Με λαμπρότητα η εορτή της πρώτης πολιούχου της Βεροίας

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Τη Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου, πολιούχου Βεροίας για την εορτή της Αγίας Ιερουσαλήμ και των τριών τέκνων αυτής.

Στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση η Τιμία Κάρα της Αγίας Ιερουσαλήμ, η οποία μαρτύρησε τον 3ο αιώνα στη Βέροια με τα τρία παιδιά της και αποτέλεσε την πρώτη πολιούχο της πόλεως.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Και βασάνοις θλιβόμενοι, και πυ­ρι δαπανώμενοι, και ποιναίς και μα­στιξι συντριβόμενοι … ουκ ηρ­νη­­­­­σασθε Χριστόν, αθλοφόροι τε­τρα­ριθμοι», έψαλε σήμερα η Εκ­κλη­σία μας προς τι­μην της αγίας οσιομάρ­τυρος Ιε­ρου­σαλήμ και των τριών α­γίων τε­κνων της, των αγί­ων μαρ­τύρων Σεκένδου, Σεκεν­δι­κου και Κηγό­ρου, τους οποίους πα­νηγυρίζουμε και τιμούμε σήμε­ρα.

Τους τιμούμε και τους γεραίρουμε για τη σταθερότητά τους στην πίστη και την αγάπη τους στον Χριστό, και τους μνημονεύουμε ως παρά­δειγ­μα και για τη δική μας ζωή, είτε είμεθα μεγαλύτεροι στην ηλι­κία, όπως η αγία Ιερουσαλήμ, είτε είμεθα νεώτεροι, είτε καλούμεθα να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας. Γιατί σήμερα οι περισσότεροι επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο, αυτόν που δεν έχει κόπο, που δεν χρειάζεται προσπάθεια και θυσίες, και σ᾽ αυτόν τον δρόμο οδηγούμε και κατευθύνουμε και τα παιδιά μας. Δεν θέλουμε να κουρασθούμε, δεν θέλουμε να δυσκολευθούμε, δεν θέλουμε να θυσιάσουμε κάτι από την άνεση και την ανάπαυσή μας. Είμαστε όμως πρόθυμοι να θυσιά­σουμε και αρχές και αξίες και την πίστη μας ακόμη στον Χριστό, προκειμένου να μην βρεθούμε, όπως λέμε, σε δύσκολη θέση.

Όμως η αγία Ιερουσαλήμ δεν έκανε αυτό που κάνουμε εμείς πολλές φορές σήμερα, ούτε ώθησε τα παιδιά της να το κάνουν για να «κερδίσουν», όπως θα λέγαμε, τη ζωή τους.

Γιατί το έκανε άραγε; Γιατί δεν αγαπούσε τα παιδιά της; Γιατί δεν ήθελε να ζήσουν ή γιατί ήθελε να τους στερήσει τη μητρική της πα­ρου­σία; Για τίποτε από αυτά, αλλά γιατί η αγία Ιερουσαλήμ πίστευε αληθινά στον Χριστό, όχι επιφα­νεια­κα, και αυτή την πίστη μετέ­δωσε και στα τρία παιδιά της.

Τους είχε διδάξει με τον λόγο και τη ζωή της ότι τίποτε δεν έχει αξία στη ζωή αυτή, εάν πρόκειται να μας στερήσει την ουράνια και αιώ­νια. Τους είχε διδάξει με τη ζωή της την υπόσχεση του Κυρίου μας ότι όποιος τον ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων, θα τον ομολο­γη­σει και Εκείνος ενώπιον του Πα­τρος του του εν ουρανοίς.

Είχε διδάξει όμως η αγία Ιερου­σα­λημ στα παιδιά της και μία άλλη υπόσχεση του Χριστού σε όσους θελήσουν να τον ομολογήσουν: να μην φοβηθούν τι θα πούν ενώπιον των ηγεμόνων και των βασιλέων, γιατί Εκείνος θα τους φώτιζε τι να πούν και πως να υπερασπισθούν την πίστη τους στον Χριστό.

Κι έτσι, αντί να συστήσει η αγία Ιερουσαλήμ στα τρία παιδιά της να μην ομολογήσουν τον Χριστό, επει­δη ήταν νεαρά στην ηλικία και δεν γνώριζαν τι θα πούν, και να αποφύγουν με αυτό τον τρόπο το μαρτύριο, σώζοντας δήθεν τη ζωή τους, εκείνη ως στοργική αλλά και πιστή συγχρόνως μητέρα, τα παρό­τρυ­νε να ομολογήσουν χωρίς να διστάσουν και χωρίς να λυγί­σουν ότι είναι χριστιανοί και να προτι­μη­σουν τον θάνατο για χάρη του Χριστού από μία ζωή, η οποία θα ήταν όμως μακριά από τον Χριστό.

Και αυτό έκαναν τα τρία παιδιά, οι τρεις μάρτυρες, άγιοι Σέκενδος, Σεκένδικος και Κήγορος. Ομολό­γη­σαν τον Χριστό και υπέμειναν με καρτερία τα βασανιστήρια, στηρί­ζοντας ο ένας τον άλλο στην πίστη, ώστε να αξιωθούν μαζί με τη μητέρα τους, την αγία Ιερουσα­λημ, τον στέφανο του μαρτυρίου και τη δόξα του ουρανού αλλά και της γης. Γι᾽ αυτό και αποτελούν πα­ρα­δειγμα για όλους εμάς, που τους τιμούμε σήμερα, γιατί όλοι μας καλούμεθα καθημερινά, όχι βέβαια να θυσιάσουμε τη ζωή μας για τον Χριστό, αλλά να τον ομολογούμε με τις πράξεις και με τη ζωή μας και να μην τον αρνούμεθα. Γιατί αρ­νη­ση του Χριστού και της πίστε­ως του είναι η απομάκρυνση από το θέλημά του και η αδιαφο­ρία μας για τις εντολές του. Άρνη­ση του Χριστού είναι να μην ακο­λου­­θού­με τη διδασκαλία της Εκ­κλησίας μας. Άρνη­ση του Χριστού είναι η αδια­φορία μας για τον πλησίον. Είναι η ελ­λει­ψη αγά­πης και ενδιαφέρο­ντος για τον αδελφό μας που πα­σχει, που έχει ανάγκη, που πεινά και διψά, γιατί στο πρόσωπό του φροντίζουμε ή αδιαφορούμε για τον Χριστό.

Αυτά καλούμεθα και εμείς να κάνου­με. Να αποδεικνύουμε καθη­μερινά με τις επιλογές της ζω­ης μας ότι δεν αρ­νούμεθα τον Χριστό, όπως δεν τον αρνήθηκαν και η αγία Ιερουσα­λημ και τα τε­κνα της. Δεν τον αρνούμεθα, πα­ρο­τι δεν εκβιαζό­μεθα και δεν πιε­ζόμεθα από κανέ­ναν, όπως συνέ­βαινε με τους εορ­ταζομένους αγί­ους. Καλούμεθα, αν θέλουμε να τιμή­σουμε πραγματικά τους αγί­ους μας, να μένουμε σταθεροί στην πι­στη και την αγάπη μας στον Χρι­στο όχι στα λόγια αλλά στα έργα, αλλά ζώντας καθη­με­ρινά με τον Χριστό στην ψυχή μας, στις επιλογές, στις πράξεις μας, στις σκέψεις μας και τις επιθυμίες μας, για να αξιω­θού­με και εμείς, διά πρεσβειών της αγίας Ιερου­σα­λημ και των αγίων τε­κνων αυτής, της αναγνωρίσεως του Χριστού και της επουρανίου βα­σι­λείας του.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ