Λαμπρός εορτασμός της Εγέρσεως του Αγίου Λαζάρου στο Διαβατό

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ – Το Σάββατο 27 Απριλίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου, Ελένης και Ελευθερίου Διαβατού επί τη εορτή της Εγέρσεως του Αγίου και Δικαίου Φίλου του Χριστού Λαζάρου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ευχήθηκε στον εορτάζοντα προιστάμενο του Ιερού Ναού Πρωτοπρ. Λάζαρο Μουρατίδη για την ονομαστική του εορτή, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Ο πιστεύων εις εμέ καν απο­θα­νη ζη­σεται, και πας ο πι­στεύ­ων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα».

Ο Χριστός βαδίζει προς την Ιε­ρου­σαλήμ, βαδίζει προς το Πα­θος του και προς την ολο­κλη­ρωση της επιγείου ζωής και αποστολής του.

Ο Χριστός «επείγεται προς το πα­θος», όπως θα ακούσουμε τις επό­μενες ημέρες, αλλά ένα θλι­βερό γε­γονός οδηγεί τα βήματά του στη Βη­θανία. Και το γεγονός αυτό είναι ο θάνατος του φίλου του Λαζάρου.

Ο Χριστός, ως Κύριος της ζωής και του θανάτου, αν και γνω­ρίζει ότι ο Λάζαρος δεν απέθανε αλλά καθεύδει, όπως λέγει, σπεύδει στη Βη­θα­νία για να παρηγορήσει τις αδελφές του νεκρού. Σπεύδει όμως ταυτόχρονα και για να τις δι­δάξει και μέσω αυτών και όλο τον κόσμο την αλήθεια σχε­τικά με τον θάνατο.

«Ο πιστεύων εις εμέ καν απο­θα­νη ζη­σεται, και πας ο πι­στεύ­ων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα». Όποιος πιστεύει σε μένα και αν πε­θάνει θα ζήσει και ο καθένας που πιστεύει σε μένα δεν θα πεθάνει στον αιώνα.

Δυσνόητα και ακατάληπτα τα λόγια του Ιησού. Ποιος μπο­ρού­σε να κατανοήσει το νόημά τους; Ποιος μπορούσε να κα­τα­λα­βει τι σήμαιναν εκείνη τη χρο­­νική στιγ­μη; Ασφαλώς κα­νείς· και πολύ πε­ρισ­σο­τερο οι αδελ­φες του Λαζάρου, που α­κούν τα λόγια του και τα προσ­­λαμβάνουν ως μία μελ­λοντι­κη προ­­οπτική. Αδυνα­τούν να εν­νοή­σουν ότι η ανάσταση είναι κάτι που μπορεί να συμβεί άμεσα, γιατί δεν είχαν δεί ακόμη ούτε την ανά­στα­ση του αδελφού τους ούτε πολύ περισ­σο­τε­ρο την ανάσταση του ίδιου του Χρι­στού.

Γι’ αυτό και όταν ο Χριστός ρωτά τη Μάρθα αν πι­στεύει σ’ αυτά που της λέει, η Μάρθα απα­­ν­­τα κατα­φα­τικά αλλά αόριστα: «ναί Κύριε, πι­στεύω ότι εσύ είσαι ο Υιός του Θεού που ήρθε στον κόσμο», γιατί δεν μπο­ρεί να κατανοήσει ακόμη τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην πι­στη και στη ζωή.

Αν όμως αυτό ήταν φυσικό και δικαιο­λο­γη­μένο για την αδελ­φη του Λαζάρου που δεν είχε εμπειρία της αναστάσεως, για μας, που έχου­­­με αυτή την εμπειρία μέσα από τη ζωή του Χρι­στού και τη ζωή των αγίων, μέσα από τα ιερά κεί­μενα της Καινής Διαθήκης και την ιστορία της Εκκλησίας μας, για μας πίστη και ζωή, Χρι­στος και ανάστα­ση είναι εν­νοι­ες ταυτόσημες. Και όσο και αν η αδυ­­να­μία του ανθρω­πίνου νού μας εμπο­δι­ζει να το κα­τα­­νοήσουμε, θα πρέπει να το προ­σεγγίζουμε με την πίστη μας στον Χριστό.

Για τον Χριστό, τον μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού, δεν υπάρ­χει θα­νατος, για­τι ο θα­να­τος είναι συνέ­πεια της αμαρ­τίας και δεν μπορεί να σχετί­ζεται με τον ανα­μαρ­τητο Θεό.

Αν ο Χρι­στος πέθανε, ήταν για­τι με την ανθρώπινη φύση που ανέ­λα­βε με την ενσάρκωσή του ανέ­λαβε και ο­λες τις ιδιό­τητές της. Ο Χριστός πέθανε για να αναστηθεί. Πέθανε για να χα­ρίσει όχι μόνο στους ζώντες αλλά και στους κε­κοι­μημένους τη δυνατότητα της αιώνιας ζω­ης. Γιατί ο Χριστός δεν έχει καμία σχε­ση με τον θάνατο. Θα­νατος είναι η απο­μάκρυνση από τον Χριστό. Ο Χριστός είναι η ζωή, η μόνη ζωή, η αλη­θι­νη ζωή. Όποι­ος πιστεύει, λοιπόν, στον Χρι­στο ταυτίζεται με τον Χριστό, άρα ταυ­τίζεται με τη ζωή και κατά συνέ­πεια νικά τον θάνατο με τη βοή­θεια του Χριστού και ζει την αιώ­νια ζωή. Όποιος αντίθετα δεν πι­στεύει στον Χριστό, παρα­με­νει δε­σμιος του θανάτου· γιατί αν δεν πι­στεύεις στη ζωή, αν δεν πιστεύεις πως υπάρχει ζωή, τότε δεν έχεις τι να ζήσεις, δεν έχεις τι άλλο να πε­ριμένεις και ο θα­νατος είναι ορι­στι­κος και αιώνιος.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι, όπως λέγει και το απολυτίκιο της εορτής, το προ­ανάκρουσμα και της δικής μας αναστάσεως και της δι­κης μας μετο­χης στην ανάσταση και τη ζωή του Χρι­στού. Δεν είναι, άλλωστε, συμπτωματική η επι­λογή του Χριστού να αναστήσει τον Λα­ζαρο λίγες ημέρες πριν από τη δική του ανάσταση. Τον ανασταίνει, και μάλιστα τε­τρα­ήμερο, για να μας δείξει πως η ανά­σταση δεν είναι κάτι που επιφύλαξε μόνο στον εαυ­το του, αλλά είναι κάτι που εξα­σφάλισε για μας, για όλους όσους πίστευ­σαν και θα πιστεύσουν σ’ αυ­τον. Και ο Λα­ζαρος ήταν ένας από αυ­τους που πίστευ­σαν στον Χρι­στο. Γι’ αυτό και ήταν φίλος του Χριστού. Και ο Χριστός μας δια­βε­βαί­ω­σε ότι οι φίλοι του θα είναι μαζί του, θα είναι μέτοχοι της ζωής του, μέτοχοι της ανα­στάσεώς του.

Για μας που πιστεύουμε στον Χρι­στο ο θάνατος είναι μια πα­ρο­δική αλλαγή της ζωής μας, που αλλάζει περιεχόμενο και γι­νεται από επί­γεια ουράνια και από προ­σωρινή αιώνια.

Γι’ αυτό και για μας που πι­στεύ­ουμε ο θάνατος δεν είναι πα­ρα το προανάκρου­σμα της αι­ω­­νιας ζωής, στην οποία μας πε­ρι­μένει ο Χρι­στος, που έγινε για χάρη «πρω­το­το­­κος των νε­κρων», και στην ο­ποία θα συνα­ντήσουμε, μαζί με τους δι­και­ους και τους αγίους, και όλα τα προ­σ­­φι­λη μας πρόσωπα που έζησαν με πίστη στον Χριστό, για να εορ­τάζουμε τον ατελεύτητο θρίαμ­βο της ανάστασεως του σωτήρος και λυτρωτού μας Χριστού αιω­νι­ως, εάν βέβαια με τη ζωή μας γι­νου­με φίλοι του Χριστού, εάν και εφόσον τον αγαπούμε και ζούμε συμ­φωνα με τις εντολές του, ώστε να μένουμε, όπως λέει ο ίδιος, μέσα στην αγάπη του, όπως συνέβη και με τον φίλο του Λάζαρο, τον οποίο τιμούμε σήμερα και ευχόμεθα να ευλογεί, να αγιάζει και να χαριτώνει και όλους εκείνους οι οποίοι φέρουν το όνομά του.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ