Πιέρια Όρη: Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, λειτούργησε στον Ιερό Ναό του Οσίου Δαβίδ και της Αγίας Άννης στα Ριζώματα.
Στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας τέθηκε σε προσκύνηση η τιμία κάρα του Οσίου Δαβίδ από την Εύβοια, την οποία μετέφερε όπως κάθε χρόνο ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ Αρχιμ. Γαβριήλ.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος».
Σάββατο πρό τής εορτής τής Υψώσεως τού τιμίου Σταυρού καί η Εκκλησία μας μάς εισάγει από σήμερα μέ τά ιερά αναγνώσματα στό νόημα τής μεγάλης εορτής, στό νόημα τού Σταυρού καί τής σταυρικής θυσίας τού Κυρίου μας.
Τί είναι ο Σταυρός τού Χριστού; Είναι η κατάληξη τής επιγείου ζωής του, μιάς ζωής, η οποία θά μπορούσε νά περιγραφεί συνοπτικά μέ δύο αλληλένδετες μεταξύ τους λέξεις: μέ τή λέξη αγάπη καί τή λέξη θυσία.
Η αγάπη τού Θεού ήταν εκείνη πού έφερε στόν κόσμο τόν Υιό του τόν μονογενή, τόν Χριστό. Καί η κίνηση αυτή τής αγάπης τού Θεού ήταν εξαρχής θυσία. Ήταν κένωση η ενανθρώπηση τού Χριστού. Ήταν θυσία γιά χάρη τών ανθρώπων, γιά χάρη κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Χωρίσθηκε ο Χριστός από τόν πατέρα του, γιά νά ενώσει τόν αμαρτωλό άνθρωπο μαζί του. Διώχθηκε, συκοφαντήθηκε, σταυρώθηκε, γιά νά υψώσει τόν πεπτωκότα άνθρωπο καί νά τόν λυτρώσει από τήν αμαρτία.
«Τοσούτον γάρ ηγάπησεν ο Θεός τόν κόσμον», γράφει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος καί ιδρυτής τής τοπικής μας Εκκλησίας, «ώστε τόν Υιόν αυτού τόν μονογενή έδωκεν».
Η αγάπη τού Θεού, η αγάπη τού Χριστού γιά τόν άνθρωπο εκφράζονται μέ τή θυσία, μέ τόν Σταυρό. Όμως η αγάπη πού ζητά ο Χριστός από τόν άνθρωπο δέν είναι ανταπόδοση τής αγάπης του, είναι ο τρόπος μέ τόν οποίο μπορεί ο άνθρωπος νά γίνει κοινωνός τής θυσίας τού Χριστού γιά τή σωτηρία του.
Έτσι, όταν ο Χριστός απευθυνόμενος πρός τόν κάθε άνθρωπο, όπως ακούσαμε στό σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, λέγει ότι «ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος». Αυτός πού αγαπά τόν πατέρα ή τή μητέρα του περισσότερο από μένα δέν είναι άξιός μου.
Ο Χριστός δέν ανταγωνίζεται τήν αγάπη τού ανθρώπου πρός τούς γονείς του, γιατί η αγάπη αυτή είναι αγάπη φυσική, είναι αγάπη σαρκική. Εκείνος ζητά από τόν άνθρωπο τήν απόλυτη αγάπη, γιατί μόνο μέ αυτήν μπορεί ο άνθρωπος νά ενωθεί μέ τόν Θεό, πού είναι η αγάπη, η αυτοαγάπη. Ο άνθρωπος μπορεί νά υψωθεί από τή γή καί νά φθάσει στόν Θεό μόνο όταν δέν υπάρχει τίποτε απολύτως πού νά μπαίνει ανάμεσα σ’ αυτόν καί τόν Θεό.
Γι’ αυτό καί ο Χριστός αναφέρεται στήν αγάπη τού ανθρώπου πρός τόν πατέρα καί τή μητέρα του, θέλοντας νά δώσει ένα μέτρο τής απολύτου αγάπης πού ζητά.
Ασφαλώς δέν απαγορεύει τήν αγάπη μας πρός τούς ανθρώπους, αλλά ζητά η αγάπη αυτή νά μήν γίνεται εμπόδιο στήν αγάπη μας πρός Εκείνον, δίδοντάς μας συγχρόνως τή δυνατότητα νά εξαγιάσουμε τήν αγάπη μας πρός τούς ανθρώπους περνώντας την μέσα από τή δική του αγάπη, πού γίνεται τότε πιό δυνατή.
Υπόδειγμα τής αγάπης πού ζητά ο Χριστός από τούς μαθητές του μάς δίδει μέ τή ζωή του ο όσιος Δαβίδ ο Γέρων, ο εν Ευβοία, τού οποίου τή χαριτόβρυτο καί σεπτή κάρα είχαμε τήν ευλογία νά μάς μεταφέρει σήμερα, όπως κάθε χρόνο στήν αρχή τού νέου εκκλησιαστικού έτους, ο πανοσιολογιώτατος καθηγούμενος τής Ιεράς Μονής τού οσίου Δαβίδ, ο π. Γαβριήλ, ο οποίος μέ πολλή αγάπη πάντοτε καί παρά τίς υποχρεώσεις του μάς φέρνει αυτόν τόν ουράνιο θησαυρό, γιά νά ενισχύσει καί τήν αγάπη μας αλλά καί τήν πίστη μας πρός τόν Θεό καί πρός τούς αγίους, ιδιαιτέρως αυτή τή δύσκολη περίοδο τής πανδημίας πού διερχόμεθα.
Η αγάπη τού οσίου Δαβίδ πρός τόν Θεό ήταν τόσο μεγάλη, ώστε τόν παρακίνησε, παιδί ακόμη, σέ χρόνια δύσκολα, σέ χρόνια σκλαβιάς, νά εγκαταλείψει τήν πατρική αγάπη, νά εγκαταλείψει καί τήν πατρίδα του καί τούς γονείς του, γιά νά αφιερωθεί στόν Θεό καί νά γίνει μοναχός. Καί από τότε έκανε καί υπέμεινε τά πάντα γιά τήν αγάπη τού Χριστού, ο οποίος τού ανταπέδωσε τήν αφοσίωση καί τήν αγάπη του χαριτώνοντάς τον καί αξιώνοντάς τον νά επιτελεί πλήθος θαυμάτων γιά όσους επικαλούνται τίς πρεσβείες καί τή βοήθειά του.
Καί αυτό είναι μία πραγματικότητα τήν οποία διαπιστώσαμε όλοι, μάλιστα πρόσφατα, κατά τίς μεγάλες καί καταστροφικές πυρκαγιές τής Ευβοίας, όταν, παρότι η φωτιά είχε κάψει τά πάντα καί είχε φθάσει μέχρι τό μοναστήρι του οσίου Δαβίδ καί τού οσίου Ιακώβου, σταμάτησε καί άλλαξε πορεία, καί δέν έπαθε η μονή καμία ζημιά καί καμία καταστροφή.
Ποιός μπορεί νά μήν τό πιστέψει ή ποιός νά αμφισβητήσει τό θαύμα τού οσίου Δαβίδ, τό θαύμα τού Θεού, πού είδαμε όλοι στίς οθόνες τών τηλεοράσεών μας;
Έχοντας, λοιπόν, σήμερα αυτή τή μεγάλη ευλογία νά προσκυνήσουμε γιά μία ακόμη φορά τή θαυματουργό κάρα τού οσίου Δαβίδ τού εν Ευβοία, ευλογία πού οφείλουμε στόν Άγιο Καθηγούμενο, πρός τόν οποίο καί εκφράζω τίς ευχαριστίες μου καί τήν ευγνωμοσύνη μου, όχι μόνο τή δική μου αλλά καί τή δική σας, άς προσπαθήσουμε νά αγαπήσουμε καί εμείς τόν Θεό, πάνω από όλα τά υλικά καί τά χοϊκά, γιατί, όπως γνωρίζουμε καί διαπιστώνουμε καθημερινά, όλα αυτά κάποτε χάνονται, κάποτε μάς εγκαταλείπουν. Η αγάπη μας όμως πρός τόν Θεό είναι αυτή πού μένει καί μάς οδηγεί μέ τή χάρη του στή σωτηρία, τήν οποία εύχομαι, αδελφοί μου, νά χαρίσει ο Θεός σέ όλους μας διά πρεσβειών τού οσίου Δαβίδ καί μέ τίς ευχές τού Αγίου Καθηγουμένου, ο οποίος έκανε θυσία νά εγκαταλείψει τό μοναστήρι, καί μάλιστα σ’ αυτές τίς δύσκολες στιγμές, γιά νά είναι κοντά μας, γιά νά μάς ενισχύσει στήν πορεία μας μέσα στή δυσκολία τήν οποία διερχόμεθα όλοι, τή δυσκολία τής πανδημίας, πού δυστυχώς έχει χωρίσει ακόμη καί τούς πιστούς ανθρώπους. Άλλοι υπέρ τής μάσκας, άλλοι εναντίον τής μάσκας, άλλοι εναντίον τών εμβολίων, άλλοι υπέρ τών εμβολίων, πράγματα τά οποία είναι γιά μένα χωρίς νόημα. Ένα προέχει μόνο, η σωτηρία τής ψυχής, τήν οποία δέν τήν εμποδίζει ούτε η μάσκα ούτε τό εμβόλιο ούτε τίποτε. Προσέξτε το, διότι δυστυχώς ακούονται καί πολλά άλλα, λανθασμένα. Ρωτήστε αυτούς πού έχουν νοσήσει από τόν ιό, καί είναι κάποιοι καί εδώ κοντά μας, οι οποίοι ταλαιπωρήθησαν μέσα σ’ αυτή τή δοκιμασία, πού εύχομαι νά μήν τή δοκιμάσει κανείς από σάς. Όσοι όμως τήν δοκίμασαν έχουν αυτή τήν εμπειρία. Κρατείστε τήν αγάπη γιά τόν Θεό καί όλα τά άλλα είναι τίποτε. Νά τό ξέρετε.
Ο Θεός νά είναι μαζί μας καί η χάρη τού Αγίου μας, πού τόν έχουν εδώ κοντά μας, νά μάς ενισχύει.