Αναντίρρητα η Π.Ε. Κιλκίς και κυρίως η συνοριακή Ειδομένη του Δήμου Παιονίας, εδώ και ένα χρόνο, ζεί την τραγωγία του μεταναστευτικού στην έξαρσή του πριν τη μετοχέτευση ενός ατέλειωτου ρεύματος ανθρώπων, συνανθρώπων μας, προς την Ευρώπη, που τώρα πλέον μας τους εμπιστεύεται για την όποια φροντίδα ή μετοχέτευσή τους…
Που, άραγε; Ήδη από επίσημα Ευρωπαικά στόματα συζητείται η “αποκλειστικοποίηση” της χώρας μας ως hot spot, ως χώρας αποκλειστικής πλέον στάθμευσης των προσφύγων, χάριν όλης της υπόλοιπης Ευρώπης.
Η Μητρόπολη Γουμενίσσης δεν αμέλησε να συμμετάσχει στην καθολική κινητοποίηση, εμπρός στο αγιάτρευτο πρόβλημα που έχει “γονατίσει” τις αντοχές της τοπικής κοινωνίας και φυσικά του Δήμου Παιονίας (ώστε πρόσφατα να ζητήσει από τον Πρωθυπουργό χωροθετική φροντίδα τακτοποίησης κατά μήκος της εθνικής οδού). Και τώρα πάλι, κάνουμε έκκληση στη φιλοτιμία του συνοριακού μας λαού για συγκέντρωση φαρμάκων, τροφίμων, ενδυμάτων.
Και άλλες Μητροπόλεις μερίμνησαν και μεριμνούν, φθάνοντας στα σύνορα, με την επίσημη ενημέρωση της Μητρόπολης προς όλους τους Μητροπολίτες από τον παρ. Οκτώβριο. Ελπίζουμε να κινητοποιηθεί σε λίγο και το Π.Σ.Ε. που μας επισκέφθηκε σε επίπεδο Γεν. Γραμματέα και Αντιπροέδρων (του Σεβ. Μητροπολίτου Σασίμων κ. Γενναδίου, του Οικ. Πατριαρχείου).
Μέσα στην όλη ένταση της συνοριακής μας κοινωνίας, χρειάζεται μια διαρκής ποιμαντική τροφοδοσία της αντοχής του λαού μας. Το πράττουν ―εκτός των λοιπών δημοτικών κ.λπ. φορέων― και οι ακρίτες Ιερείς μας, με την συνεχή παρουσία και τη λειτουργική τους μοναδική πνευματική προσφορά.
***
Σ᾽ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και ο τωρινός εορτασμός «επί τη ευρέσει και επανενθρονίσει της θαυματουργού εικόνος της Παναγίας Γουμενίσσης» από το 1975.
Ένα γεγονός ιστορικό για την ιστορική καρδιά και όλη την Παιονία και τα σύνορα.
Φέτος ο εορτασμός συμπίπτει με την παράδοση από κρατικής πλευράς (των αρμοδίων στελεχών-εκπροσώπων του Υπ. Πολιτισμού) της επίσημης δυνατότητας λειτουργικής χρήσης του αναστηλωμένου ιστορικού Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Γεωργίου. Ασφαλώς και απαιτούνται αρκετές σημαντικές λεπτομέρειες φροντίδας για την πληρότητα της αποκατάστασης, αλλά οι βασικές αναστηλωτικές εργασίες έχουν ολοκληρωθεί. Κι αυτό είναι ένα δώρο αναψυχής για τον τόπο .
Για πρώτη φορά εφέτος η ιερή εικόνα της Παναγίας ―βασταζόμενη από αστυνομικούς― λιτανεύθηκε στην κεντρική πλατεία συντριβανίου και στον αποκαταστημένο μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, όπου και εισοδεύθηκε επ᾽ ολίγον, έγινε Αγιασμός με το Τίμιο Ήλο και το Τίμιο Ξύλο, που κατά αγαθή συγκυρία εόρταζε η Εκκλησία μας την θαυμαστή εύρεσή Τους υπό της μητρός του Μεγάλου Κωνσταντίου, της αγίας Ελένης.
Αίσθηση προεκάλεσε η μετά από επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδος καταβύθισή τους, εξαγιάζοντας και με τον ορατό αυτό τρόπο το νερό. Στην ομιλία του Σεβασμιωτάτου, όταν εξήρε την γεωμετρική συμμετρία και το απαράμιλλον κάλλος που οι πρόγονοί μας εναπέθεσαν στο ναό, αλλά και πολλοί άλλοι που δεν ευμοίρησαν να δούν το λεπτοτεχνουργημένο έργο του ναού αποκατεστημένο, αν και πολύ θα το ήθελαν και απολαμβάνουν από την άλλη ζωή τους απογόνους τους να εναποθέτουν το δάκρυ της συγκίνησής τους ενώπιον της Θεοτόκου, κατά παράδοξο τρόπο το Τίμιο Ξύλο και ο Τίμιος Ήλος, κατευθυνόμενοι υπό της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος ενώθηκαν. Στη συνέχεια έγινε Δέηση υπέρ του κόσμου όλου, της πατρίδος μας και των συνόρων μας.
Προεστώς της πρωινής λειτουργικής Συνάξεως και της λιτανείας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου κ. Δημήτριος, συμπαραστατούμενος από τον Καθηγούμενο-Πρωτοσύγκελλο αρχιμ. Αγαθάγγελο Σφονδυλιά και πολλούς εκ των ιερέων της επαρχίας μας.
Η συμμετοχή των συνοριοφυλάκων είχαν την τιμητική τους, υψώνοντας στον ώμο τους την εικόνα της Θεομήτορος, ήταν οι αστυνομικοί που το 1975 ανακάλυψαν το δράστη της ιεροσυλίας και ανεύρον το ιερό κειμήλιο στην κρυψώνα που το είχε εναποτεθεί. Οι μουσικοί , με τα παραδοσιακά “Χάλκινα της Γουμένισσας”, όπως πάντοτε, έδωσαν τον εαυτόν τους, εκδηλώνοντας την πίστη τους και το σεβασμό τους στο πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου. Είναι εξάλλου γνωστά τα αισθήματα που τρέφουν οι κάτοικοι της Παιονίας στην Παναγία της Γουμένισσας, που θέλησε η χάρη Της, παλαιόθεν, να φύγει από το πρώτο σημείο που ανευρέθη στον Πεντάλοφο και να ενθρονισθεί όπου σήμερα βρίσκεται η ιερά Μονή Της στη Γουμένισσα.
***
ΜΗΝΥΜΑ
«Για τον πρώτο ανά έτος εορτασμό της Παναγίας των συνόρων μας, της Παναγίας Γουμένισσας, και για το προσφυγικό»
Η αγωνία ενός αδήλου παρόντος για μας τους ίδιους, και η αγωνία ενός αδήλου μέλλοντος για τα παιδιά μας, αδελφοί μου χριστιανοί της Παιονίας, όπως και να το κάνουμε, υποχωρεί τις τελευταίες μέρες αισθητά.
Σήμερα, αδελφοί μου, παιδιά της Παναγίας, η αγωνία των συναισθημάτων και των σκέψεών μας, η αγωνία του “είναί” μας, στρέφεται στην απελπισία χιλιάδων ανθρώπων, παιδιών, γυναικών, ασθενών, που άφησαν τα κατεστραμμένα σπίτια τους και έφθασαν στο μέρος μας, στα σύνορά μας, για να μπορέσουν πρώτα να ζήσουν! Και ύστερα να φτιάξουν τη ζωή τους κάπου στην πολιτισμένη Ευρώπη, μακριά από την απανθρωπιά των πολέμων.
Άλλοι απ᾽ αυτούς είναι χριστιανοί του Πατριαρχείου Αντιοχείας, από εκεί όπου πρωτο-εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός· από εκεί όπου πρωτο-έδρασε ο μεγάλος ιερός Χρυσόστομος· από εκεί όπου τελευταία διώκεται ο Χριστιανισμός, σε εκκλησίες, μοναστήρια, πόλεις και χωριά· από εκεί όπου αιχμαλώτισαν προ τριετίας δύο Μητροπολίτες (ο ένας αδελφός του σημερινού Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννου) και δεν γνωρίζουμε τι τους έκαναν!
Μια μεγάλη ομάδα από αυτούς τους Χριστιανούς είναι σαν τους Αρμενίους και τους Κόπτες, όχι σαν εμάς τους Ορθοδόξους. Γιατί κάποτε, επί Βυζαντίου, για λόγους πολιτικούς-εθνικούς και για λόγους πολιτιστικούς, δεν θέλησαν να δεχθούν οι ηγέτες τους τη γλώσσα της τέλειας θεολογίας και λάθεψαν στην πίστη. Πίστεψαν πως ο Θεός, με το που έγινε άνθρωπος, “ρούφηξε” κι εξαφάνισε την ανθρωπινότητά του μέσα στην προαιώνια θεικότητά Του. Δεν γνώριζαν ελληνικά. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη θεολογία του Αγίου Αθανασίου και του Αγίου Βασιλείου και της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Κι έτσι μια μεγάλη ομάδα χριστιανών, που πίστευαν και πιστεύουν στον αληθινό Θεό τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ξέκοψαν από τον κορμό των χριστιανών της Καππαδοκίας και της Παλαιστίνης και της Κωνσταντινούπολης και της σημερινής πατρίδας μας Ελλάδας και της τότε Ρώμης.
Πάντως, είναι κι αυτοί χριστιανοί μέχρι το μεδούλι τους. Θυσιάζονται για το Χριστό, σαν τους μάρτυρες όλων των εποχών. Τους σκοτώνουν σήμερα σαν τα πρόβατα, στο Ιράν και στη Συρία και στο Ιράκ και στην Αίγυπτο και στην υπόλοιπη Αφρική, οι μουσουλμάνοι φανατικοί. Και γι᾽ αυτό τους πονάμε και προσευχόμαστε για εκατοντάδες και χιλιάδες χριστιανούς «αιχμαλώτους» ή υποψηφίους «αιχμαλώτους» και «υποψήφια αυριανά θύματα», σε κάθε προσευχή μας.
Κι αν δεν προσευχόμαστε, πρέπει να αρχίσουμε να το πράττουμε, γονατιστοί, με κλάμα καρδιάς, μπροστά σε κάθε εικονοστάσι. Ζητώντας για όλους αυτούς έλεος και λύτρωση από την ορατή κόλαση του πολέμου και της απανθρωπιάς.
Για να δούν και να μάθουν και τα παιδιά μας, αυτά που τα ακούει αμεσότερα ο Θεός, καθώς την αθώα προσευχή τους δεν την εμποδίζει η μικρή ή μεγάλη βρωμιά της δικής μας ιδιοτέλειας. Κι έστι, τα παιδιά μας γίνονται άμεσοι “μαγνήτες” της θείας ευλογίας για όλη την διαβρωμένη κοινωνία μας. Έτσι τα παιδιά μας γίνονται και μαθητές και αυριανοί δάσκαλοι της καθαρής ανθρωπιάς, χωρίς πολιτικές ή θρησκευτικές ή ιδεολογικές σκοπιμότητες ιδιοτέλειας.
Μια τέτοια προσευχή, αγωνίας και πόνου, μας εξομοιώνει με το προαιώνιο πανανθρώπινο Υποστατικό μας Πρότυπο: ο Κύριος περιλαμβάνει προαιωνίως στο θεικό και στο θεανθρώπινο πλέον “Είναί” Του κάθε άνθρωπο, κάθε ύπαρξη. Κι εμείς, συμπονώντας, σαν τον άγιο Σιλουανό, σαν τον άγιο Παίσιο, μαθαίνουμε να ζούμε μέσα στην θεανθρώπινη ύπαρξη του Χριστού μας. Συμπονώντας, δίνουμε ανθρωπίνως την δική μας προσωπική και συλλογική κατάφαση στο δημιουργικό και λυτρωτικό και αιώνια σωτήριο έργο του ζώντος Θεού μας. Κι αυτό είναι μια άριστη πνευματική κληρονομιά στα δικά μας παιδιά και στον κόσμο όλον…
Εδώ θα σταθώ να επεξηγήσω λίγο τη λειτουργία της χριστοκεντρικής ανθρωπιάς.
Όλοι οι μετανάστες είναι άνθρωποι, με τα υπαρκτικά δομικά στοιχεία και τις δυνατότητες που μας έδωσε ο Θεός.
Έστω κι αν τα επικάλυψαν γι᾽ αυτούς άλλες συγκυρίες, δυσκολότερες από τις δικές μας.
Οι πιο πολλοί από τους μετανάστες στον τόπο μας είναι μουσουλμάνοι, απόγονοι αιώνων, από τα πρώτα και τα ύστερα θύματα του επεκτατισμού του Μωάμεθ, με πρόσχημα και σημαία και όπλα τον απόλυτα τυφλό θρησκευτικό φανατισμό και τις γαμικές ηδονές. Δεν παύουν όμως να είναι άνθρωποι, ισάνθρωποι ωσάν κι εμάς. Συνυπάρχουν σαν άνθρωποι επί γης, όπως συνυπάρχουμε κι εμείς, γιατί το μέγα έλεος του Θεού θέλει να υπάρχουν και να υπάρχουμε. Και όσοι απ᾽ αυτούς έχουν καλή προαίρεση είναι μοναδικά προσωπικά “δώρα” στις κοινωνίες τους και στην ανθρωπότητα. Είναι “γιατρικό” εκ των έσω απέναντι στην τυφλότητα του θρησκευτικού τυφλού φανατισμού των άλλων συνανθρώπων τους.
Υπάρχουν, μάλιστα, και σήμερα μουσουλμάνοι που βλέπουν ολοφάνερα το έλεος του Θεού, διά μέσου των Αγίων της Ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως. Στον Αη-Γιώργη τον Κουδουνά, στην Ίμβρο, καταφεύγουν και Ρωμηοί, αλλά και Τούρκοι! Όπως κατέφευγαν στον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, στα Φάρασα της Μικρασίας, ακόμη και μουσουλμάνες και μουσουλμάνοι, και έβρισκαν τη γιατρειά τους ή έβλεπαν τη δύναμη της αληθινής πίστης και θρησκείας. Ακόμη και μέσα σε φυλακές σήμερα υπήρξαν μουσουλμάνοι ή μουσουλμάνες που είδαν ολοφάνερα σε όραμα τον Χριστό, και αυτό τους οδήγησε στο Χριστιανισμό και στο ανελέητο κυνηγητό από τους συγγενείς τους! Υπήρξαν και υπάρχουν και θα υπάρξουν άνθρωποι άγιας πνευματικής ελευθερίας σαν τον άγιο νεομάρτυρα Κωνσταντίνο τον εξ Αγαρηνών.
Κανείς δεν ξεύρει τι μπορεί να βγάλει το έλεος του Θεού, μέσα από τη φοβερή δημογραφική απειλή των μεταναστών με τα πολλά παιδιά. Έστω κι αν η νεοελληνική μας κοινωνία σβήνει δημογραφικά, καθώς λιγοστεύουν τα παιδιά, και λιγοστεύει η ανανέωσή μας η πληθυσμιακή σε λίγα χρόνια.
Μπορεί για τους Δυτικο-ευρωπαίους (όπως το δήλωσαν πρόσφατα στο επίσημο διεθνές forum στη Γενεύη) η μετανάστευση να σημαίνει απαραίτητα εργατικά χέρια και αναγκαία ασφαλιστική υποδομή (γιατί κι εκείνοι λιγοστεύουν). Μπορεί για άλλους δυστυχείς διεθνείς παράγοντες το μεταναστευτικό να σημαίνει «όπλο» ισοπέδωσης του Δυτικού κόσμου. Όμως, «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει».
Όμως, δεν είναι αυτό το άμεσο δικό μας πρόβλημα και ο άμεσος δικός μας πόνος ο ανθρώπινός μας σήμερα, εδώ στην Παιονία, στην Ειδομένη που έγινε γνωστή παγκόσμια από την τραγωδία του συνωστισμού των μεταναστών, από την τραγωδία των ασθενειών (με νεφροπαθείς, με πυρέσσοντα μικρά παιδάκια, με εγκυμονούσες και κινδυνεύουσες γυναίκες, με επιδημίες που θα αρχίσουν να εκδηλώνονται).
Και ο συνανθρώπινος πόνος μας εστιάζεται σ᾽ αυτόν τον πόνο, με το φιλότιμο της ανθρωπιάς που μας εμπνέει η χριστιανική μας πίστη και ο φόβος του Θεού, ο σταυρός του Χριστού και η στοργή της Παναγίας. Ο συνανθρώπινος πόνος μας γίνεται πιο μεγάλος, όσο τα “καραβάνια” μεγαλώνουν και δεν τελειώνουν. Όσο η διαλυμένη Συρία απλώνεται στην Τουρκία με το Κουρδικό. Όσο οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι δεν κυττάζουν τη δική μας αντικειμενική αδυναμία να φροντίσουμε τόσους και τόσους ατέλειωτους δυστυχισμένους ή απελπισμένους. Μέσα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Μέσα σε καταστάσεις κρατικού και διαδημοτικού πανικού. Μέσα σε περίοδο οικονομικής πνιγμονής, από πολλές αιτίες, κι από την διεθνή ισχυρή απανθρωπιά.
Ο καημός μας γίνεται σήμερα λιτανεία, πορεία έμπονης δεητικής προσευχής.
Με τους αστυνόμους μπροστά να βαστάζουν την ιερή εικόνα (σαν κι εκείνους που βρήκαν κι επανέφεραν το σέμνωμα και το σύμβολό μας), συνοδεύουμε όλοι εμείς.
Παίρνουμε μαζί μας την ΠΑΝΑΓΙΑ την Γουμένισσα και προχωρούμε προς τον Αη-ΓΙΩΡΓΗ τον Καβαλλάρη τον Γουμενισσιώτη. Περνούμε από τους δρόμους και τις πλατείες της ιστορικής Γουμένισσας, που κάποτε στάθηκαν ιστορικές διαδρομές αντίστασης και ελευθερίας, δείγμα πως ο θεόπλαστος και θεόσωστος άνθρωπος της πίστης δεν γονατίζει ούτε εκμηδενίζεται.
Εκείνη θέλησε και δεν μας άφησε στα 1975, όταν κάποιοι ιερόσυλοι αποπειράθηκαν να την φυγαδεύσουν. Εκείνη θέλησε, και δημιουργήθηκε η Μητρόπολή μας και οι Ενορίες και τα Μοναστήρια μας.
Κι εκείνος θέλησε, κι αναστηλώθηκε σήμερα, για να παραμείνει ολόρθο σύμβολο πίστης και αντοχής και κοινωνικού δυναμισμού.
Δύο πόλοι αναφοράς των προσευχών μας για όλον τον κόσμο ενός ερχόμενου πολέμου, του πόνου μας για την “μεταποιημένη κοινωνία” της Ελλάδος μας, του καημού μας για τους σημερινούς πρόσφυγες και την καθολική δυστυχία που εκπροσωπούν.
Όπως θα μας έλεγε ο άγιος Πορφύριος, ξανοιγόμαστε στην αγκαλιά του Χριστού μας, χωρίς τις μικρόψυχες αγωνίες και απαιτήσεις μας. Διότι ο Θεός γνωρίζει καλύτερα του καθενός μας τις ανάγκες και των συνόρων μας τα σημερινά αδιέξοδα.
Προσφέρουμε στον Τριαδικό Θεό μας τον ίδιο τον Χριστό ως προσευχή ελπίδας και πίστης και αγάπης, ο,τι πολυτιμότερο και μοναδικότερο έχουμε. Και λαμβάνουμε από τον Τριαδικό Θεό μας τον Χριστό της σημερινής και της κάθε θείας Λειτουργίας, ως βεβαιότητα ακλόνητη για το παρόν και το μέλλον μας.
Από τη μια μας βαστάζει η Μάνα μας η Παναγία Γουμένισσα, κι από την άλλη ο Αη-Γιώργης ο Γουμενισσιώτης.
Κι εμείς πορευόμεθα με ακλόνητη πίστη, με ευαίσθητη ανθρωπιά για τον μαζικό πόνο των προσφύγων και κάθε ανθρώπου, με τη σιγουριά ότι ο Χριστός βαστάζει στα χέρια την εσχατολογική λύτρωση. Αυτήν που μας την πρωτοχάρισε με το Σταυρό και την Ανάστασή Του. Αυτήν που διατηρεί στην πληρότητά Της θεοδρομούσα η Εκκλησία μας.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ο Γουμενίσσης, Γεφύρας, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
){kind=link}