Γράφει ο Στέλιος Κούκος
Ο ελληνικός 20ός αιώνας με τις ποικίλες ιστορικές του περιπέτειες, θριάμβους και τραγωδίες (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Μικρασιατική τραγωδία, έπος του ’40, γερμανική κατοχή, εμφύλιος πόλεμος, ενωτικός αγώνας της Κύπρου, εισβολή των Τούρκων στην Μεγαλόνησο κτλ), μοιάζει να αποτελεί συγχρόνως και ένα τεράστιο εργαστήριο πνευματικότητας και αγιότητας!
Ένας γαλαξίας αγίων, γερόντων και ευλαβών λαϊκών που έζησαν τις αγωνίες του γένους και παράλληλα αναζήτησαν και βίωσαν το πλήρες νόημα, βρίσκοντας στο πρόσωπο του Χριστού την Οδό, την Αλήθεια και την Ζωή που δικαιολογεί και χαριτώνει κάθε προσπάθεια. Άλλωστε, όπως έχει γραφεί “εάν κτίζεις για να κτίζεις πλέκεις τα σάβανα σου” (Αρχ. Βασίλειος Ιβηρίτης).
Ευλογημένες ψυχές που πίστεψαν ακράδαντα και καρδιακά στην προτροπή του Χριστού πως “ενός εστί χρεία”. Αυτό το ένα που έχουμε άμεση ανάγκη για να ζήσουμε πραγματικά! Το ένα που ενοποιεί τα πάντα και είναι ο ίδιος ο Θεός που θεώνει τους αναζητητές και φίλους Του και χαριτώνει τα έργα και τις ενέργειές τους.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ