήρι της Δράμας. Ονόμασε το Μοναστήρι!!! Έπειτα άρχισε να μου λέει (στο ενύπνιο του Ιερέως) πόσο συκοφαντήθηκαν μέσα στο Άγιο Όρος οι Όσιοι Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Παΐσιος! Ακόμη συκοφαντούνται, έλεγε απευθυνόμενη σ’ εμένα! Δεν αλλάζουν, έλεγε, με τίποτα όσοι έχουνε πετσωμένη την καρδιά τους… Αυτό το σκληρό <παξιμάδι> πρέπει να βουτηχθεί στο υγρό των δακρύων τους για να μαλακώσει… Διαφορετικά δεν είναι <εύγευστο> στο Θεό… Πόσοι δεν είπαν σκληρά λόγια για τον Άγιο Πορφύριο; Ποιος παλαιός ή σύγχρονος άγιος ξέφυγε απ’ αυτή την τακτική; Όταν τα άκουσα αυτά από τον Ιερέα, έμεινα άφωνος. Έγινα πελιδνός, κάτωχρος, όπως μου είπε. Έπειτα του εξήγησα τί σημαίνει το όνειρο αυτό…
Τις καλοπροαίρετες ψυχές τις πληροφορεί ο Θεός… Είναι γνωστό το παράδειγμα δύο Αργείων Αγίων, του Ιεράρχου Πέτρου και του ασκητού Θεοδοσίου…
Να αναφέρω και ένα σύγχρονο γεγονός που έζησα ο ίδιος:
– Ο Άγιος Γέροντας Νείλος ο Αγιοφαραγγίτης που έζησε στην αγιοτόκο έρημο των Αστερουσίων της περιοχής μας, είχε εγκαταβιώσει προηγουμέως στα Αθωνικά ασκηταριά. Εκεί απεκόμισε λανθασμένη άποψη για τον Όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή… Κάποτε του είπα με συστολή αλλά και παρρησία λόγω της οικειότητος που είχε αναπτυχθεί ανάμεσά μας: <Γέροντα εσύ τα λες αυτά; Εσύ που έχεις υποφέρει τόσα από την εστιλβωμένη ετικέτα του «πλανεμένου» που τόσα βάναυσα σου προσκόλλησαν οι ψευδάδελφοι όπως ο ίδιος μας λέγεις; Θα σου φέρω το βιβλίο για τον Γέροντα Ιωσήφ που έγραψε ο επιφανής υποτακτικός του, Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης. Θα μου υποσχεθείς, όμως, ότι θα το διαβάσεις και θα ζητάς παράλληλα πληροφορία από τον Θεό…> Πράγματι απέστειλα το βιβλίο. Δεν πέρασε μήνας. Βρέθηκε ο μακαριστός Γέροντας Νείλος στο σπίτι της Γερόντισσας Γαλακτίας. Ερχόταν συχνά εκεί και ασπαζόταν το χέρι της. Λάμβανε από εκείνη και το λιγοστό παξιμάδι του μηνός… Στην επίσκεψη εκείνη ηχογραφήθηκε να ελεεινολογεί τον εαυτό του, για την εσφαλμένη εικόνα που είχε διαμορφώσει για τον Όσιο Ιωσήφ. Είπε επί λέξει: «Δεν πρόλαβα να διαβάσω τις πρώτες σελίδες… Θερμαινόταν η καρδιά μου, πάλλονταν από την ευχή… Έπειτα έλαβα μέγα σημείο (δεν εξήγησε τί ήταν αυτό)… Είναι ο μεγαλύτερος Άγιος της εποχής μας…». Είπε για κάποιους ερημίτες που τον δυσφήμιζαν, ιδιαίτερα ένα ηλικιωμένο μοναχό π. Κ… Δεν είναι δυνατόν να εκφύγει απ’ αυτή την λυσσαλέα βυσσοδομία η Γερόντισσα Γαλακτία. Οι βλαμμένοι πάντοτε θα βλάπτονται και θα συγχίζονται. Οι καλοπροαίρετοι θα διορθώνονται και θα φωτίζονται… Οπότε, εν κατακλείδι απαντώ σ’ αυτό που με ρωτάτε με τον επίκαιρο Χρυσοστομικό λόγο: «… Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν… Ουκ αμβλύνεις τα κέντρα (καρφιά) αλλά τους πόδας αιμάσσεις… Επειδάν και τα κύματα την πέτρα ου διαλύει αλλά αυτά εις αφρόν διαλύονται…». Αυτά μαρτυρεί η δισχιλιετής Εκκλησιαστική Ιστορία, όσο και αν “ο φθόνος ουκ οίδε προτιμάν το συμφέρον”>
Θυμήθηκα εκ των υστέρων και κάτι άλλο, πολύ επίκαιρο για την περίπτωση. Προέρχεται και πάλι από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Λέει πως ένας μανιακός όταν εχθρεύεται τον Βασιλιά και δεν μπορεί να προξενήσει βλάβη σ’ αυτόν, πετροβολάει με πάθος τους αδριάντες του και γιουχαΐζει τους ακολούθους του… Έτσι και ο διάβολος! Επειδή καίγεται από τους Αγίους, μη δυνάμενος να προξενήσει ζημιά στους ιδίους, δυσφημίζει το όνομά τους και χλευάζει όσους συνδέονται μ’ αυτούς…
Επιμέλεια: Εύα Τορνεσάκη (Ιστορικό – Αρχαιολόγο)
e-mesara.gr
