Η «λεβέντικη» Ιεραρχία και η πνευματική λεβεντιά

Ιεραρχία: Περί λεβεντιᾶς ὁ λόγος καί ἐπὶ τέλους δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά τήν ἀποδείξει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Οἱ Ἅγιοι Ἱεράρχες μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀντισταθεῖ σέ ὅλα τά ἀντίχριστα νομοσχέδια…

(ἐκτρώσεις, συμβιώσεις ὁμοφυλοφίλων, ἀντιρατσιστικό, ἐπέλαση Ἰσλάμ, Σκοπιανό, κλπ) καί σέ ὅλες τίς αἱρετικές ὁμάδες πού λυμαίνονται τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο, καί σέ ὅλες τίς προκλήσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἦρθε ἡ ὥρα καί ἐπέδειξαν τήν λεβεντιά τους.

Μέ ποιό τρόπο; Ἄφησαν τόν κανονικό Μητροπολίτη τῆς κανονικῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας, Ὀνούφριο, μαζί μέ τό διωκόμενο ποίμνιό του, στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά νά συνταχθοῦν μέ τόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν κεφαλή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόν ἀφέντη καί Δεσπότη, Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε μέ μιά του λέξη νά κάνει τούς λαϊκούς, Ἀρχιερεῖς. Καί ὅταν ἀποφασίζει κάτι ὁ Πατριάρχης, πῶς νά τό ποῦμε, ὅλοι προσκυνοῦν καί ὑποτάσσονται, ἁπλῶς καί μόνο… γιατί εἶναι Ὁ Πατριάρχης! Καί ὁ Πατριάρχης, ὡς κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει πάντα δίκαιο!

«Ποιός εἶναι τέλος πάντων ὁ Μόσχας; Ὁ Οἰκουμενικός; Γιατί τα κάνει ὅλα αὐτά;»[1], ἀναρωτήθηκε κάποιος Ἱεράρχης μας, σάν νά ἤθελε νά πεῖ: «Μά ποιός εἶναι τέλος πάντων αὐτός ὁ Μόσχας, ὁ Θεός;». Βορειοελλαδίτης Μητροπολίτης, ἐκ τῶν νεωτέρων, κάλεσε την Ἱεραρχία νά μήν φοβᾶται: «Δέν ἔχουμε νά φοβόμαστε κανέναν καί τίποτα. Εἴμαστε μία λεβέντικη ἱεραρχία καί δέν πρέπει νά φοβόμαστε»[2], ἐνῷ ἄλλος βορειοελλαδίτης, δήλωσε ὅτι: «πρέπει νά εἶναι ταυτισμένοι μέ τό Πατριαρχεῖο»[3]!

Ἄλλος Μητροπολίτης, πού κατά δήλωσή του, ἀπ’ ὅτι φαίνεται, ἀνήκει σέ κάποιες ἄλλες, νέες χῶρες καί ὄχι στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, εἶπε μέ παρρησία: «’’Ἐμεῖς τῶν Νέων Χωρῶν ἔχουμε de facto ἀναγνωρίσει τήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας’’ καί τάχθηκε κατά τῆς ὁποιασδήποτε ψηφοφορίας. Νά ψηφίσω γιά κάτι πού τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔχει ἤδη ἀποφανθεῖ;»[4]. Μητροπολίτης ἐκ τῆς Ἠπείρου, δήλωσε θαρραλέα: «Δέν γίνεται νά ὑποκύψουμε στούς ἐκβιασμούς τοῦ μητροπολίτη Βολοκολάμσκ»[5]. «Ἔ, δέν μποροῦμε νά ὑποκύψουμε σέ ἐκβιασμούς. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὔτε ἐκβιάζεται, οὔτε τρομοκρατεῖται, οὔτε καθοδηγεῖται. Εἶναι ἐλεύθερη νά κρίνει ἀπερίσπαστη τά γεγονότα καί νά ἀποφασίζει»[6], δήλωσε ἄλλος Μητροπολίτης ἀπό νησί τοῦ Αἰγαίου Πελάγους, φωτογραφημένος μέ τόν κ. Πάϊατ.

Ἕτερος Πελοποννήσιος Μητροπολίτης, ἀποκάλυψε ὅτι εἶπε στόν Ρῶσο ἀπεσταλμένο: «’’Ἄν εἴχατε ἔρθει στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης τίποτα ἀπό αὐτά δέν θά εἶχε συμβεῖ’’, καί μάλιστα παραδέχθηκε πώς ἄν καί εἶχε ἀρχικά ἐπιφυλάξεις γιά τό θέμα αὐτό, ὅταν συζήτησε μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τοῦ ἐξήγησε ὅλες τίς παραμέτρους καί τίς προθέσεις τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας κατάλαβε τί συμβαίνει καί τάχθηκε ἀναφανδόν ὑπέρ τῆς Αὐτοκεφαλίας στήν Οὐκρανία»[7]. «Πρέπει νά εἴμαστε ταυτισμένοι μέ τό Πατριαρχεῖο ἐμεῖς στή Βόρεια Ἑλλάδα»[8]! «Δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε νά ἀναφέρουν τό Οἰκουμενικό ὡς ἁπλά Πατριαρχεῖο… νά σοβαρευτοῦμε»[9]!!!

Αὐτές ἦταν οἱ γενναῖες κουβέντες πού εἰπώθηκαν ἀπό τούς λεβέντες Ἱεράρχες μας, σύμφωνα μέ τά παραπεμπόμενα ρεπορτάζ, γιά ἕνα σοβαρότατο θέμα πού ἔχει διχάσει καί σχίσει τήν Ὀρθοδοξία. Θυμήθηκα αὐτά τά κείμενα, διαβάζοντας κάποια ἄλλα κείμενα, ἁγιοπνευματικά, τοῦ μεγάλου καί πολυαγαπημένου ἁγίου τῆς Ἐποχῆς μας μέ τήν πνευματική λεβεντιά, τοῦ ἁγίου Παϊσίου. Καί αὐτά γιά λεβεντιά μιλοῦν.

«Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση», διηγεῖται ὁ ἅγιος Γέροντας γιά ἕνα ἅγιο Ἐπίσκοπο πού προσκυνοῦσε καί λάτρευε μόνο τόν Κύριο, «αὐτὸ ποὺ μοῦ εἶπε ἕνας ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο. Τοῦ εἶχα πεῖ: «Μὰ τί κατάσταση εἶναι αὐτή; Ἀπὸ τὴν μιὰ ὁ Οἰκουμενισμός, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Σιωνισμός, ὁ σατανισμός!… Σὲ λίγο θὰ προσκυνοῦμε τὸν διάβολο μὲ τὰ δυὸ κέρατα ἀντὶ γιὰ τὸν δικέφαλο ἀετό». «Σήμερα, μοῦ λέει, δύσκολα βρίσκεις ἐπισκόπους σὰν τὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τὸν Β´». Ὁ Παΐσιος ὁ Β´ τί ἔκανε; Πήγαινε στὸν Σουλτάνο γιὰ τὰ αἰτήματά του μὲ ἕνα σχοινὶ δεμένο στὴν μέση, ἀποφασισμένος δηλαδὴ νὰ τὸν κρεμάσουν οἱ Τοῦρκοι. Σὰν νὰ ἔλεγε στὸν Σουλτάνο: «Μὴν ψάχνης σχοινὶ καὶ χασομερᾶς· ἅμα θέλης νὰ μὲ κρεμάσης, ἕτοιμο τὸ ἔχω τὸ σχοινί».»[10] Πραγματικός λεβέντης Ἐπίσκοπος! Εἶχε ἀποφασίσει νά πεθάνει, γιά νά ζήσει!

«Τί ἀγάπη εἶχαν οἱ ἅγιοι Μάρτυρες γιὰ τὸν Χριστό, τί λεβεντιά! Ἡ Ἁγία Σολομονὴ μὲ τὰ ἑπτὰ παιδιά της, ἕνας‐ἕνας, μαρτύρησαν ὅλοι. Ὁ Ἅγιος Λογγῖνος ἔκανε τραπέζι σʹ αὐτοὺς ποὺ πῆγαν νὰ τὸν συλλάβουν καὶ τοὺς φιλοξένησε. Ἐκεῖνοι βιάζονταν νὰ τοὺς δείξη ποιός εἶναι ὁ Λογγῖνος, γιὰ νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν καὶ ἐκεῖνος τοὺς ἔλεγε: «Θὰ σᾶς τὸν δείξω!». Ὅταν τοὺς εἶπε ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος, ἐκεῖνοι δίστασαν, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος Λογγῖνος τοὺς παρακάλεσε νὰ ἐκτελέσουν τὴν ἐντολὴ ποὺ εἶχαν, καὶ ἔτσι τὸν ἀποκεφάλισαν. Καὶ ὁ Ἅγιος Γεδεὼν ὁ Καρακαλληνὸς τί καρτερία εἶχε! «Πάρτε τὸ χέρι, εἶπε στοὺς δημίους, πάρτε καὶ τὸ πόδι, πάρτε καὶ τὴν μύτη. Γιὰ νὰ μὴν τὰ πολυλογῶ, πάρτε τα ὅλα!». Φοβερό! Ἀλλά, γιὰ νὰ φθάση ὁ ἄνθρωπος σʹ αὐτὸ τὸ σημεῖο, πρέπει νὰ μὴν ἀγαπάη τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ ἀγαπάη τὸν Θεό. Ἡ μητέρα μπαίνει μέσα στὴν φωτιά, γιὰ νὰ σώση τὸ παιδί της. Ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη της εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ τὸ κάψιμο τῆς φωτιᾶς, δὲν καταλαβαίνει πόνο. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸ παιδί της σκεπάζει τὸν πόνο. Πόσο μᾶλλον ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό!

Γιὰ τὸν Ἅγιο ποὺ προχωρεῖ στὸ μαρτύριο, ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸν Χριστὸ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὸν πόνο, γιʹ αὐτὸ καὶ τὸν ἐξουδετερώνει. Τὸ μαχαίρι τοῦ δημίου τὸ ἔνιωθαν οἱ Μάρτυρες γλυκύτερο καὶ ἀπὸ τὸ δοξάρι τοῦ βιολιοῦ. Ὅταν φουντώση ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό, τότε τὸ μαρτύριο εἶναι πανηγύρι· ἡ φωτιὰ ἀνακουφίζει καλύτερα ἀπὸ λουτρό, γιατὶ τὸ κάψιμο χάνεται ἀπὸ τὸ κάψιμο τῆς θείας ἀγάπης. Τὸ γδάρσιμο εἶναι χάιδεμα. Ὁ θεῖος ἔρωτας παίρνει τὴν καρδιά, παίρνει καὶ τὸ μυαλό, καὶ τρελλαίνεται ὁ ἄνθρωπος. Δὲν καταλαβαίνει οὔτε πόνο οὔτε τίποτε, γιατὶ ὁ νοῦς του εἶναι στὸν Χριστὸ καὶ πλημμυρίζει ἡ καρδιά του ἀπὸ χαρά. Πόσοι Ἅγιοι πήγαιναν στὸ μαρτύριο καὶ ἔνιωθαν τέτοια χαρά, λὲς καὶ πήγαιναν σὲ πανηγύρι! Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ἔτρεχε στὸ μαρτύριο καὶ φώναζε: «Ἀφῆστε με νὰ μαρτυρήσω, ἀφῆστε με νὰ μὲ φᾶνε τὰ θηρία». Τὴν χαρὰ ποὺ ἔνιωθε ἐκεῖνος δὲν τὴν αἰσθάνεται οὔτε ἕνας νεαρὸς ἐρωτευμένος ποὺ λέει: «Θέλω αὐτὴν νὰ παντρευτῶ καὶ δὲν ὑπολογίζω κανέναν, οὔτε μάνα οὔτε πατέρα». Ἀπὸ τὴν τρέλλα τοῦ ἐρωτευμένου μεγαλύτερη ἦταν ἡ «τρέλλα» τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες ἔχυσαν τὸ αἷμα τους, οἱ Ὅσιοι Πατέρες ἔχυσαν ἱδρῶτες καὶ δάκρυα, ἔκαναν πνευματικὰ πειράματα στὸν ἑαυτό τους, σὰν καλοὶ βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οἱ ἴδιοι ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μᾶς ἀφήσουν τὶς πνευματικές τους συνταγές. Ἔτσι προλαβαίνουμε τὸ κακὸ ἢ θεραπεύουμε μιὰ πνευματικὴ ἀρρώστια μας καὶ ἀποκτᾶμε ὑγεία καί, ἐὰν φιλοτιμηθοῦμε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε στοὺς ἀγῶνες, μποροῦμε ἀκόμη καὶ νὰ ἁγιάσουμε.»[11]

Φυσικά, ἐμεῖς δέν τολμοῦμε νά συγκρίνουμε τούς Ἱεράρχες μας μέ τούς ἔχοντες τήν ἁγιοπνευματική λεβεντιά· ἐάν θέλουν, ἄς τό κάνουν οἱ Ἴδιοι. Τό οὐκρανικό ζήτημα ὅμως, ἔγινε ἡ λυδία λίθος γιά νά δοκιμαστεῖ ἡ λεβεντιά καί ἡ Ὀρθοδοξία των. Διότι ἀκούσαμε πολλά καί ἀνήκουστα· τί σημαίνει ἅγιε Σπάρτης, ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας γενικῶς ἀναγνωρίζουμε ὅτι εἶναι ὁ Χριστός μας. Ἀλλὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης»[12]; Ὅτι ὁ Χριστός βρίσκεται μόνο στόν Οὐρανό καί ἐδῶ στήν γῆ ἔχει ὁρίσει Ἀρχηγό μας τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τόν ὁποῖο πρέπει νά προσκυνοῦμε; Μπορεῖτε νά πεῖτε καί σέ μᾶς τούς ἀγράμματους, Ἐσεῖς καί οἱ ὑπόλοιποι Ἱεράρχες πού τό πιστεύετε, πού τό βρήκατε γραμμένο αὐτό τό «δόγμα» τῆς πίστεως;