ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ– H Bία Ντολορόσα ήταν γεμάτη κόσμο. Κάθε τόσο το ανθρώπινο ποτάμι άνοιγε στα δυο για να αφήσει χώρο στους πιστούς που βάδιζαν την Οδό του Μαρτυρίου κουβαλώντας μεγάλους ξύλινους σταυρούς. Προσπαθούσα να διακρίνω στον στενό λιθόστρωτο δρόμο τις πλάκες που μνημονεύουν τους 14 σταθμούς της τελευταίας πορείας Του. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ανάμεσα σε πάγκους με κομποσκοίνια και ναργιλέδες, ξύλινα σταυρουδάκια και μαγνητάκια για το ψυγείο, εκατοντάδες επισκέπτες και ακόμη περισσότερους πάνοπλους αστυνομικούς.
Δεν ήταν ποτέ για μένα τόπος προσκυνήματος η Ιερουσαλήμ, ούτε και ταξιδιωτικός προορισμός. Ομως βρέθηκα εκεί πριν από δύο-τρία χρόνια, τέτοιες μέρες, στην καρδιά της παλιάς πόλης, ανάμεσα σε χιλιάδες πιστούς στον Πανάγιο Τάφο, το Ορος των Ελαιών, τον Κήπο της Γεθσημανής, ακούγοντας άγνωστες μα και οικείες γλώσσες, κατανυκτικές ψαλμωδίες και ικεσίες. Σάστισα από την ένταση, την υπερβολή συχνά και τις ακρότητες, στάθηκα να παρατηρώ βουβή τα πάθη και την έκσταση, τα σφιγμένα πρόσωπα, τα δακρυσμένα μάτια των πιστών, νέοι άνθρωποι, γυναίκες με μωρά, ηλικιωμένοι που γονατιστοί προσεύχονταν για ένα θαύμα στο προσωπικό τους δράμα.
ΣχετικάΆρθρα
Ιερουσαλήμ: η πόλη των αντιφάσεων, αυτή που δεν μοιάζει με καμιά και τις περικλείει όλες. Βρίσκεσαι σε μια στενή λωρίδα γης ποτισμένη από την ιστορία αιώνων, εκεί όπου οι μύθοι έχουν ξεβάψει στην πραγματικότητα. Στην πόλη όπου ο Σολομώντας έχτισε τον μεγάλο ναό του, εκεί όπου σταυρώθηκε ο Χριστός και ο προφήτης Μωάμεθ έκανε τον Νυχτερινό Περίπλου του· στην πατρίδα των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών που γέννησε η λεκάνη της Μεσογείου. Συναντάς όλες τις «φυλές», ορθόδοξους και καθολικούς χριστιανούς, κόπτες, μονοφυσίτες και μαρωνίτες, μετριοπαθείς Εβραίους και υπερορθόδοξους χασιντίμ, μουσουλμάνους, Ελληνες, Παλαιστινίους και Αρμενίους, Ρώσους και Ισραηλίτες, Αιγύπτιους, Ιρακινούς.
Θυμάμαι, έτσι όπως έπεφτε ο ήλιος, έδινε ένα πορτοκαλί χρώμα στα λιθόστρωτα σοκάκια κι από κάπου ακουγόταν μια προσευχή σαν μουρμουρητό κι ερχόταν μια μυρωδιά από λιβάνι. Τι μοναδική εμπειρία αυτό το ταξίδι, αυτές τις συγκεκριμένες μέρες του χρόνου.
«Ο τόπος αυτός δίνει την αίσθηση τόσης γοητείας, που, στην ιερή εβραϊκή λογοτεχνία, είναι γένους θηλυκού – περιγράφεται σαν μια αισθησιακή, ζωντανή γυναίκα, πάντα καλλονή, άλλοτε όμως σαν ξεδιάντροπη πόρνη κι άλλοτε, πάλι, σαν πληγωμένη πριγκίπισσα που την εγκατέλειψαν οι εραστές της. Η Ιερουσαλήμ είναι ο οίκος του μοναδικού Θεού, η πρωτεύουσα δύο λαών, ο ναός τριών θρησκειών, και είναι η μόνη πόλη που υπάρχει δύο φορές – στον ουρανό και στη γη: η ασύγκριτη χάρη της γήινης ύπαρξής της δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη δόξα της ουράνιας», γράφει στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ιερουσαλήμ, η βιογραφία», ο Σάιμον Σίμπαγκ Μοντεφιόρε.
Ναι, η Ιερουσαλήμ, είναι μια πόλη σαν καμία άλλη.
