Στον πανηγυρίζοντα Ι. Ναό Αγ. Ιωάννου Ταύρου χοροστάτησε στον Ορθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων πλαισιωμένος από τον προϊστάμενο του Ναου Πρωτοπρ. Νικόλαο Σιρστέα και τους επισκέπτες ιερείς Αρχιμ. Νικόλαο Πιτόπουλο και τον Πρωτοπρ. π. Χρήστο εξ Αυστραλίας.
Στο Κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος είπε, αφού αναφέρθηκε επιγραμματικά στα της αποτομής της Τιμίας κεφαλής του Βαπτιστού: “Τον Τίμιο Πρόδρομο θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίςουμε ως τον πρώτο μετά Χριστόν ασκητή,αφού ζούσε και τρέφονταν με αυστηρή λιτότητα.
Τίθεται το ερώτημα: Εχει νόημα η άσκηση για τον σημερινό άνθρωπο; Βεβαίως! Για να μένει άνθρωπος.
Μια πλευρά της ασκήσεως,που απαιτείται από όλους μας είναι να κρατάμε τα ένστικτά μας σε τάξη. Δυο είναι τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου: Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και το γενετήσιο ένστικτο.
1. Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Μας οδηγεί να βρίσκουμε τροφή και ό,τι άλλο χρειάζεται, για να συντηρούμεθα. Όμως δεν πρέπει να φθάνουμε στην αμετρία,που οδηγεί στην γαστριμαργία, στην λαιμαργία και τελικώς στην βλάβη της υγείας μας.
2. Το γενετήσιο ένστικτο. Ειναι μια θεόσδοτη δυνατότητα. Όμως πρέπει και αυτήν να την αξιοποιούμε σωστά και να την απολαμβάνουμε μέσα στα πλαίσια, που ορίζει το θέλημα του Θεού. Αλλοιώς οδηγούμεθα στη έκλυση και στην αμετρία.
Γιατί να μη ικανοποιούμε χωρίς περιορισμούς τα ένστικτά μας όπως τα ζώα; Διότι τα ένστικτα στα ζώα έχουν αυτοματισμό στον άνθρωπο δεν έχουν. Πρέπει γι ‘ αυτό να θέτει τα όρια και να τα κατευθύνει η λογική.
Και οι Μοναχοί που απέχουν από την ικανοποίηση κυρίως του γενετησίου ενστίκτου;
Αυτοί δεν περιφρονούν, αλλά θυσιάζουν τις δυνατότητες των ενστίκτων, για να επιτύχουν το ολοκληρωτικό δόσιμο στό Θεό και στους ανθρώπους. Ούτε είναι σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι. Αυτοί επιδιώκουν το μείζον, την θυσία της ικανοποιήσεως των ενστίκτων, για να εμπνεύσουν εμάς να επιτύχουμε το ευκολώτερο δηλ. την σωστή αξιοποίησή των. Και όλα επιτυγχάνονται με την Χάρη Του Θεού, αν μένουμε ενσωματωμένοι στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Μόνο τότε δεν γινόμαστε δούλοι των ενστίκτων μας και δεν φθάνουμε στην υποδούλωση σε πάθη, αλλά μένουμε άνθρωποι με εσωτερική ελευθερία, διότι “μόνος ελεύθερος και μόνος άρχων και των βασιλέων βασιλικώτερος ο των παθών απηλαγμένος”» (Ιωάννης Χρυσόστομος).
Έτσι καταξιώνεται το “νοερόν και το αυτεξούσιον”, η λογική και η ελευθερία, που μας προίκισε ο Δημιουργός, ώστε να μένουμε άνθρωποι.”
){kind=link}