ΣΟΥΗΔΙΑΣ ΚΛΕΟΠΑΣ: Διάβασα στο διαδίκτυο (kathimerini.gr) τη συνέντευξη που παραχώρησε στην Ελένη Τζαννάτου ο διάσημος Γαλλοκαναδός πιανίστας Alain Lefèvre, στην οποία εξυμνεί την Ελλάδα και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους επέλεξε να ζήσει μόνιμα στην Αθήνα.
Συγκινήθηκα από το ακόλουθο απόσπασμα της συνέντευξής του: “Δημοσιογράφος: Από όλους τους ανθρώπους που έχετε συναντήσει στην πορεία σας, ποιον ή τι κρατάτε περισσότερο;
Alain Lefèvre: Θα μπορούσα να ξοδέψω δέκα λεπτά προσπαθώντας να σε εντυπωσιάσω με ονόματα. Αλλά το εντυπωσιακότερο για μένα ήταν όταν συνάντησα κάποια νεαρά παιδιά σε μία φυλακή ανηλίκων που τους μαθαίναμε κλασική μουσική. Μία μέρα μου έγραψαν ένα κομμάτι. Δάκρυσα. Γιατί αυτά τα παιδιά που ήταν έφηβοι και οι ζωές τους ήταν δύσκολες, μου έγραψαν μουσική. Αυτό για μένα ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα.”
Ο συνομιλητής ξάφνιασε τη δημοσιογράφο με την απάντησή του και σίγουρα δεν την εντυπωσίασε. Όντως, δεν εντυπωσιάζει μια τέτοια απάντηση. Όλοι θα περιμέναμε, ν᾽ ακούσουμε ονόματα “πιασάρικα”, που μοστράρουν συνεχώς στις οθόνες μας και αποτελούν τα πρότυπα της κοινωνίας που ζούμε, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, με τον “ιδιαίτερο” τρόπο ζωής και έκφρασης.
Προκλητικός, λοιπόν, ο κ. Lefèvre με τη συγκεκριμένη απάντηση, αφού προκάλεσε έστω κάποιους αναγνώστες της “ιντερβίωσης” του, εννοείται τους καλή τη προθέσει, να σκεφτούν τον “le marginal”, για να θυμηθούμε και τη γνωστή ταινία με τον Alain Delon, τον άνθρωπο δηλαδή του περιθωρίου και το ρόλο που αυτός τολμά να διαδραματίσει στη ζωή μας, αλλά κι εμείς τολμούμε να τον αγνοούμε εσκεμμένα και κατ᾽ επανάληψη.
Μιλάω για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που ξεχάσαμε να του πούμε ακόμη και μια τυπική καλημέρα, όταν τον συναντήσαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τον άνθρωπο που είδαμε να κλαίει στο δρόμο, γιατί έχασε τη δουλειά του. Το μαθητή που πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ ότι λιποθύμησε στην τάξη από ασιτεία.
Την κοπέλα που δεν την ξανάδαμε στη γειτονιά μας, γιατί έμπλεξε με παλιοπαρέες και τώρα εκτίει την ποινή της στη φυλακή. Τα παιδιά που καθημερινά απαριθμούμε νεκρά, καταπλακωμένα από τα συντρίμμια των
πολυκατοικιών στην γείτονα χώρα και πόσα άλλα στο Βορρά, από το βόλι του εχθρού, στην εμπόλεμη ζώνη, που καλά κρατεί!
Στην τρίτη Κυριακή του Τριωδίου βιώνουμε υπερχρονικά την έσχατη κρίση του δικαιοκρίτη Χριστού. Η σκηνή που περιγράφει το Ευαγγέλιο εντυπωσιάζει. Ο δίκαιος Κριτής, καθήμενος “ἐπί θρόνου δόξης”, καλεί “ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τά ἔθνη” και εξαγγέλλει την τελική κρίση Του, αυτό που ονομάζουμε “Δευτέρα Παρουσία”.
Για να κατανοήσουμε καλά τις κατηγορίες των ανθρώπων που αναφέρει το ευαγγέλιο, αυτές επαναλαμβάνονται αρκετές φορές, έτσι απλά, για να εμπεδώσουμε το ανάγνωσμα, έστω και ακουστικά. Απορία καταλαμβάνει και τις δύο κατηγορίες ανθρώπων που κρίνονται, τους καλούς και τους κακούς, τους δίκαιους και τους αμαρτωλούς. Πότε σε είδαμε …
Τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Ποιος το φανταζότανε! Ο Κριτής, να παραδώσει την κρίση στους αδίκως κρινόμενους και περιθωριοποιημένους κι αυτοί πλέον να γίνουν το νέο κριτήριο σωτηρίας μας και οι κριτές μας! Οι πεινασμένοι, οι διψασμένοι, οι ξένοι, οι γυμνοί, οι ασθενείς κι οι φυλακισμένοι. Έξι κατηγορίες ανθρώπων του σύγχρονου κοινωνικού περιθωρίου!
Κι όμως αυτοί, επειδή αδικήθηκαν από μας τους ίδιους, περισσότερο ή λιγότερο, επιστρέφουν, για να συμμετάσχουν στην κρίση μας, για να μας αναγνωριστεί, φευ εις το διηνεκές, παθητικό από την παντελή έλλειψη έργων αγάπης.
Η δική μας θέληση, εδώ και τώρα, θα καθορίσει το μέλλον μας, το αιώνιο, διότι, αν λάβουμε σοβαρά υπόψη του την προειδοποιητική αυτή πληροφορία της ευαγγελικής περικοπής της Κρίσεως, θα βιώνουμε “ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἀγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα”.
Ας ευθυγραμμιστούμε με την ευαγγελική προτροπή, ώστε στάση ζωής να γίνει ο χορτασμός των πεινασμένων, το πότισμα των διψασμένων, η φιλοξενία των αστέγων, το ντύσιμο των γυμνών, η επίσκεψη των ασθενών και φυλακισμένων, κατά προτίμηση χωρίς τυμπανοκρουσίες και δημοσιεύσεις, αλλά σαν ελάχιστη αναγνώριση της παρουσίας των ανεκτίμητων αυτών αδελφών, που έχουν τόσο ανάγκη από τη δική μας φιλόστοργη και διακριτική προσέγγιση.
Αν ακόμη διερωτόμαστε, γιατί η εκτίμηση του Κυρίου στρέφεται τόσο έντονα και επιτακτικά στην προσφορά αγάπης προς τους ελαχίστους και περιθωριοποιημένους αδελφούς μας, ίσως, γιατί στην φτώχεια εκείνων ανακαλύπτουμε την γνησιότητα της απλότητας που αφήνει ακάλυπτη την αληθινή μας όψη, τη δική μας πνευματική γύμνια ή το δικό μας μεγαλείο ανθρωπιάς και φιλανθρωπίας, απαλλαγμένο από τα φτιασιδώματα της υλικής και της πνευματικής ματαιοδοξίας και αυτοπροβολής.
Ίσως, γιατί στην μορφή των ελαχίστων αδελφών του Χριστού έχει ζωγραφιστεί η πραγματική εικόνα του Θεανθρώπου, το πρόσωπό Του, όχι εν δόξη, αλλά εν ατιμία, στο πάθος Του, σε τέτοιο βαθμό που και εμείς οι ίδιοι να αναρωτιόμαστε, “πού έδυ σου το κάλλος;” Ίσως, γιατί ακόμη, αν δε σπουδάσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη, τον εαυτό μας, δια του “γνώθι σαυτόν”, αλλά και τον άλλον, που είναι ο “έτερος εγώ”, δε θα μπορέσουμε ποτέ να δημιουργήσουμε την κοινωνία των ανθρώπων, που είναι η ουσιαστική κοινωνία του
ανθρώπου με το Θεό, δια του συνανθρώπου, μιας και η σωτηρία, ακόμη κι αυτή η προσευχή μας, για να φτάσει στο Θεό, περνά μέσα από την καρδιά και την ψυχή του συνανθρώπου μας.
Εναρμονιζόμενοι με τα λόγια του Κυρίου, έργω τε και λόγω, θα ακούσουμε, εν τέλει, την ευκταία φωνή Του: “Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου.”
-120x86.jpg)
