Καθώς προσεγγίζουμε στον επίλογο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μία εβδομάδα προ της Μεγάλης Εβδομάδος, περιορισμένοι και οι πιστοί στην «κατ’ οἶκον Ἐκκλησία» τους, η μόνη τους παρηγοριά είναι η μελέτη της Αγίας Γραφής και ψυχωφελών εντύπων, η προσωπική τους προσευχή και οι ιερές ακολουθίες που αναμεταδίδονται ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά.
Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Μητρόπολης Διδυμοτείχου: “Ανταποκρινόμενος σε αυτή την αναγκαιότητα «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» για μία ακόμη Κυριακή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός ιερούργησε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Θεοδώρων Ορεστιάδος, την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, 6η του μηνός Απριλίου ε.ε., αναφερόμενος δε στο τιμώμενο υπό της Εκκλησίας πρόσωπο, μεταξύ άλλων, είπε·
«…Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία είναι μία αγιασμένη μορφή, που μεσ’ από τα άκρα ανακάλυψε τη μεσότητα της αγάπης του Ιησού. Βίασε και αλλοίωσε τη φύση της με την απύθμενη και άνευ ορίων αμαρτία, αλλά επίσης βίασε και λάμπρυνε τη φύση της με την άσκηση της μετάνοιας και της αρετής και την ισάγγελη πολιτεία της. Ρούφηξε το κακό όσο ελάχιστοι, αλλά και πυρπολήθηκε από το Άγιο Πνεύμα επίσης όσο ελάχιστοι. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία μας διδάσκει πως μέσα στην Εκκλησία οι άνθρωποι δε χωρίζονται σε αμαρτωλούς και σε ενάρετους. Μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν μόνον οι αγωνιστές όσον και οι τεμπέληδες, οι ράθυμοι. Υπάρχουν οι θεατές των κερκίδων και οι αθλητές μέσα στο στίβο. Με τη ζωή της μας έδειξε πως δεν υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις. Ή θα παλέψουμε και θ’ αγωνισθούμε, όσο βαθιά και αν κατρακυλήσαμε στο κακό, ή θα τεμπελιάσουμε και θα παραιτηθούμε από κάθε πνευματική επίδοση, κρατώντας την ψευδαίσθηση ότι είμεθα καλοί άνθρωποι, επειδή κάποτε, τυχαία, βρεθήκαμε εντός της Εκκλησίας. Δεν υπάρχει περίπτωση να είμεθα και λίγο θεατές και λίγο αθλητές. Ο,τι και να επιλέξουμε όμως, ας το κάνουμε με ειλικρίνεια και με αληθινή επίγνωση.
»Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία μας διδάσκει επίσης πως δεν υπάρχει στο σύμπαν κάποια δύναμη ικανή να εμποδίσει το Χριστό να ενωθεί μαζί μας και να μας δείξει το φιλάνθρωπο έλεος και την αγάπη Του. Η αμαρτία, ο διάβολος, οι κακές μας επιλογές και πτώσεις, ο κόσμος με τα θέλγητρα και τις άπολάυσεις του, οι δοκιμασίες, οι αρρώστιες, ακόμη και ο θάνατος δεν γίνεται να σταθούν πιο δυνατά εμπόδια από τη δύναμη της αγάπης του Χριστού για μας. Ο Κύριος έχει τη σοφία και τη σύνεση να ξεπερνά κάθε σκόπελο και να γκρεμίζει κάθε αντιξοότητα, προκειμένου να μας επισκεφθεί, να μας καθαρίσει από τη βρωμιά του χωρισμού μας απ’ Εκείνον και να μας σώσει παντοτινά. Η αμαρτία, όσο δυνατή και αν είναι, όσες φορές κι αν κατάφερε να μας παρασύρει, ακόμη κι αν έγινε πάθος αξεπέραστο, δεν μπορεί να σπάσει τη σχέση μας με το Χριστό και να μας χωρίσει απ’ Εκείνον. Η αμαρτία μπορεί να είναι άρνηση του Θεού, αλλά ο αμαρτωλός μπορεί, αν θέλει, να μην είναι πάντοτε αρνητής Του. Αυτό το μήνυμα της σήμερα τιμωμένης Οσίας είναι πολύ σημαντικό στην απόφαση και στον αγώνα της μετάνοιας του κάθε ανθρώπου. Όταν εμείς φωνάξουμε το «ήμαρτον!» ο Χριστός αμέσως όλα τα διαγράφει και όλα τα συγχωρεί.
»Ένα τρίτο μήνυμα που μας δίδει σήμερα η Οσία Μαρία η Αιγυπτία είναι πως η σωτηρία δεν είναι ατομικό αγώνισμα και κατόρθωμα. Η μετάνοια, η κάθαρση και η λύτρωση του ανθρώπου γεννιούνται και ολοκληρώνονται μέσα στην Εκκλησία, σε συνάρτηση και ζωντανή σχέση με τους εν Χριστώ αδελφούς. Ατομική σχέση με το Χριστό δεν υπάρχει. Ο Κύριος σώζει τον κάθε άνθρωπο μέσα στο ζωντανό Σώμα της Εκκλησίας, διότι αυτό είναι το δικό Του Σώμα. Εκεί αποκαλύπτεται ο Θεός, μεσ’ από τα μυστήριά Του και μέσα στην αγάπη που ενώνει τα μέλη Του. Εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία, διότι εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει σχέση με το Χριστό. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία μπροστά στο σύνολο των πιστών βίωσε την πρώτη της μετάνοια και μεσ’ απ’ το κατεξοχήν εκκλησιολογικό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας βίωσε την τελική της λύτρωση. Ο μονήρης βίος της για σαράντα χρόνια και οι ασκητικοί αγώνες της ήταν στην πραγματικότητα η κατάλληλη προετοιμασία που κατέβαλε για να ενωθεί, μεσ’ από την τελευταία Θεία Κοινωνία, με το Σώμα του Χριστού, δηλαδή με την Εκκλησία. Αν πιστεύουμε ότι θα συναντηθούμε με τον Ιησού μεσ’ από μία ατομική σχέση μαζί Του, βρισκόμεθα σε βαθιά πλάνη. Ο Κύριος σώζει προσωπικά τον άνθρωπο, ποτέ ατομικά. Τον σώζει δηλαδή σε σχέση και συνάρτηση με τους διπλανούς του. Ο Χριστός αγιάζει και σώζει την Εκκλησία Του. Όποιος εντάσσεται στο οργανικό σύνολό της σώζεται μαζί της. Όποιος αποκόπτεται από την Εκκλησία και από τα μυστήριά της επιλέγει μόνος του την απώλεια. Η συνάντηση της Οσίας Μαρίας με τον Αββά Ζωσιμά και η εξομολόγηση των φρικτών της αμαρτημάτων σ’ εκείνον μας διδάσκουν ότι μέσα στην Εκκλησία μας σώζουν η πατρότητα και η αδελφοσύνη. Στην πατρότητα και στην αδελφοσύνη υπάρχουν η ταπείνωση και η αγάπη, χωρίς τις οποίες ο Χριστός παραμένει ο μεγάλος Άγνωστος.
»Στο κλείσιμο της ωραίας διαδρομής των Νηστειών ας έχουμε, αδελφοί, ως πολύτιμη παρακαταθήκη προς μίμηση την Οσία Μαρία την Αιγυπτία. Ας κατεβούμε από τις κερκίδες του βολέματος και ας επιδοθούμε καθημερινά, με ορμή και φιλοτιμία, στο στίβο των πνευματικών αγωνισμάτων. Ας μη λησμονούμε ότι δίπλα μας είναι παρών ο ίδιος ο Χριστός, αφού καμμία δύναμη, πέρα από την αμετανοησία, δεν μπορεί να Τον εμποδίσει να μας πλησιάσει. Μεσ’ από τη σχέση με τον πνευματικό μας και την αγάπη για τους αδελφούς μας, ας βιώνουμε τα άγια Μυστήρια ως την μοναδική σχέση κοινωνίας με το Χριστό».
Στον ίδιο εξάλλου Ιερό Ναό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος και το εσπέρας της Παρασκευής, 4ης Απριλίου ε.ε., στην ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου, όπου ωμίλησε επί του υμνολογικού «Χαίρε πύρινε στύλε οδηγών τους εν σκότει, χαίρε σκέπη του κόσμου πλατυτέρα νεφέλης».
-250x180.jpg)
