Αμερικής Ελπιδοφόρος: Απάντηση Α. Μελετήσαμε μέ πολύ προσοχή καί προσδοκίες τήν νομοκανονική τοποθέτηση τού κ. Βαβούσκου καί Άρχων Ασηκρήτη τού Οικουμενικού Πατριαρχείου («Η βάπτιση στη Γλυφάδα και η κανονική αποτίμησή της»)…
περί τής βαπτίσεως δύο βρεφών υιοθετημένων από ομόφυλο ζευγάρι ομογενών τής Αμερικής, η οποία τελέστηκε σέ Ιερό Ναό τής Γλυφάδας υπό τού Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου (έχει απαντήσει καί ο σεβ. Μητροπολίτης Γλυφάδας «Απάντηση Γλυφάδας Αντώνιου σέ Αν. Βαβούσκο γιά τήν βάπτιση»).
Καθώς τό γεγονός τελέστηκε υπό τά φώτα τής δημοσιότητας αστραπιαία πήρε μεγάλες διαστάσεις λαϊκής κατακραυγής κάτω από τήν οποία ο τοπικός επίσκοπος κ. Αντώνιος δήλωσε ότι γνώριζε γιά τήν βάπτιση καί έδωσε άδεια γιά τήν τέλεσή της στόν Αρχιεπ. Αμερικής χωρίς όμως ο δεύτερος νά τού αφήσει τήν παραμικρή υπόνοια ότι επρόκειτω γιά ομόφυλο ζεύγος, χαρακτήριζοντας τήν ενέργεια τού Αρχιεπισκόπου Αμερικής αυτόβουλη, αυθαίρετη καί αντικανονική.
Ο κ. Βαβούσκος αναλώνεται σέ μιά ενδελεχή εξέταση τού κατά πόσο η άδεια υπό αυτές τίς συνθήκες ήταν έγκυρη ή όχι, γεγονός πού ισχυρίζεται εκ παραλλήλου τής περιπτώσεως χειροτονίας, ότι έχει σημασία γιά τήν εγκυρότητα τού μυστηρίου πού τελέστηκε. Καταλήγει ότι εφόσον ο σεβ. Μητροπολίτης Αντώνιος δέν ανακάλεσε τήν αντικανονική άδεια, πράγμα πού όπως πολύ σωστά τονίζει έγινε κατ εκκλησιαστική οικονομία, τό κύρος τού μυστήριου πού τελέστηκε διασώθηκε τυπικά, αλλά καί ουσιαστικά εφόσον τό μυστήριο τελέστηκε κατά τά προβλεπόμενα. Αντί γιά ανάκληση τής άδειας, μετά τήν επιστολή τού σεβ. Μητροπολίτη Αντωνίου στήν ΔΙΣ, η ΔΙΣ έστειλε μέ τήν σειρά της επιστολές στόν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής καί στό Οικουμενικό Πατριαρχείο. Καί τελειώνει ο κ. Βαβούσκος γράφοντας ότι σέ μιά βάπτιση πρωταγωνιστής είναι ο βαπτιζόμενος, γεγονός πού τό αναγνωρίζουν μέ τήν παραπάνω στάση τους καί όλοι οι εμπλεκόμενοι Αρχιερείς.
Δέν διαφωνούμε σέ απολύτως τίποτα από τά παραπάνω μέ τόν κ. Βαβούσκο. Όμως αυτό ήταν πράγματι τό πρόβλημα σέ όλο αυτό τό συμβάν, πού κατασκανδάλισε τούς πιστούς; Τό θέμα ήταν άν είναι έγκυρο τό μυστήριο πού τελέστηκε ή όχι, καί άν τελικά βαπτίστηκαν ή όχι τά βρέφη, τά οποία είναι τά μόνα εμπλεκόμενα πρόσωπα σέ όλη αυτή τήν ιστορία, πού δέν φταίνε σέ απολύτως τίποτα; Προφανώς όχι. Μελέτησα πλήθως άρθρων περί τού ζητήματος καί δέν είδα σέ κανένα νά τίθεται τέτοιο ζήτημα. Τό όλο πρόβλημα βέβαια δέν έγκειται πουθενά αλλού παρά στούς «γονείς» καί στούς αναδόχους, οι οποίοι όπως αναφέρει ο κ. Βαβούσκος μπορεί νά μήν είναι οι πρωταγωνιστές, αλλά ωστόσο βέβαια θά πρέπει νά πληρούν κάποιες προυποθέσεις.
Γράφει λοιπόν στό άρθρο του ότι υποθέτει ότι σέ εύλογο χρόνο πρίν τήν βάπτιση στάλθηκαν στόν Ιερό Ναό αντίγραφα ταυτοτήτων ή διαβατηρίων τών δύο γονέων καί τά ονόματα τών αναδόχων, συμπεριλαμβανομένης καί τής διαβεβαιώσεως, ότι αμφότεροι οι ανάδοχοι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Καί αυτή η υπόθεσή του μέσα σέ μόλις τέσσερις γραμμές μετατράπηκε σέ «αδιαμφισβήτητο δεδομένο», τό οποίο μάλιστα μαζί μέ τήν τέλεση τής βαπτίσεως «συνιστά ρητή καί σαφή απόδειξη, ότι όλα τά δικαιολογητικά έγγραφα πού κατατέθηκαν, πληρούσαν τίς προϋποθέσεις καί επέτρεπαν τήν τέλεση τού μυστηρίου» καί «έγιναν αποδεκτά». Καί όχι μόνο αυτό, αλλά καί «κανονικώς τελέστηκε η βάπτιση», «αφού ουδεμία ένσταση έχει προβληθεί». Φυσικά όλα τά παραπάνω μόνο απόδειξη δέν αποτελούν γιά τό τί στοιχεία προσκομίστηκαν πρό τής βαπτίσεως, παρά μόνο ανεδαφικές εικασίες, καί η πραγματικότητα είναι δύσκολο νά αποκαλυφθεί, γιατί πιθανόν θά φανερώσει παρατυπίες ή ανευθυνότητες, αλλά κυρίως επειδή δέν θά θέλουν οπωσδήποτε οι εμπλεκόμενοι, καί δικαιολογημένα, νά πάρει άλλη διάσταση τό θέμα καί νά προξενηθεί περαιτέρω θόρυβος.
Ότι καί άν πληροφορήθηκαν πάντως οι ιερείς τού Ιερού Ναού γιά τούς «γονείς», δέν μπορούν νά διαβεβαιώθηκαν ότι οι ανάδοχοι είναι Ορθόδοξοι, γιά τόν απλό λόγο ότι δέν ήταν. Κατ αρχήν πόσοι ήταν οι ανάδοχοι, γιατί οι πάντες μιλούν γιά πάνω από δέκα; Από τίς δύο διάσημες, πού φέρονται κυρίως αυτές ως ανάδοχοι, η μία Ελληνίδα καί η άλλη Ιταλίδα, η δεύτερη δέν πιστεύει κανείς ότι είναι Ορθόδοξη, αλλά Καθολική, ενώ η πρώτη άλλοι λένε ότι είναι Ορθόδοξη, άλλοι ότι είναι Προτεστάντης. Άρα σέ κάθε περίπτωση πρόκειται γιά βάναυση καταπάτηση τών Ιερών Κανόνων. Όσον αφορά βέβαια τούς «γονείς», είναι περιττό νομίζουμε νά πούμε γιά τόν πάσα ένα πού έχει διαβάσει τό Ευαγγέλιο καί τόν Απόστολο Παύλο ότι αναιρείται τό ίδιο τό Ευαγγέλιο καί ο Απόστολος, πού καταδικάζουν σαφώς τό πάθος τής ομοφυλοφιλίας καί ευλογούν τόν γάμο μεταξύ τών ετεροφυλόφιλων καί μόνο αυτών.
Άρα η θέση τού κ. Βαβούσκου στό πλαίσιο τού συγκεκριμένου θέματος όπου υπάρχει ένα ομόφυλο ζευγάρι ότι «οι οικογενειακές σχέσεις, ανεξαρτήτως τών απόψεων τού καθενός εξ΄ ημών μεταβάλλονται συνεχώς καί θά πρέπει η Ορθόδοξη Εκκλησία νά μήν παραβλέπει τό γεγονός αυτό, αλλά αντιθέτως νά φροντίζει νά τό αντιμετωπίζει άμεσα» είναι τελείως εκτός ευαγγελικής αλήθειας καί ορθοδόξου παραδόσεως. Αλίμονο τά παιδιά αυτά πού τούς στερήσαν τό δικαίωμα νά έχουν δυο φυσιολογικούς γονείς, μιά γυναίκα μάνα καί έναν άντρα πατέρα. Αυτό πού χρειάζεται νά λύσει η Εκκλησία όταν αναγκάζεται νά τελέσει βάπτιση παιδιών μέ ομόφυλους «γονείς» είναι πώς θά τούς αντιμετωπίζει καθότι σύμφωνα μέ τούς ιερούς κανόνες τών Αγίων Πατέρων, αυτοί υπόκεινται σέ βαριά επιτίμια ανάλογα τής διάπραξης μοιχείας (Μ. Βασιλείου, ΞΒ καί ΝΗ, επικυρωμένων από Πενθέκτη), εφόσον βέβαια θελήσουν νά μετανοήσουν καί νά σώσουν τήν ψυχή τους. Άν όμως δέν μετανοιώσουν, δέν είναι απέραντη υποκρισία νά λένε ότι ενδιαφέρονται γιά τήν σωτηρία τής ψυχής τών παιδιών πού υιοθετούν; Γιατί γι αυτό γίνεται η βάπτιση, εκτός κι άν τήν χρησιμοποιούν γιά δικούς τους λόγους.
Απάντηση Β. Όσο γιά τίς αντιδράσεις τού αρχιδιάκονου Ιωάννη Χρυσαυγή στό δίκαιο σκανδαλισμό τών πιστών («Θύελλα γύρω από μια βάπτιση στην Ελλάδα»), πού παραλλήλισε τήν περίπτωση μέ τήν βάπτιση μονογονεϊκών οικογενειών ή άγαμων γονέων ή γονέων μέ πολιτικό γάμο, σέ όλες αυτές τίς περιπτώσεις τηρείται ο φυσικός νόμος άντρας + γυναίκα= τέκνα, έστω καί άν στό τέλος κρατήσει ο ένας μόνο από τούς δύο τά τέκνα. Στήν ερώτησή του περί «ομοφυλόφιλών επισκόπων» στήν Εκκλησία είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο είναι αντιφατικό καί ασύμβατο στό επισκοπικό αξίωμα, καθώς όταν ένας Επίσκοπος δέν μπορεί ούτε κάν νά νυμφευθεί, παρόλο πού ο γάμος είναι κάτι ηθικό καί ευλογημένο, πώς θά μπορούσε νά κάνει κάτι ανήθικο χωρίς τήν ευλογία τού Θεού; Καί αναφέρει τό περίφημο «έκβαλε πρώτον τήν δοκόν εκ τού οφθαλμού σου, καί τότε διαβλέψεις εκβαλείν τό κάρφος εκ τού οφθαλμού τού αδελφού σου», συνεχίζοντας «Τί θά έκανε ο Ιησούς; Ποιόν θά επέκρινε καί πώς θά διόρθωνε κάποιον ο Ιησούς; Ποιόν θά καλωσόριζε ο Ιησούς καί τί συμπεριφορά θά περίμενε;» καί μιλώντας γιά «χριστιανικό ευαγγέλιο καί τήν ορθόδοξη παράδοση». Είναι αλήθεια ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί καί ίσως έχουμε «δοκόν στόν οφθαλμόν», αλλά αυτό δέν αποτελεί άλλοθι γιά τούς γύρω μας πού νά τούς δίνει ελευθερία άνευ όρων καί μάλιστα εντός τής Εκκλησίας. Αντιθέτως ο Απόστολος Παύλος δέν έδωσε συγχωροχάρτι στόν αμαρτήσαντα βαριά στήν Κόρινθο, αλλά τόν παρέδωσε σωματικά στόν Σατανά, ώστε νά σωθεί η ψυχή του. Τά σαρκικά πάθη, καί μάλιστα η ομοφυλοφιλία, δέν είναι απλά ένα «κάρφος», αλλά τεράστιος «δοκός», πού οδηγούν κατευθείαν στόν πνευματικό θάνατο, καί μέσα στήν Εκκλησία δέν μπορούν νά περάσουν απαρατήρητα, αλλά μπορούν νά αντιμετωπιστούν μόνο μέ τήν μετάνοια καί τήν προσευχή. Αυτό λέει τό «χριστιανικό ευαγγέλιο καί η ορθόδοξη παράδοση». Άν αυτή η πραγματικότητα δέν τού αρέσει τού οποιουδήποτε ιερωμένου, μάλλον σέ λάθος χώρο έχει χειροτονηθεί.
Απάντηση Γ. Ο κ. Βαβούσκος ξαναγράφοντας ένα δεύτερο κείμενο γιά τό ίδιο θέμα τής βαπτίσεως παιδιών ομοφύλων υπό τού Αρχιεπισκόπου Αμερικής («Ανταπάντηση Αναστασίου Βαβούσκου στόν απαντώντα Μητροπολίτη Γλυφάδας») επαναλαμβάνει στό μεγαλύτερο μέρος του ακριβώς τά ίδια πού είχε γράψει στό πρώτο κείμενο («Η βάπτιση στή Γλυφάδα καί η κανονική αποτίμησή της») ωσάν νά μήν έχουν καμιά σημασία τά όσα άκρως διασαφηνιστικά τού γεγονότος τού απάντησε μέ εμφανή ειλικρίνεια ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδος κ. Αντώνιος. Καί αφού ξαναδιαβάζει κάποιος ακριβώς τά ίδια περί τής εγκυρότητας τής επιστολής καί τής άδειας φθάνει στό συμπέρασμα τού κ. Βαβούσκου ότι ο Μητροπολίτης Αντώνιος δέν παραπλανήθηκε από τόν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής («η άδεια την οποία εξέδωσε, είναι καθόλα έγκυρη, εδραζόμενη σε έγκυρη αίτηση εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, ο οποίος κατ ουσίαν δεν παραπλάνησε τον Μητροπολίτη Γλυφάδος»), καί άρα καί ο σεβασμιώτατος καί όλος ο λαός δέν ξέρουμε τί μάς γίνεται!
Τήν βασική επιχειρηματολογία του γιά τό παραπάνω απρόσμενο συμπέρασμά του ο κ. Βαβούσκος τήν βασίζει στόν ισχυρισμό του ότι η άποψη τού σεβασμιώτατου γιά τό «πρότυπο οικογένειας κατά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία» είναι ότι αυτό αποτελεί τό «ετερόφυλο ζεύγος Ορθοδόξου θρησκεύματος», τήν οποία θεωρεί τήν προσωπική άποψη τού σεβασμιώτατου. Άν είναι έτσι, γιατί αναρωτιέται η Εκκλησία βαπτίζει παιδιά διαζευγμένων, εν διαστάσει, ορφανά ή μονογονεϊκής οικογένειας, όπως καί παιδιά αλλοδόξων, αλλοθρήσκων ή άθεων γονέων; Τά παιδιά όλων αυτών πού αναφέρει ο κ. Βαβούσκος είναι παιδιά ετερόφυλων, πού ικανοποιούν τόν φυσικό νόμο «άνδρας καί γυναίκα αποκτούν τέκνα», έστω καί άν αυτοί είτε δέν παντρεύτηκαν τελικά, είτε δέν έμειναν μαζί στήν συνέχεια, είτε κάποιος πέθανε. Η Εκκλησία εξετάζει τόν φυσικό νόμο, πού συμφωνεί μέ τό Ευαγγέλιο καί τούς αγίους Πατέρες, καί όχι φυσικά τόν νόμο τού Κράτους, στόν οποίο αναφέρεται ο κ. Βαβούσκος, ο οποίος νόμος άν είναι αντίθετος στό νόμο τού Θεού είναι βδελυκτός ενώπιόν Του, είτε είναι τής Ελλάδος, είτε είναι τής Αμερικής, είτε οποιασδήποτε άλλης χώρας.
Όσον αφορά τό θρήσκευμα τών γονέων, φυσικά κάποιος από αυτούς μπορεί νά μήν είναι Ορθόδοξος (π.χ. άν βαπτίστηκε μετά τόν γάμο ο ένας μόνο καί ο άλλος όχι ή άν οι γονείς έχουν δεχθεί μέν τήν Ορθόδοξη πίστη, αλλά γιά διάφορους λόγους διστάζουν ακόμα οι ίδιοι νά βαπτιστούν), αντίθετα μέ τόν ανάδοχο, πού αναλαμβάνει τήν κατήχηση τού νεοφώτιστου καί ως εκ τούτου είναι τελείως αδιανόητο καί εμπαιγμός τού Αγίου Πνεύματος νά μήν είναι Ορθόδοξος (πώς διαφορετικά θά απαγγέλει τό Πιστεύω κατά τήν τέλεση τού μυστηρίου;). Ειδικά μάλιστα άν οι γονείς δέν έχουν βαπτισθεί ακόμα, θά πρέπει νά πηγαίνει ο ανάδοχος τό παιδί στήν Εκκλησία νά εκκλησιαστεί καί νά κοινωνήσει. Τελικά δέν μπορεί βέβαια νά είναι η άποψη τού σεβασμιώτατου πού ελέγχεται γιά τήν ορθότητά της ως πρός τό τί αποδέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία ως πρότυπο οικογένειας, όπως γράφει ο κ. Βαβούσκος, αλλά μάλλον ελέγχονται ακριβώς τά όσα ο δεύτερος γράφει «ότι για την Ορθόδοξη Εκκλησία, οικογένεια της οποίας τα παιδιά βαπτίζονται, είναι ό,τι ορίζει ο νόμος του ελληνικού Κράτους», πράγμα τό οποίο είναι τελείως απαράδεκτο καί ανιστόρητο από ορθόδοξη σκοπιά. Γιά παράδειγμα αυτό έλλειπε νά υιοθετούσε η Εκκλησία ότι εγκληματικά ορίζει τό Κράτος γιά τίς αμβλώσεις.
Συνεχίζει ο κ. Βαβούσκος αναλύοντας τίς νέες εξηγήσεις πού περιέλαβε στήν απάντησή του ο σεβασμιώτατος περί τού λάθους τών εφημέριων τού Ιερού Ναού νά παραλάβουν τά έγγραφα τής βαπτίσεως, τήν ώρα τής τελέσεώς της, ισχυριζόμενος ότι «κατά τον Μητροπολίτη Γλυφάδος την ευθύνη για το συμβάν την φέρουν οι εφημέριοι του Ναού». Μά φυσικά, τό συμπέρασμα δέν είναι αυτό από τό λάθος τών ιερέων στό οποίο αναφέρεται ο σεβασμιώτατος, γιατί καί οι ιερείς εξαπατήθηκαν, καί αυτό ακριβώς ήταν τό λάθος τους ότι χωρίς νά τό θέλουν επέτρεψαν νά συμβεί αυτό. Αντιθέτως αυτοί πού τούς παραπλάνησαν τό έκαναν εν γνώση τους καί θά έπρεπε νά είναι σαφή η διαφορά γιά έναν δικηγόρο μεταξύ τής παράβασης άνευ πρόθεσης καί τής παράβασης σκόπιμα κατά πρόθεση.
Καί έρχεται ο κ. Βαβούσκος στό διαταύτα: «θα έπρεπε άμεσα να κινήσει και την διαδικασία ενώπιον της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης για τους δύο κατ επανάληψιν όπως διαβεβαιώνει ο ίδιος – παραβάτες εφημερίους του», αλλά καί παρακάτω «να τεθεί θέμα εφαρμογής υπέρ του Αρχιεπισκόπου Αμερικής της αρχής της ταυτοπαθείας (5ος της Ζ΄ Οικουμενικής), κατά την οποία ο αναληθώς καταγγέλων κάποιον για κανονικό παράπτωμα, υφίσταται ο ίδιος την ποινή του καταγγελθέντος παραπτώματος». Μέ άλλα λόγια μάς λέει ο κ. Βαβούσκος: «κ. Αντώνιε πάς γιά μαλλί, αλλά θά σέ βγάλω κουρεμένο», ήρθε καί αλώνισε ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος στήν επισκοπή σου χωρίς νά σέ υπολογίσει, καί «θά τήν πληρώσεις καί από πάνω σύ μέ τούς ιερείς σου τήν νύφη». Φυσικά, άν δέν υπήρχαν δικηγόροι καί νομοδιδάσκαλοι στόν κόσμο, δέν θά είχε σταυρωθεί ο Χριστός. Κάποιο λάθος όμως έκαναν, γιατί ο νόμος είναι νά υπηρετεί τήν αγάπη καί όχι νά τήν σταυρώνει.
Είναι πράγματι παράδοξο ότι ο κ. Βαβούσκος, προκειμένου νά αποδείξει ότι τό συμβάν στήν Γλυφάδα δέν είναι πρωτοφανές, αναφέρεται καί στήν ομοειδή βάπτιση τού π. Αλέξανδρου Καριώτογλου τόν Οκτώβριο τού 2021 καί στήν ευχή πού έδωσε στό τέλος τής βαπτίσεως: «οι γονείς να είσαστε πάντα ερωτευμένοι και το παιδί θα βλέπει αυτήν την αγάπη που θα έχετε μεταξύ σας, αυτήν θα ζητήσει όταν φύγει από εσάς και θα αναζητά πάντα στη ζωή του». Δηλαδή ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου ευχήθηκε στούς ομόφυλους γονείς νά είναι ερωτευμένοι καί νά μεταδώσουν έτσι καί στό παιδί αυτό τό πάθος τους, καί ο κ. Βαβούσκος τό προβάλλει ως τετελεσμένο γεγονός μέσα στήν Εκκλησία, πού πλέον επαναλαμβάνεται. Μέ ποιόν θά συμφωνήσουμε όμως μέ τόν κ. Βαβούσκο, π. Αλέξανδρο Καριώτογλου καί τόν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής ή μέ τόν Κύριο πού μάς θυμίζει ως παράδειγμα αποφυγής τήν καταστροφή τών Σοδόμων καί Γομόρρων καί τόν Απόστολο Παύλο, πού μάς προειδοποιεί: («ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; μή πλανάσθε ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι», Α Κορ. 6, 9-10).
Απάντηση Δ. Ο αρχιδιάκονος Ιωάννης Χρυσαυγής επιστρέφει σέ ένα άρθρο του μέ θέμα τήν τοποθέτηση τού Αγίου Όρους, ότι δέν μπορεί η Εκκλησία «νά δέχεται οποιαδήποτε άλλη μορφή οικογένειας εκτός άπό αυτή πού θεσπίζει τό Ιερό Ευαγγέλιο» γιά νά τήν χαρακτηρίσει «αναπάντεχη και προβληματική». Καί τό δικαιολογεί αυτό κατ αρχάς ισχυριζόμενος ότι «ο πρωταρχικός σκοπός και ο κύριος ρόλος των μοναχών είναι να επιδιώκουν το «ενός δέ εστι χρεία» (Λκ. 10.42) διακονώντας ως πρότυπα μετάνοιας και αγιότητας». Καί ενώ μέ όσα έχει γράψει καί στό προηγούμενο σχετικό άρθρο του ο κ. Χρυσαυγής (βλ. Απάντηση Β) είναι σαφές ότι έχει χάσει εντελώς ποιός είναι ο σκοπός καί ο ρόλος τού άνδρα καί τής γυναίκας ενοχλήθηκε τώρα από τό άν οι μοναχοί είναι συνεπείς ή όχι στό σκοπό καί τόν ρόλο τους.
Γράφει λοιπόν ότι τό Άγιο Όρος δέν θά πρέπει «νά παίρνει συνήθως θέση δημόσια, ιδιαίτερα μάλιστα για το πώς θα πρέπει να διάγουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την εγκόσμια ζωή τους», όπου όμως τό μόνο απόλυτα βέβαιο είναι ότι κατά τό Ευαγγέλιο δέν θά πρέπει νά διάγουν τήν ζωή τους παραδιδόμενοι σέ πάθη, όπως αυτό τής ομοφυλοφιλίας, τό οποίο ο ίδιος καί ο Αρχιεπίσκοπός του προσπαθούν τό νά καλύψουν. Μάλιστα ο ίδιος αναφέρεται παρακάτω στούς «κινδύνους που απορρέουν από τους ψευδοπροφήτες και τους αυτο-προσδιοριζόμενους διδασκάλους». Όμως ποιοί είναι οι ψευδοπροφήτες καί ψευδοδιδάσκαλοι, αυτοί πού μάς θυμίζουν καί μάς μιλούν γι αυτά πού λέει τό Ιερό Ευαγγέλιο, όπως οι Αγιορείτες κάνουν στήν ανακοίνωσή τους ή αυτοί πού ξένα καί πρωτάκουστα νοήματα προσπαθούν νά μάς περάσουν νά δεχθούμε, όπως ο συγκεκριμένος αρχιδιάκονος καί ο Αρχιεπίσκοπός του;
Γράφει μάλιστα παρακάτω: «διότι οι μοναχοί δεν ανήκουν ούτε στον κοσμικό κλήρο, ούτε είναι έγγαμοι λαϊκοί. Αυτό που γνωρίζουν για τον γάμο και την οικογένεια συνήθως είναι έμμεσο και προέρχεται από τις εξομολογητικές συζητήσεις που έχουν με άτομα και οικογένειες που ζουν «στον κόσμο», όπως μερικές φορές χαρακτηρίζουν συγκαταβατικά την κοινωνία. Ως εκ τούτου, οι μοναχοί δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνουν ή αποφαίνονται σε θέματα γάμου και οικογένειας». Ενώ ο ίδιος τί γνωρίζει από γάμο καί οικογένεια, ότι μπορούν δύο άντρες ή δύο γυναίκες νά παντρευτούν μεταξύ τους καί τότε αντί τών παιδιών τών δικών τους πού είναι αδύνατο νά αποκτήσουν, νά πάρουν τά παιδιά άλλων νά μεγαλώσουν; Όμως οι πατέρες στό Άγιο Όρος πού καί οι ίδιοι μέσα σέ οικογένειες έχουν μεγαλώσει καί ο Θεός τούς φωτίζει νά καθοδηγούν τούς ανθρώπους κατά τό θέλημά Του μέσα στό γάμο, δέν είναι σέ θέση νά βοηθήσουν τούς προστρέχοντας σέ αυτούς; Η πείρα καί οι μαρτυρίες λένε ότι καί πολύ σοφά καθοδηγούν καί έμπρακτα σέ πολλές περιπτώσεις βοηθούν.
Καί συνεχίζει μέ τούς εξής ισχυρισμούς του: «οι μοναχοί του Αγίου Όρους στο συγκεκριμένη ανακοίνωση στηρίζουν την κατανόησή τους για την οικογένεια στο Ευαγγέλιο, αλλά σίγουρα θα δυσκολεύονταν πολύ να ανακαλύψουν στο Ευαγγέλιο οποιαδήποτε περίτεχνη διδασκαλία για την πυρηνική οικογένεια ή για το ποιες θεωρούνται αποδεκτές περιπτώσεις υιοθεσίας. Πέρα από το ασυνήθιστο κήρυγμα ή κείμενο για το γάμο και την ανατροφή των παιδιών, ακόμη και η πατερική γραμματεία είναι γενικά επιφυλακτική σχετικά με τον γάμο και την οικογένεια. Επειδή ακριβώς, η προϋπόθεση της Αγίας Γραφής και η περί σωτηρίας υπόσχεση της Εκκλησίας βρίσκονται στην κοινότητα και την κοινωνία, όχι σε συμβατικές ή στερεότυπες επινοήσεις σχετικά με τον γάμο και την οικογένεια». Δέν είναι καί τόσο δύσκολο νά ανακαλύψεις στό Ευαγγέλιο πρότυπα οικογένειας (όχι μόνο τής πυρηνικής οικογένειας, αλλά καί αυτής χωρίς παιδιά, όπως καί τής διευρυμένης), ουδέν ψευδέστερο τού αντιθέτου σέ αυτό ισχυρισμού. Παραδείγματα είναι: α) οι γονείς τού Τιμίου Προδρόμου πού ήταν μόνοι τους καί στό βαθύ γήρας απέκτησαν τόν γιό τους, β) ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε μέσα σέ οικογένεια τής Υπεραγίας Θεοτόκου καί τού μνήστορος Ιωσήφ, ο οποίος ήταν μάλιστα χήρος πολύτεκνος, γ) ο Απόστολος Πέτρος είχε σύζυγο καί ζούσαν μαζί μέ τήν πεθερά του, δ) τί μεγαλύτερη διδασκαλία υπέρ τού γάμου ανδρός καί γυναικός από τό γεγονός ότι τό πρώτο θαύμα Του ο Κύριος τό έκανε στό Γάμο τής Κανά στήν Γαλιλαία, καί μάλιστα μετά από προτροπή τής Παναγίας Μητρός Του, ε) όπως επίσης καί σέ πολλά σημεία φανέρωσε τήν ιδιαίτερη αγάπη του στά παιδιά μέ τήν διδασκαλία του πρός αυτά, αλλά καί σχετικά μέ αυτά, καθώς επίσης καί μέ τά θαύματά του.
Επομένως τό επιχείρημα «Μια απλή ματιά στο κλασσικό Ελληνικό Πατερικό Λεξικό του Lampe δείχνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένα λήμμα για τη λέξη οικογένεια» αποδεικνύεται μιά κραυγαλαία ανοησία. Καί ο ισχυρισμός ότι «για τη Νέα, την Καινή Διαθήκη, η γέννηση άνωθεν (Ιω. 3.3) και όχι η βιολογική γέννηση είναι καθοριστική για την ταυτότητα και την κλήση του Χριστιανού» περιέχει λογική αντίφαση, γιά τόν σκοπό πού τόν χρησιμοποιεί, γιατί πώς θά έχουμε γέννηση άνωθεν, άν δέν έχουμε πρώτα γέννηση κάτωθεν, δηλαδή βιολογική γέννηση. Καί ειδικά μέ τόν νύν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής πολλά ακούγονται ότι έχουν σοβαρό πρόβλημα σέ αυτό τό θέμα, γιατί υπάρχουν ενδείξεις ότι υποστηρίζει τίς αμβλώσεις, αλλά καί άν δέν ισχύει αυτό, οπωσδήποτε δέν κάνει τίποτα γιά νά αντιδράσει σέ αυτές.
Καί καταλήγει: «Έτσι οι απαρνησάμενοι, αποκηρύξαντες και αποστασιοποιημένοι από την οικογένεια μοναχοί δεν θα πρέπει να διδάσκουν ex cathedra ή να ηθικολογούν ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη μορφή οικογένειας εκτός από αυτήν που θεσπίζει το Ιερόν Ευαγγέλιονθα πρέπει πρωτίστως οι μοναχοί να επικεντρώνονται στην δική τους επίγεια πραγματικότητα δηλαδή, να ασχολούνται με την ατομική και συλλογική τους αυτογνωσία ως κοινότητα που αποσύρεται από τον κόσμο για μετάνοια και μεταμόρφωση». Είναι τόσο μά τόσο παράδοξο ένας άνθρωπος, καί μάλιστα αρχιδιάκονος, πού επίμονα υποστηρίζει τήν συμμετοχή αμετανόητων ομοφυλόφιλων πού υιοθετούν δύο παιδιά, στερώντας τους τό δικαίωμα νά ανατραφούν κατά τό φυσικό τρόπο από μιά μητέρα-γυναίκα καί έναν πατέρα-άνδρα, σέ ένα Ιερό Μυστήριο τής Εκκλησίας, στήν βάπτιση αυτών τών παιδιών, καί μάλιστα μετά «φωνές καί οργάνων», δηλαδή άκρα δημοσιότητα τού γεγονότος, νά μάς μιλάει απευθυνόμενος σέ μοναχούς γιά «μετάνοια καί μεταμόρφωση»!
Toύ Βασίλειου Ευσταθίου, Δρ. Φυσικού, Θεολόγου – aktines.blogspot.com