Οι χιονοδρόμοι εόρτασαν τον προστάτη τους στο ορεινό Σέλι

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ – Την Τρίτη 2 Ιανουαρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ στο Χιονοδρομικό Κέντρο στο ορεινό Σέλι.

Στη Θεία Λειτουργία παρευρέθηκαν οι Βουλευτές Ημαθίας κ. Απόστολος Βεσυρόπουλος, κ. Αναστάσιος Μπαρτζώκας και κ. Βασίλειος Κοτίδης, ο Πρόεδρος και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Χιονοδρομικού Κέντρου, αρκετοί χιονοδρόμοι και ευλαβείς προσκυνητές, ενώ στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων τέλεσε μνημόσυνο για τους αειμνήστους χιονοδρόμους και συμβούλους του Χιονοδρομικού Κέντρου.

Στη συνέχεια στις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού κέντρου ευλόγησε τη βασιλόπιτα του Χιονοδρομικού Κέντρου, παρακάθισε στην εόρτια τράπεζα που παρέθεσε το διοικητικό συμβούλιο και ευχήθηκε με τη χάρη και την ευλογία του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, του προστάτου των Χιονοδρόμων και η φετινή χιονοδρομική χρονιά να τύχει της ίδιας επισκεψιμότητας και διάρκειας με την περσινή.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του κατά την Θεία Λειτουργία ανέφερε μεταξύ άλλων: Όπως κα­θε χρόνο έτσι και φέτος τιμούμε ση­με­ρα τη μνήμη ενός ιδιαιτέρως προσφι­λούς αγίου της Εκκλησίας, του αγίου Σερα­φείμ του Σαρώφ, εδώ στον ιερό ναό που αφιερώσαμε στη μνη­μη του.

Ασκητής στις παγω­με­νες ερήμους της Ρω­σίας, α­σκήθηκε ο άγιος Σε­ραφείμ στην υπα­κοή, στην ταπει­νο­­φροσύνη, στην εγκράτεια, στη σιω­πη, στην προσευχή, και κάθαρε με τον πνευ­μα­τικό αγώνα την ψυχή του «από παντός μο­λυσμού σαρκός και πνεύ­ματος», έτσι ώστε να ζείκαί να ανα­πνέει εν Kυ­ρίω, να ζει και να κινείται, όπως ακριβώς περι­γρα­φει ο από­στο­λος Παύ­λος, λε­γοντας: «ει ζώμεν εν πνεύματι πνεύματι και στοι­χω­μεν».

Πολλές φορές πιστεύου­με ότι η πνευ­ματική ζωή είναι κάτι απο­λυ­τως εσω­­τερικό, είναι κάτι που πα­ρα­με­νει κρυφό, είναι κάτι που δεν φαίνεται εξω­τερικά, και με αυτόν τον τρόπο εξαπα­τούμε τον εαυ­το μας.

Η πνευματική ζωή δεν είναι ασφα­λως κάτι που διατυμπα­νι­ζε­ται ή κάτι που επιδεικνύεται, είναι ο­μως κάτι που φαί­νεται μέσα από τις πρα­ξεις και τα έργα του πνευ­μα­τικού αν­θρω­­που.

Δεν μπορεί να ζει κα­­νείς καθο­δη­γούμε­νος από το πνεύμα του Θε­ου και η ζωή του να μην εκ­φράζει και να μην ακτι­νο­βολεί αυτό το πνεύ­μα.

Δεν μπορεί να ζει κανείς εν Xριστώ και η ζωή του και οι πρα­ξεις του να μην απο­­­πνέουν «ευω­δία Xρι­­­­στού».

Δεν μπορεί να ζει κανείς εν αγίω Πνεύματι και η ζωή του να μην είναι γεμάτη από τους καρπούς του πα­να­γίου Πνεύ­ματος.

Δεν μπορεί να ζει πνευματική ζωή χω­ρις αγάπη για τον Θεό και τον αδελφό μας, χωρίς χαρά και χωρίς ειρήνη.

Ζωή εν πνεύματι δεν υφίσταται, όταν ο αν­θρωπος εκνευρίζεται, αδη­­­­μο­νεί, συμπεριφέ­ρε­­ται ή εκ­φρα­ζ­εται με σκληρότητα, με κακία, με μίσος προς τον αδελ­φο του.

Η ζωή εν πνεύ­ματι δεν συμβι­βα­ζεται με την ανυπο­μονησία, με την απο­γοή­τευση, με την κυρι­αρ­­χία των επιθυμιών και των παθών, με την ελ­λει­ψη εγκρα­τείας.

Ίσως κάποιοι αντιτεί­νουν ότι η ζωή αυτή η πνευ­μα­τική δεν είναι μια ζωή που μπορεί να ζήσει ο αν­θρω­πος της εποχής μας, δεν είναι μια ζωή που μπορεί να ζη­σει κανείς μέσα σ’ ε­να κόσμο που κατα­κλυ­ζεται από τα υλικά αγα­θα, που βομ­βαρδί­ζεται από κάθε είδους προ­κλήσεις, που οι πει­ρα­σμοί αποτε­λούν ανα­πο­­σπαστο μέρος της κα­θη­με­ρινότητος του αν­θρω­­­που.

Όμως ακριβώς επειδή ζούμε σε μια τέτοια υλόφρονα και υλιστι­κη εποχή, έχουμε πε­ρισσότερο α­να­­γκη από τη ζωή του πνεύματος, έχουμε πε­ρισ­σο­τερο ανάγκη από μια ζωή σαν αυτή προς την οποία μας καλεί ο Χριστός και την οποία έζησαν οι άγιοι της Εκ­κλησίας μας. Γιατί όλα αυτά τα οποία ζούμε στον συγ­χρο­νο κο­σμο, όλα αυτά τα οποία μας ελ­κύουν και μας εντυ­πω­σιάζουν, ο πλού­τος, η δόξα, οι ηδονές του κόσμου, η ευ­κολία μιάς ζωής χω­ρις ηθι­κες δε­σμεύ­σεις και χωρίς τις εντολές του Θεού, αντί να μας προσ­φε­ρουν τη χα­ρα μας προσ­φε­ρουν τη δυ­στυχία.

Το βλέπουμε κα­θη­με­ρι­να γυ­ρω μας. Περι­φε­ρονται οι αν­θρω­ποι, και ιδιαίτερα οι νέοι, ανι­κα­νο­ποίητοι και δυ­στυχι­σμε­­νοι, ενώ δεν τους λείπει τίποτε, ενώ απο­λαμ­βάνουν τα πα­ντα. Πε­ριφέρονται νέοι που δεν αισθάνο­νται κανένα ενδιαφέρον και καμία χαρά για τη ζωή, που προσπαθούν να την βρούν και να την ζήσουν σε επικίνδυνα υπο­κατάστατά της που συχνά τους οδηγούν ακόμη και στον θάνατο.

Και γιατί συμ­βαί­νει αυ­το; Γιατί φρο­ντι­ζουν να ικανο­ποι­ούν μόνο το σω­­μα και αδια­φορούν για το πνεύ­μα και την ψυ­χη τους.

Αν όμως απο­φα­σι­σου­με να ζη­­σουμε πραγ­μα­τι «εν πνεύ­­­­ματι», αν απο­φασί­σουμε να ζη­σου­με και εμείς όπως έζησε ο α­γιος Σεραφείμ του Σα­ρωφ, τότε θα αισθαν­θούμε μέσα στην ψυχή μας και τη ζωή μας τη γαλήνη και την ευτυχία που αισθα­νο­ταν και ο άγιος Σερα­φείμ. Αυτήν τη γαλήνη που ακτι­νοβο­λούσε και το πρόσωπό του προς όλους εκείνους που τον επισκε­πτόταν και τους έκανε όχι μόνο να ανα­παύονται από την τα­λαιπωρία του ταξιδιού μέχρι να φθάσουν στο ασκητήριό του, αλλά και από ο,τι βάρυνε την ψυχή τους. Θα αισθαν­θούμε μια χαρά ανάλογη με αυτή που αισθάνονται, θα έλεγα, οι χιονοδρόμοι, διασχίζοντας το πάλλευκο και καθαρό χιόνι, αλλά η χαρά αυτή δεν θα είναι προσωρινή, θα είναι μόνιμη, γιατί θα είναι πνευματική.

Η μνήμη του αγίου Σεραφείμ στην αρχή του νέου χρόνου ας είναι μία παρότρυνση για όλους μας, για να προσπαθή­σουμε τη νέα χρονιά να ζήσουμε και εμείς «εν πνεύματι», όπως έζησε και εκείνος, και τότε θα έχουμε τη χάρη και την ευλογία του Θεού στη ζωή μας.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ