Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Κυριακή 21 Αυγούστου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο Λόγο στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε το καθιερωμένο κτιτορικό μνημόσυνο και αμέσως μετά τρισάγιο στον τάφο των πρωτεργατών του Σωματείου «Παναγία Σουμελά» Φίλωνος Κτενίδη και Παναγιώτη Τανιμανίδη.
Στην ομιλία του ο σεβασμιώτατος τόνισε:
«Διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό;»
Ένα ακόμη θαύμα του Κυρίου μας μας περιέγραψε σήμερα ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος, το θαύμα της θεραπείας ενός δαιμονιζομένου νέου.
Ο πατέρας του νέου πλησιάζει πρώτα τους μαθητές του Χριστού και τους παρακαλεί να τον βοηθήσουν, απαλλάσσοντας το παιδί του από το δαιμόνιο που το ταλαιπωρούσε. Όμως οι μαθητές αδυνατούν να το θεραπεύσουν και ο πατέρας απευθύνεται στον Χριστό και βρίσκει την ίαση που αποζητά.
Στον Χριστό όμως απευθύνονται και οι μαθητές του με μία απορία. «Διατί ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό;» Γιατί, του λένε, εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το δαιμόνιο από τον νέο;
Ο Χριστός είχε δώσει στους μαθητες του ήδη «εξουσίαν κατά πνευμάτων ακαθάρτων ώστε εκβάλλειν αυτά», όπως γράφει ο ίδιος ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος, και γι᾽ αυτό οι μαθητές απορούν και διερωτώνται. Διερωτώνται, γιατί δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμη ότι δεν αρκούσε η χάρη και η δύναμη του Χριστού για να επιτελούν θαύματα, χρειαζόταν και η πίστη. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η επιτιμηση της απιστίας που έκανε ο Κυριος, λίγο πριν να θεραπεύσει τον δαιμονισμένο νέο, αφορούσε εν μέρει και τους ίδιους. Γι᾽ αυτό και ο Χριστός απαντά στην απορία τους, επιτιμώντας την ολιγοπιστία τους.
«Λέγει αυτοίς· διά την ολιγοπιστιαν υμών», σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής. Και για να δείξει το μεγεθος της ολιγοπιστίας τους συμπληρώνει πως, εάν έχουν πίστη και μόνο σαν τον κόκκο του συναπιού, που είναι ο μικρότερος από όλους τους σπόρους, τίποτε δεν θα τους ήταν αδύνατο.
Η απάντηση του Χριστού προς τους μαθητές του αποτελεί απάντηση και στις δικές μας απορίες, τις οποίες άλλοτε μπορεί να τις εκφράζουμε δημόσια και άλλοτε να τις αισθανόμεθα μέσα στα μύχια της ψυχής μας.
Βέβαια, οι δικές μας απορίες δεν είναι γιατί δεν κάνουμε εμείς θαύματα, αλλά γιατί δεν ζούμε θαύματα, γιατί δεν βλέπουμε να γίνονται θαύματα ή ακόμη γιατί δεν βλέπουμε τον Θεό να επεμβαίνει στη ζωή του κόσμου και να διορθώνει τις αδικίες που συμβαίνουν και να μας σώζει από τις πανδημίες και τις καταστροφές.
Όλες αυτές οι απορίες μας είναι ίσως εύλογες και δικαιολογημένες. Εξίσου όμως εύλογη είναι και η απάντηση του Χριστού που ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα και επαναλαμβάνει προς όλους μας σήμερα. «Διά την ολιγοπιστίαν υμών», μας λέγει.
Η έλλειψη πίστεως είναι αυτή που μας κάνει να μην βλέπουμε και να μην ζούμε θαύματα, ενώ γνωρίζουμε ότι η πίστη είναι η μόνη αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για τα θαύματα του Χριστού.
Και όταν λέγει πίστη, δεν εννοεί την αόριστη και αφηρημένη πίστη στην ύπαρξη του Θεού, την οποία, όπως λέγει ο ίδιος ο Χριστός, έχουν ακόμη και τα δαιμόνια, αλλά πίστη «δι᾽ έργων ενεργουμένην». Πίστη που να αποδεικνύεται με πράξεις αγάπης και αρετής. Πίστη που να αποδεικνύεται από την προσπαθεια και τον αγώνα μας να ζήσουμε την εν Χριστώ ζωή, να ζήσουμε κοντά στον Χριστό και μέσα στην Εκκλησία συνειδητά και διά βίου, και όχι να καταφεύγουμε στον Χριστο μόνο όταν ευρισκόμεθα σε κίνδυνο ή σε ανάγκη.
Αυτή την πίστη ζητά ο Χριστός και από μας σήμερα και την ζητά από όλους μας και ως άτομα και ως κοινωνία και ως Έθνος.
Βλέπουμε όλοι τις δυσκολίες και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στον κόσμο. Βλέπουμε το σκάφος να κλυδωνίζεται και να ταράσσεται από τα κύματα των φυσικών και των λοιπών καταστροφών, των πολέμων και των συνεπειών τους. Βλέπουμε ότι η εξέλιξη της πορείας των ανθρώπων οδηγεί τον κόσμο μας σε αδιέξοδο και η μόνη ελπίδα μας είναι η επέμβαση του Θεού, είναι ένα θαύμα. Γι᾽ αυτό μας χρειάζεται η πίστη, όπως μας χρειάζεται και στην προσωπική μας ζωή και στα προσωπικά μας προβλήματα.
Αυτή την πίστη διέθεταν οι πατερες μας, οι οποίοι πριν από 100 χρόνια έφθασαν διωγμένοι, κατατρεγμένοι, εξαντλημένοι, χωρίς να έχουν τίποτε σχεδόν μαζί τους από τις αλησμόνητες πατρίδες του Ποντου και της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα.
Αν άντεξαν να κάνουν αυτό το φοβερό ταξίδι της προσφυγιάς, το άντεξαν με τη δύναμη που τους έδινε η πίστη στον Θεό.
Αν κατόρθωσαν να ξαναδημιουργήσουν τη ζωή τους στην καινούρια πατρίδα, το επέτυχαν με τη δύναμη της πίστεώς τους στον Θεό και στην Παναγία. Αλλά και αν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν και αυτό το νέο θρονί της Παναγίας της Σουμελιώτισσας, αυτό το Πανελλήνιο Ιερό Προσκυνημα της Παναγίας Σουμελά, και αυτό οφείλεται στην πίστη τους.
Τελώντας, λοιπόν, σήμερα το ετήσιο κτητορικό μνημόσυνο και προσευχόμενοι για την ανάπαυση των ψυχών των αοιδίμων κτητόρων και ευεργετών του Ιερού αυτού Προσκυνήματος, ας διδαχθούμε από την πίστη τους στον Θεό, η οποία τους βοήθησε να δούν και να ζήσουν θαύματα, γιατί ένα θαύμα είναι και αυτός ο ιερός ναός και το Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά.
Ας διδαχθούμε, λοιπόν, και εμείς από την πίστη τους και ας την μιμηθούμε. Ας καταφεύγουμε στην Παναγία όχι μόνο σε δύσκολες ημέρες αλλά καθημερινά, με πίστη, ζητώντας τη βοήθειά της, ευχαριστώντας την γιατί μας προστατεύει, γιατί μας φροντίζει, γιατί μας παρηγορεί από τις θλίψεις και τις δοκιμασίες τις οποίες περνούμε. Τότε η Παναγία μας θα δεχθεί την παράκλησή μας, γιατί θα είναι γεμάτη με πίστη ότι ο Θεός και η Παναγία μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να μας βοηθήσουν, όχι μόνο στην πορεία αυτής της ζωής αλλά πάνω από όλα στην αιώνια πορεία, για να ζήσουμε κοντά στον Θεό, στην Παναγία και στους αγίους μας.